Εκείνο το κορίτσι

Είμαι εκείνο το κορίτσι που ζει σ' ένα κόσμο με παράνομες πόρτες. Στο δικό μου έννομο παρόν βιώνω τη φθορά που θα μου γεννήσει την αφθαρσία.

Είμαι εκείνο το κορίτσι που αμφισβητεί οτιδήποτε ανθρώπινο και σκύβει το κεφάλι ταπεινά σε ό,τι θεϊκό.

Είμαι εκείνο το κορίτσι που ποθώ να χαθώ σ' ένα χάδι αλλά και να πλακωθώ με όποιον πειράξει αυτούς που αγαπώ.

Είμαι αυτή που άγγιξε την αμαρτία της αγάπης μου για σένα.

Είμαι αυτή που δόθηκε, με δόσεις λογικής, στην τρέλα του απαγορευμένου.

Είμαι αυτή που τόλμησε να πει σε αγαπώ κοιτώντας σε στα μάτια.

Είμαι αυτή που σ' αγαπάει ακόμη με φλόγα στην ψυχή κι ας ξέρω πως ποτέ δε θα σ' έχω.

Είμαι αυτή που σε μια στιγμή έζησε τα πάντα. Μια στιγμή μαζί σου.

Είμαι αυτή που έζησε το θαύμα κοντά σου, όταν στα χέρια μου αποκοιμήθηκες κι ένιωθα να κρατώ στην αγκαλιά μου το ιερότερο και αγιότερο πράγμα του κόσμου. Το παιδί μου, το μωρό μου, τον άντρα μου.

Είμαι αυτή που στην παραφροσύνη του πάθους μου, η λογική της εγκράτειας υπερίσχυσε κι έτσι βοήθησα κι εγώ απ' τη μεριά μου να σωθούμε.

Είμαι αυτή που γενναία έκανα πίσω. Να φύγεις ως έπρεπε να γίνει. Στη λογική μας και στην ηθική μας μοιάζει να παίξαμε κι οι δυο σαν τη γάτα με το ποντίκι. Στο τέλος, όμως, έλεος στους εαυτούς μας, κάναμε πίσω.

Το λάθος είναι λάθος. Κι είναι η αγάπη μου λάθος για σένα κι η δική σου. Μα είναι αγάπη, είναι πάθος, λαχτάρα, ζωή και μέσα μου δε θα την απαρνηθώ. Τουλάχιστον τώρα, τώρα που όλα είναι νωπά, που μόλις σ' έχασα. Ο πανδαμάτωρ χρόνος ίσως άλλη μια φορά να με κάνει να συνηθίσω και στο τέλος να απαρνηθώ την ομοιότητα.

Καλώς όρισες ξένε στον τόπο σου...καλώς όρισες Οδυσσέα μου. Μην ψάξεις να με βρεις. Είπαμε και πριν πως εγώ δεν είμαι η Πηνελόπη σου. Και είπαμε πως τα δικά μας παιδιά πάντα φεύγουν.