Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

ΑΝΤΙΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΕ ΜΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΕ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ


Σήμερον την 28η Ιανουαρίου εν έτη 2008 και ώρα 5:15 π.μ. ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος Ιερός Χριστόδουλος εκοιμήθη εν Κυρίω.

Ο γεννηθείς εν Ξάνθη μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Ήταν γνώστης τεσσάρων ξένων γλωσσών. Το 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού. Το 1998 εξελέγη Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος μέσα σε κλίμα χαράς και δοξασίας στο όνομά του. Από την αρχή της ηγεσίας του Προκαθημένου το έργο της Εκκλησίας στράφηκε προς τον κοινωνικό τομέα. "Ἡ ἐνίσχυση τῶν ὑπαρχόντων καὶ ἡ ἵδρυση νέων ὀργανισμῶν καλύπτουν τομεῖς ὅπως ἡ βιοηθική, ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς τοξικομανεῖς, ἡ συμπαράσταση πρὸς τοὺς οἰκονομικοὺς πρόσφυγες, τὴν κακοποιημένη γυναίκα, τὴν ἄγαμη μητέρα, τὰ θύματα τοῦ trafficking, κλπ., συνοδεύτηκε ἀπὸ παρεμβάσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακῶν σταθμῶν γιὰ τὴ στήριξη τῆς ἐργαζόμενης γυναίκας, τὴ μεθοδικὴ στήριξη τῶν πτωχῶν καὶ πολύτεκνων οἰκογενειῶν κλπ. Ἡ ἵδρυση τῆς Ἀλληλεγγύης ΜΚΟ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπέτρεψε τὴ σὲ μεγάλη κλίμακα παρέμβαση μὲ ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν διεθνὴ χῶρο –τὴ Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀνατολική Εὐρώπη", όπως γράφει στην ιστοσελίδα Της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο Βόλος που τον έζησε 24 χρόνια θρηνεί για το θάνατό του. Πενθούμε εμείς οι Βολιώτες αρχιεπίσκοπέ μας, γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη ζωντανή μορφή σου, την προσωπικότητά σου, το καλό που έκανες στον τόπο μας. Δεν ξεχνούμε το στόμα σου, που φώναξε, διεκδίκησε για το καλό της Εκκλησίας μας. Όσο ψηλά κι αν έφτασες, όσα λάθη ανθρώπινα κι αν έκανες τίποτα δεν μπόρεσε να σπιλώσει το όνομά σου και τη θεία χάρη σου. Όρθιος στάθηκες κοντά στο ποίμνιό σου, όρθιος μέχρι την τελευταία στιγμή και παίρνοντας κουράγιο απ' τις προσευχές των ανθρώπων που τις ένιωθες κοντά σου στηριζόσουν στον αγώνα σου. "Εγώ σας αγαπώ όλους, όπως με αγαπάτε κι εσείς. Είμαι ο Χριστόδουλός σας", είπε μία απ' τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος μπροστά στις κάμερες.

Ο πρεσβύτερος Δημήτριος Λάμπρου λέει τα εξής, "Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπήρξε ένας χαρισματικός άνθρωπος. Η απώλεια είναι μεγάλη. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε για την ψυχή του και να παρακαλέσουμε τον Άγιο Θεό να καλύψει το κενό του μακαριστού Χριστοδούλου με κάποιον φωτισμένο ρασοφόρο και να είναι άξιος συνεχιστής του έργου του. Είναι μέρες σιωπής, πένθους και ταπείνωσης. Οι καιροί είναι πονηροί και ο λαός έχει ανάγκη έναν ποιμένα, που να γιγαντωμαχεί επί της ουσίας, όπως έλεγε ο Πλάτων. Ο Θεός να αναπαύσει τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο".

Αυτά τα χαρακτηριστικά που είχε ο μακαριστός Χριστόδουλος μακάρι να έχει και ο νέος αρχιεπίσκοπος που θα εκλεγεί. Και μακάρι να συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο Χριστόδουλος, για το οποίο θα μείνει αξέχαστος στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ως επαναστάτης ρασοφόρος.

Μνήσθητι, Κύριε, πάντων τῶν ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Μνήσθητι, Κύριε, Χριστοδούλου του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

"Η Κηδεία θα τελεσθή την Πέμπτην, 31ην Ιανουαρίου 2008, και ώραν 10ην, η δε Ταφή του Σεπτού Αυτού Σκηνώματος θα γίνη εν τω Πρώτω Νεκροταφείω Αθηνών, αμέσως μετά την Εξόδιον Ιεράν Ακολουθίαν", σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου.


Υποσημείωση: Δεκτά θα γίνουν σχόλια - ευχές μόνο προς τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο. Μετά το πέρας των τεσσάρων ημερών εθνικού πένθους μπορούν να αναρτηθούν σχόλια και άλλες δημοσιεύσεις που αφορούν το πρόσωπο και το έργο του αειμνήστου Χριστοδούλου.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

(δια)λογομαχίες

Η πλειονότητα των φιλολόγων και των γλωσσολόγων, ιδιαίτερα, θα έχει ίσως βαρεθεί, ας μου επιτραπεί η λέξη, να αντικρούει μία από τις μεγαλύτερες, συχνότερες και μαζικότερες ενστάσεις και κατηγορίες για "φθορά" της ελληνικής γλώσσας, για κίνδυνο "εξαφάνισής" της, όπως κατά καιρούς έχει υποστηριχθεί. Γι αυτό και πολλές φορές συναντούμε κάποια άρθρα με τοποθετήσεις πανεπιστημιακών οι οποίες έχουν επιθετικό χαρακτήρα και η προσπάθεια τεκμηρίωσης των επιχειρημάτων τους βάσει των επιστημονικών τους γνώσεων τους δεν πείθει πάντοτε. Η καλή θέληση του οποιουδήποτε αναγνώστη θα το αποδώσει στον υπερβάλλοντα ζήλο του ειδικού που προσπαθεί ίσως κι εκείνος όχι πάντα εντελώς απαλλαγμένος από κάποιες άλλες σκέψεις να καταγράψει το τι πραγματικά συμβαίνει στην κάθε γλώσσα με επιστημονικό τρόπο.
Εγώ, όμως, θα μιλήσω όχι ως φοιτήτρια φιλολογίας μόνο, που ομολογουμένως, βρίσκω κάποιες θέσεις αρκετά αυστηρές πολλές φορές, αλλά και ως απλή πολίτης που στις παρέες, που συγκεντρώνομαι με φίλους τίθενται επί τάπητος τέτοιου είδους θέματα. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι φοβίες σχετικά με τη γλώσσα μου έχω κι εγώ, που σπουδάζω σε ένα περιβάλλον με αν μη τι άλλο ανοικτά μυαλά σχεδόν στο σύνολο. Οι φοβίες μου, όμως, είναι σε άλλο επίπεδο. Ξεφεύγουν από το αφελές και βεβιασμένο συμπέρασμα ότι η γλώσσα μας καταστρέφεται.
Ας δούμε αρχικά τις φοβίες των πολιτών, ως επί το πλείστον, καθώς και κάποιας ομάδας ανθρώπων με κοινωνικές "ανησυχίες" για τη γλώσσα μας. Οι άνθρωποι, μορφωμένοι και μη, διαβασμένοι και μη, αλλά όχι και απόλυτα σχετικοί και ενημερωμένοι αναφορικά με την επιστήμη της γλωσσολογίας σε συζητήσεις υποστηρίζουν ένθερμα ότι η γλώσσα μας κινδυνεύει. "Η γλώσσα μας βρίσκεται μπροστά στην επικείμενη καταστροφή της", λένε. Η φιλοπατρία τους που αγγίζει κάποιες φορές τα όρια της υπερβολής, αν και βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, τους οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα λόγω της έλλειψης γνώσεων. Κι αυτό είναι απόλυτα λογικό. Τις ίδιες ανησυχίες είχα κι εγώ πριν μπω σ' αυτή τη σχολή, όπου διδάσκομαι εντελώς διαφορετικά πράγματα, χωρίς αυτό να με παρασύρει εντελώς, βέβαια.
Μια άλλη μερίδα ανθρώπων, για πολλούς και διαφόρους κοινωνικο - πολιτικούς λόγους εκφράζουν τέτοιες φοβίες. Σ' αυτούς δε θα αναφερθώ, ούτε θα μπω στον κόπο να ασχοληθώ με την καθ' όλα δήθεν συμπεριφορά τους.
Είναι γεγονός πως πολλές αλήθειες έχουν αποσιωπηθεί, δεν έχουν καταγραφεί για εμάς τους Έλληνες. Είναι σίγουρο πως το πολύ παρελθόν μας ήταν λαμπρό, φωτισμένο και σκοτεινό, γιατί, όπως προανέφερα πολλά πράγματα που σίγουρα καταδεικνύουν το μεγαλείο μας δε βγήκαν εσκεμμένα στο φως. Άλλωστε δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Κι αυτό ταιριάζει πως κι οι φοβίες δεν είναι φοβίες αγνοίας μόνο.
Οι Η.Π.Α. είναι η σημερινή υπερδύναμη. Σε μεγάλο μέρος της Γης όπου υπάρχουν άνθρωποι έχουν επιβληθεί τα Αγγλικά ως επίσημη γλώσσα, σε άλλες οι εγγενείς μαθαίνουν, ώστε να συνεννοούνται καλύτερα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί η γλώσσα της υπερδύναμης είναι η αγγλική. Αλλά μέχρι εκεί. Και σταματάω εκεί. Η ελληνική γλώσσα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Πέρα από τις θεωρίες συνωμοσίας περί Κίσινγκερ, κάποιες αλήθειες παραμένουν αλήθειες, αλλά είναι θέματα εξωτερικής πολιτικής, διεκδίκησης συνόρων, εθνικής άμυνας, διεθνών εμπορικών συμφερόντων που δεν επηρεάζουν κατά τον υπονοούμενο τρόπο τη γλώσσα μας. Υπάρχει μία ενδογλωσσική περιφρόνηση από τους ίδιους τους φυσικούς ομιλητές της ελληνικής, αλλά αυτό δε συνεπάγεται και εξωγενή πόλεμο. Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση καμία γλώσσα δεν κινδυνεύει να χαθεί από μόνη της. Για να χαθεί μία γλώσσα προϋποτίθεται να εξοντωθούν οι φυσικοί ομιλητές της μέχρι τον τελευταίο. Αυτό βέβαια μπορώ πολύ εύκολα να δεχτώ ότι είναι επιθυμία κάποιων και σκοπός. Και σε πόλεμο να βρεθεί η χώρα, και να υποδουλωθεί για οκτακόσια χρόνια η ελληνική δεν κινδυνεύει γιατί η εθνική υποδούλωση σ' εμάς τους Έλληνες δε συνεπάγεται τη γλωσσική υποδούλωση.
Εθνικά βαλλόμαστε από πολλές πλευρές. Αυτό είναι γεγονός. Κι όλα αυτά ως απόρροια ενός καλοχτισμένου παγκοσμίου συστήματος που σκοπό έχει να επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση. Αρχές αυτής της περιβόητης θεωρίας είναι οι εξής γνωστές: μία γλώσσα, μία θρησκεία, μία χώρα, ένας κυβερνήτης. Ακόμη κι αυτής της μορφής η υποδούλωση να υπάρξει, οι φυσικοί ομιλητές αν δεν εκλείψουν, τότε η γλώσσα δεν κινδυνεύει να "χαθεί".
Στη Φιλολογία, όπου σπουδάζω, μέχρι στιγμής έχω ολοκληρώσει τρία μαθήματα γλωσσολογίας. Άκουσα πολλά πράγματα που ξένισαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους πολλούς. Είναι και κάποια άλλα πράγματα που εγώ τα βλέπω με προκατάληψη. Όπως τους Αμερικανούς σύγχρονους γλωσσολόγους τους διαβάζω με κάποια επιφύλαξη ή κάποιους διδάκτορες σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Αισθάνομαι, πως όλοι λένε τα ίδια τυποποιημένα πράγματα κάτω από μία κοινή στέγη που τους τροφοδοτεί με τις ίδιες οδηγίες. Νιώθω το παγκόσμιο σύστημα να απειλεί αόρατα αυτή την επιστήμη και δυστυχώς να την έχει πάρει με το μέρος του. Ίσως αυτοί οι φόβοι μου να είναι απόρροια μιας εθνικής ψευδαίσθησης, ίσως να 'ναι και αλήθεια, αλλά αυτό είναι το μόνο που δεν ξέρω σίγουρα.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω το κύριο χαρακτηριστικό των γλωσσών που είναι η προσαρμοστικότητά τους. Οι γλώσσες αλλάζουν κι αυτό είναι αναπόφευκτο όταν υπάρχουν νέες ιδέες. Η γλώσσες αλλάζουν και προσαρμόζονται σε νέες ανάγκες επικοινωνίας. Αυτή η αλλαγή είναι ανανεωτική, διότι "η αλλαγή και η αλλοίωση εξασφαλίζουν στις γλώσσες τη διάρκειά τους". Κι αυτό άλλωστε είναι που κάνει κι ένας γλωσσολόγος. Καταγράφει αυτές τις αλλαγές. Άλλωστε η γλωσσολογία με λίγα, περιεκτικά, όμως, λόγια είναι η επιστημονική μελέτη της γλώσσας. Οι γλώσσες αλλάζουν. Δε φθείρονται. Μεταβάλλονται. Αυτό δε σημαίνει ότι μεταβάλλονται πάντα προς το καλύτερο, αλλά αλλάζουν. Κι εμείς μόνο θεατές μπορούμε να μείνουμε, γιατί το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να βοηθήσουμε αυτή τη γλώσσα είναι να συνεχίσουμε να τη μιλάμε.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Είμαι κοντά σου κι ας είμαι μακριά

Τούτα τα μαντάτα είναι αλλιώτικα απ' τα άλλα. Μαζί σου έμαθα να ζω στα άκρα των συναισθημάτων μου. Στη θέαση των άσχημων τούτων νέων έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Μπορεί και να σε χάσω; Σάστισα στην ιδέα. Παρέλυσα προς στιγμήν, αλλά δεν έπρεπε να το δείξω γιατί τα νέα με βρήκαν στη σχολή μου ανάμεσα σε πλήθος συμφοιτητών. Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Μου 'ρθε να ξεσπάσω σε κλάματα. Προς στιγμήν το στήθος μου βάρυνε κι άρχισα να έχω δυσφορία. Απομακρύνθηκα απ' τους γνωστούς μου και χώθηκα στο πλήθος αυτών που περνούσαν βιαστικοί. Ανάμεσά τους κοντοστάθηκα να συνειδητοποιήσω αυτά που μόλις είχα διαβάσει στο κακόμοιρο κινητό μου.


Να ξέρεις πως είμαι εδώ με τη σκέψη μου, με την ψυχή μου, με την καρδιά μου, με την προσευχή μου κι ας είμαι μακριά. Είμαι εδώ. Ποτέ δεν έφυγα από κοντά σου. Δεν μπορώ. Δε θέλω. Σ' αγαπάω. Όταν έπειτα πήγα στην εκκλησία να προσευχηθώ δεν είπα στο Θεό να μη σε πάρει. Δικαίωμά Του αν αυτό θέλει. Του είπα να με φωτίσει να αντιμετωπίσω τα όσα θα ακολουθήσουν και Του είπα να μου δείξει το δρόμο αν μπορώ να γιατρέψω εγώ την καρδιά σου.


Κάνεις όμως ένα λάθος. Η αγάπη δεν είναι τρέλα. Ο έρωτας είναι τρέλα. Η αγάπη είναι θυσία. Αλλά δεν μπορώ να θυσιάσω ούτε την ψυχή σου προπαντώς, αλλά ούτε και την ψυχή μου. Σ' αγαπάω τόσο πολύ για να σου κάνω κακό. Γι αυτό και προσευχήθηκα, με το φτωχό μου μυαλό, αν μπορώ να σε βοηθήσω και να σου κάνω καλό για να γιατρευτείς να μου δείξει ο Θεός ποιο δρόμο να ακολουθήσω και τι να πράξω.


Σ' αγαπώ. Αυτό δεν αλλάζει. Κι αν έρχονται οι τελευταίες ώρες εγώ ούτε τώρα θα φύγω από κοντά σου. Η προσευχή μου θα γίνει ακόμα πιο έντονη γιατί τίποτα δε θέλω πιο πολύ απ' το να αναπαυτεί η ψυχή σου. Αυτό που θέλω είναι η ψυχή σου να μη κινδυνέψει να πάρει άλλο δρόμο. Ό,τι ζήσαμε μαζί κι ό,τι μας επιφυλάσσει ο Θεός δε θέλω να σου στερήσουν τον Παράδεισο. Δε θέλω να σε απομακρύνω από αυτόν γι αυτό προσεύχομαι.


Κι αν δεν απαντώ; Εντολές τειρώ. Παλεύω για να τις ακολουθήσω για να μην είμαι άλλο ο πειρασμός σου. Παλεύω να μείνω μακριά σου, για σένα. Κι αν δεν απαντώ δεν σημαίνει ότι δε σε πονάω και δε σε νοιάζομαι διαφορετικά απ' τον καθένα κι ότι δε θέλω την ίδια στιγμή που μου λες κάτι να σηκώσω το τηλέφωνο και να σου πω "Εδώ είμαι καρδιά μου. Εδώ είμαι για σένα. Μην ανησυχείς. Μαζί θα τα ξεπεράσουμε όλα. Όλα θα πάνε καλά".


Σου είχα πει κάποτε πως μπορείς να με εμπιστεύεσαι και πως εγώ για σένα θα είμαι πάντα μια ανεξάντλητη πηγή βοήθειας. Είναι γραφτό τους ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ πιο πολύ στη ζωή μου στο τέλος να τους προδίδω. Έτσι εσένα, έτσι κι εκείνη. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Σε πρόδωσα. Ακολούθησα τη λογική της αγάπης μου για σένα, για το καλό μας, μόνο που τώρα πια εύχομαι η λογική αυτή να μην είναι το όπλο αυτό που θα σε σκοτώσει.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

Επεξηγώντας την περί των ιερέων συμπεριφορά

Χαιρετώ την Κορνηλία και την ευχαριστώ που μπήκε στον κόπο να αφήσει σχόλιό της στην ανάρτησή μου σχετικά με την κατάκριση των ιερέων. Ο λόγος σου ήταν χείμαρρος για άλλη μια φορά. Σα να σε βλέπω μπροστά μου. Ωστόσο εύλογα έχω κάποιες επισημάνσεις και κάποιες ενστάσεις. Θα ξεκινήσω από αυτό που ξεκίνησες κι εσύ το εκτενές σχόλιό σου.
Η πίστη σαφέστατα και δε διακυβεύεται σε έναν μορφωμένο άνθρωπο, με πνευματική και ψυχική καλλιέργεια που θα κλείσει τα αυτιά του σε τέτοια λόγια κατάκρισης της Εκκλησίας. Οι περισσότεροι όμως μορφωμένοι και μη, καλλιεργημένοι και μη επηρεάζονται. Οι εντελώς ανημέρωτοι, αυτοί που δεν έχουν προαίρεση, οι σκεπτικιστές απομακρύνονται ακόμη πιο πολύ από την Εκκλησία διότι, όπως είχα αναφέρει και στην προηγούμενη ανάρτηση πέφτουν στο λάθος να βάζουν όλους στο ίδιο σακί. Κι έπειτα ακολουθεί η άλλη μορφή απαξίωσης, όπως η απαξίωση προς την εξομολόγηση, προς τη θεία κοινωνία κι οτιδήποτε σχετίζεται με την Εκκλησία μας και το Χριστό μας και στο οποίο μετέχει κι ο ιερέας. Για την εξομολόγηση θα αναφερθώ ξεχωριστά διότι είναι κάτι πολύ σημαντικό, που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά. Δεύτερον σχετικά με την ιεροσύνη του παπά. Ο Θεός έδωσε στον ιερέα την ειδική χάρη της Ιεροσύνης. Ο ιερέας είναι αυτός που έχει την εξουσία του "λειτουργείν" καθώς και του "δεσμεύειν τε και λύειν αμαρτίας". Τα χέρια του είναι αγιασμένα. Μ' αυτά τα χέρια αγγίζει το κεφάλι του μετανοιωμένου αμαρτωλού κι εκείνος με τη συγχωρητική ευχή φεύγει με ολοκάθαρη ψυχή, χωρίς αμαρτίες. Διανοήστε το θαύμα; Ο ιερέας σύμφωνα με τον Άγιο Χρυσορρήμων της Εκκλησίας δε βρίσκεται ούτε στη γη ούτε στον ουρανό, αλλά μεταξύ ουρανού και γης. Μεταφέροντας τις τιμές του Θεού προς εμάς και τις ικεσίας μας προς το Θεό. Σε απλή μετάφραση.
Οι περισσότεροι που δεν έχουν προαίρεση να δουν την αλήθεια αφορμώνται από μεμονωμένα γεγονότα, που προβάλλονται μέσα απ' την τηλεόραση, για να κακολογήσουν τους ιερείς και βγάζουν συμπεράσματα άδικα προς το πλήθος των κληρικών. Γι αυτούς όλοι οι παπάδες είναι κακοί, φιλάργυροι, πλεονέκτες, διεφθαρμένοι και όπως χθες άκουσα και αδερφές. Μόνο αυτός ο κατήγορος είναι άγιος και αξιοπρεπής! Πουθενά δεν υβρίζεται ο ιερέας τόσο, όσο στην πατρίδα μας. Χάρη στην ιεροσύνη, το δώρο του Θεού στους ανθρώπους, πραγματοποιείται επί της γης το μυστήριο της σωτηρίας μας. Επίσης αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι δεν έχει πρόβλημα ο δικός τους κόσμος, αλλά εμείς που μπαίνουμε σ' αυτόν.
Ο ίδιος ο Χριστός πάνω στο σταυρό είπε "Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν". Ο Χριστός μας δεν κατέκρινε ποτέ κανένα. Εγώ γι αυτό μίλησα. Για το να μιλάς για κάποιον που δεν είναι μπροστά και να κρίνεις λόγια, πράξεις, χωρίς να γνωρίζεις. Ακόμη και για μία κατάσταση που μας φαίνεται λάθος εκ των πραγμάτων, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι προηγήθηκε. Μόνο ο Θεός γνωρίζει. Θεωρώ ότι ορθή κρίση είναι να εκτιμούμε πότε πρέπει να σιωπούμε και πότε να ομιλούμε. Και η ορθή κρίση διαμορφώνεται κατόπιν σωστής μόρφωσης, παιδείας, καλλιέργειας της ψυχής μέσα όμως από τις σωστές πηγές.
Τέλος θα αναφερθώ στην τελευταία επισήμανσή μου σχετικά με το "εμείς να σιωπούμε". Δεν προωθώ μέσα απ' τα λεγόμενά μου καμία μορφή σύμβασης. Ο Χριστός μας άλλωστε μας δίδαξε να σπεύδουμε εκεί που υπάρχει αδικία και να την ξεσκεπάζουμε. Νομίζω μετά από όσα είπα κι εδώ καθίσταται σαφής η έννοια της φράσης "εμείς να σιωπούμε" και πότε να το εφαρμόζουμε αυτό.
Κλείνοντας θα ήθελα να συμφωνήσω με την Κορνηλία στο ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε τίποτα αφιλτράριστο. Πρέπει συνεχώς να διαβάζουμε και να ψάχνουμε, να μην αμελούμε να ενημερωθούμε έτσι ώστε στις συζητήσεις να έχουμε επιχειρήματα με τα οποία θα αντικρούσουμε τη γνώμη αυτών που λοιδωρούν εναντίον του Χριστού μας και γενικά σε οποιοδήποτε θέμα. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Ακόμη κι όταν υποστηρίζουμε κάτι να είμαστε απλοί, χαμηλών τόνων και όχι αυστηροί. Δεν κερδίζουμε τίποτα με το να προσπαθούμε να επιβάλλουμε την άποψή μας στις συζητήσεις που κάνουμε, σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε από έναν απλό πολίτη μέχρι έναν πολιτικό.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Καυτά θέματα (η λανθασμένη άποψη για τους ιερείς)

Τελειώνοντας την πρώτη επισήμανση, που παρατίθεται παρακάτω σε σχέση με την υπόθεση Ζαχόπουλου και θα ήταν προτιμότερο να διαβαστεί πρώτη, θα ήθελα να περάσω στη δεύτερη που αφορά την Εκκλησία, τα Μ.Μ.Ε. και τον απλό λαό.

Από παλιά ήμουν της άποψης ότι ο τρόπος που προβάλλεται η Εκκλησία και το ιερατείο είναι λανθασμένος και επηρεάζουν αρνητικά τον απλό κόσμο, που βγάζει εύκολα συμπεράσματα από αυτά που βλέπει και από τον τρόπο που του τα πλασάρουν.

Έχω βρεθεί σε τέτοιες συζητήσεις, όπου επικρατούσε η άποψη η γνωστή να τους βάζουμε όλους στο ίδιο σακί, διότι υποστηρίζουν οι περισσότεροι, "εγώ ξέρω", "έχω ακούσει από κάποιους γνωστούς μας", "η γυναίκα του τάδε είχε μία φίλη που η κόρη της πήγε σ' ένα παπά" κτλ. Αφορμή, όμως, για να θίξω αυτό το θέμα ήταν κάποια λόγια που ειπώθηκαν σε μία απογευματινή καθημερινή εκπομπή, που παρουσιάζει τα ίδια ανόητα θέματα, που απευθύνεται στους ίδιους ανόητους τηλεθεατές με χαμηλή μόρφωση κι έλλειψη κρίσης και φυσικά που έχει τους ίδιους ανόητους καλεσμένους. Επειδή, όμως, εκτιμώ κάποιους από αυτούς για το επίπεδο μόρφωσης και το ότι είναι καλοί συζητητές θα πω πως πέφτουν στην παγίδα του ενδιαφέροντος πολλές φορές θέματος και παρευρίσκονται στην εκπομπή αυτή. Δε θα σταθώ στο θέμα, που εκ των πραγμάτων το βρίσκω ειδεχθές ως πράξη, αν συνέβη, αλλά σε κάποια λόγια που ειπώθηκαν.

"Όλοι στην Ιερά Σύνοδο είναι αδερφές". Αυτά είναι τα αυτούσια λόγια ενός σκηνοθέτη καλεσμένου της εκπομπής, ο οποίος σύμφωνα με το δικαίωμα της Ανεξιθρησκίας έχει το κάθε δικαίωμα να μην πιστεύει στο Θεό, όπως ο ίδιος δήλωσε πως είναι άθεος, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει κατ' αυτόν τον τρόπο για τους εκλεκτούς εκπροσώπους του Χριστού.

Όταν δημοσίως ακούγονται τέτοια λόγια για τους ποιμένες της Εκκλησίας μας, που σ' αυτούς έχουμε εναποθέσει την ελπίδα μας για καθοδήγηση, πώς ο κόσμος θα πλησιάσει την Εκκλησία, πώς ο κόσμος θα τους εμπιστευτεί και το χειρότερο απ' όλα, πώς ο κόσμος θα πάψει να τους κακολογεί.

Δεν είναι τόσο σοβαρό να μην εμπιστευόμαστε τους ιερείς, όσο να τους κακολογούμε και να λέμε άσχημα λόγια γι αυτούς. Ο ιερέας είναι ο μόνος που μπορεί να τελέσει τα θεία μυστήρια της πίστεώς μας και χωρίς αυτόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ούτε παιδί να βαπτισθεί, ούτε νεκρός να κηδευθεί, ούτε δύο νέοι να έρθουν εις γάμου κοινωνία κτλ. Ο ιερέας είναι ο μόνος άνθρωπος που φέρει τη χάρη του Χριστού. Ό,τι και να κάνει, ακόμη κι αν κλέψει και τα άλλα άσχημα που ακούμε κατά καιρούς στην τηλεόραση, ως συνήθως, δε χάνει τη χάρη του Χριστού από πάνω του. Τα χέρια του είναι ευλογημένα και σε καμία περίπτωση δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα τους κρίνουμε. Κρίνοντας κάποιον άνθρωπο και δη έναν ιερέα, που είναι φορέας της χάρης του Χριστού είναι σα να γινόμαστε εμείς Κριτές, σα να μπαίνουμε στη θέση του Θεού και να κρίνουμε τον ίδιο το Χριστό μας. Αυτό δεν είναι καλό πράγμα και δε βοηθάει την ψυχή μας, που έχει ανάγκη απ' το ανοικτό πνεύμα να ακούσει πράγματα, ούτε να τα δεχτεί ούτε να τα απορρίψει, αλλά πάνω σ' αυτά να βοηθήσει ώστε να βγει ένα θετικό συμπέρασμα. Γι αυτό λοιπόν, όταν ακούμε να κατηγορούν έναν άνθρωπο, εμείς να σιωπούμε. Όταν κατηγορούν το ποίμνιο να λέμε, ο Θεός θα τους κρίνει, όχι εμείς. Γιατί κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να ξέρει πώς έφτασε να πράξει ο ιερέας κάτι ανέντιμο. Κανείς μας δεν ξέρει αν βασανίστηκε ο άνθρωπος αυτός ή ο οποιοσδήποτε που πράττει μία ανίθηκη πράξη.

Τα όσα ακούγονται στην τηλεόραση για τους ιερείς είναι πολλά και σίγουρα όχι καλά. Τα καλά σαφέστατα και δεν προβάλλονται κι όχι μόνο αναφορικά με την Εκκλησία, αλλά και με το κράτος, παντού. Η φράση "σίγουρα υπάρχουν και καλοί, αλλά οι περισσότεροι τέτοιοι είναι" είναι ό,τι πιο λάθος μπορούμε να σκεφτούμε, διότι πέφτουμε στην παγίδα αυτών που εκμεταλλεύονται το βήμα καλύτερα από όλους, ώστε να επηρεάσουν προς το μέρος τους την κοινή γνώμη και δεν είναι άλλοι, απ' τους κομμουνιστές και τους άθεους, όσον αφορά την Ελλάδα.

Καυτά θέματα (το παιχνίδι πίσω απ' την υπόθεση Ζαχόπουλου, τι καλύπτουν με την υπερπροβολή του)

Τις τελευταίες εβδομάδες απασχολεί τα Μ.Μ.Ε. η υπόθεση Ζαχόπουλου που πιστεύω δεν υπάρχει Έλληνας να μην έχει ακούσει απλά το όνομα αυτό. Φυσικά δε θα μπω στο λαβύρινθο των υποθέσεων και των εύκολων συμπερασμάτων. Αλλά ως ακαδημαϊκή πολίτης, ως φοιτήτρια του ελληνικού πανεπιστημίου, ως μέλουσα εργαζόμενη που θα διεκδικήσει θέση στην αγορά εργασίας, ως Ελληνίδα και ως Χριστιανή Ορθόδοξη δεν ανέχομαι να ακούω "πολιτικούς" μαϊντανούς να εμφανίζονται θιγμένοι προκειμένου να υπερασπίσουν δικά τους συμφέροντα. Δεν ανέχομαι να γίνεται εκμετάλλευση του δικαιώματος του βήματος που παρέχουν ραδιόφωνο, τηλεόραση κι εφημερίδες από κάποιους δημοσιογράφους και να προβάλλονται ατομικά συμφέροντα. Όλοι έχουν κάποιο μερίδιο ευθύνης και για να μιλήσω πιο ξεκάθαρα είναι εμφανής η διελκυνστίδα εκδοτικών φορέων και της εφημερίδας "Θέμα" στην οποία να μην ξεχνάμε παράλληλα με όσα προανέφερα ότι ο κύριος Τριανταφυλλόπουλος κατέχει το 40%.

Με το δικαίωμα για βήμα που μου παρέχει το κράτος και οι νόμοι, χωρίς να κάνω κάποιου είδους κατάχρηση θα ήθελα να τοποθετηθώ αναφορικά με την πρώτη επισήμανσή μου. Βλέποντας στα Μ.Μ.Ε. να επικρατεί η στάση αυτή που παραπάνω σχολίασα και κατέκρινα δηλώνω ρητά την αδιαφορία μου για τις μεταξύ κόντρες των εκδοτικών φορέων. Δηλώνω επίσης ρητά την απογοήτευσή μου, γιατί για άλλη μία φορά φαίνεται η εύκολη καταπάτηση των αξιών, όπως η δημοσιογραφική δεοντολογία καθώς είναι ορατή σε όλους η διαφθορά της εξουσίας και των πολιτικών στελεχών που πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό και φυσικά είναι ακόμη στις θέσεις τους. Άλλοι είναι στα νοσοκομεία!


Θέλοντας να κλείσω το πρώτο αυτό θέμα, θα ήθελα να σταθώ στο πόσο πολύ αποπροσανατολίζεται ο Έλληνας, όταν όλα τα Μ.Μ.Ε. για μία ώρα στις ειδήσεις καθημερινά μόνο και λίγο παραπάνω σε κάποιες βραδυνές εκπομπές μία φορά την εβδομάδα μόνο ασχολούνται με την υπόθεση Ζαχόπουλου, το ντι-βι-ντι, το "Πρώτο Θέμα, τον Θέμο και τον Μάκη, τον Ανδριανό, τον Αγγέλου, την 35χρονη κτλ. Τον υπόλοιπο χρόνο τα άλλα θέματα πάνε περίπατο; Τι γίνονται τα άλλα προβλήματα της επικαιρότητας; Ένα θέμα τέτοιο, όμως, που στην ουσία αφορά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, που αναμφισβήτητα καλώς ή κακώς πλήττουν και την κυβέρνηση, μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων και τις βραδυνές εκπομπές, ακόμη και τη μεσημεριανή της Τατιάνας (!) βλ. σήμερα, έστω και η μία ώρα των εικοσιτεσσάρων ωρών είναι αρκετή. Έτσι ο Έλληνας στρέφει το βλέμμα του απ' τα άλλα ζητήματα, ή καλύτερα του το στρέφουν, για να μη δει, για να μη μάθει και να συγκαλύψουν τα όσα γίνονται από κάτω.

Ένα από αυτά τα θέματα είναι ότι οι Τούρκοι θα στείλουν ένα ερευνητικό σκάφος υπό τη σημαία της Αυστραλίας στα ανοιχτά της Καλλίπολης (Gelibolu) που βρίσκεται στα στενά του Ελλησπόντου στην αριστερή (δυτική) πλευρά των Δαρδανελίων για ανίχνευση πετρελαίου στο Αιγαίο, μέχρι τα τούρκικα χωρικά ύδατα. Τις προάλλες όμως στα Ύμια παρολίγο να γίνει επεισόδιο μεταξύ τουρκικών ακταιωρών και ελληνικών αλιευτικών, καθώς οι πρώτοι υποστήριξαν ότι οι Έλληνες αλιείς βρίσκονταν στα τουρκικά ύδατα.

Εκείνο το κορίτσι

Είμαι εκείνο το κορίτσι που ζει σ' ένα κόσμο με παράνομες πόρτες. Στο δικό μου έννομο παρόν βιώνω τη φθορά που θα μου γεννήσει την αφθαρσία.

Είμαι εκείνο το κορίτσι που αμφισβητεί οτιδήποτε ανθρώπινο και σκύβει το κεφάλι ταπεινά σε ό,τι θεϊκό.

Είμαι εκείνο το κορίτσι που ποθώ να χαθώ σ' ένα χάδι αλλά και να πλακωθώ με όποιον πειράξει αυτούς που αγαπώ.

Είμαι αυτή που άγγιξε την αμαρτία της αγάπης μου για σένα.

Είμαι αυτή που δόθηκε, με δόσεις λογικής, στην τρέλα του απαγορευμένου.

Είμαι αυτή που τόλμησε να πει σε αγαπώ κοιτώντας σε στα μάτια.

Είμαι αυτή που σ' αγαπάει ακόμη με φλόγα στην ψυχή κι ας ξέρω πως ποτέ δε θα σ' έχω.

Είμαι αυτή που σε μια στιγμή έζησε τα πάντα. Μια στιγμή μαζί σου.

Είμαι αυτή που έζησε το θαύμα κοντά σου, όταν στα χέρια μου αποκοιμήθηκες κι ένιωθα να κρατώ στην αγκαλιά μου το ιερότερο και αγιότερο πράγμα του κόσμου. Το παιδί μου, το μωρό μου, τον άντρα μου.
Είμαι αυτή που στην παραφροσύνη του πάθους μου, η λογική της εγκράτειας υπερίσχυσε κι έτσι βοήθησα κι εγώ απ' τη μεριά μου να σωθούμε.

Είμαι αυτή που γενναία έκανα πίσω. Να φύγεις ως έπρεπε να γίνει. Στη λογική μας και στην ηθική μας μοιάζει να παίξαμε κι οι δυο σαν τη γάτα με το ποντίκι. Στο τέλος, όμως, έλεος στους εαυτούς μας, κάναμε πίσω.

Το λάθος είναι λάθος. Κι είναι η αγάπη μου λάθος για σένα κι η δική σου. Μα είναι αγάπη, είναι πάθος, λαχτάρα, ζωή και μέσα μου δε θα την απαρνηθώ. Τουλάχιστον τώρα, τώρα που όλα είναι νωπά, που μόλις σ' έχασα. Ο πανδαμάτωρ χρόνος ίσως άλλη μια φορά να με κάνει να συνηθίσω και στο τέλος να απαρνηθώ την ομοιότητα.

Καλώς όρισες ξένε στον τόπο σου...καλώς όρισες Οδυσσέα μου. Μην ψάξεις να με βρεις. Είπαμε και πριν πως εγώ δεν είμαι η Πηνελόπη σου. Και είπαμε πως τα δικά μας παιδιά πάντα φεύγουν.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Μούσαις χάρισι θύε

Πάνε τώρα έτη πολλά. Είμαι μια ώριμη γυναίκα. Το πρόσωπό μου άρχισε να βαθουλώνει, δίπλα απ' το στόμα η επιδερμίδα έχει σχισμές, το μέτωπό μου είναι χαρακωμένο. Κάτω απ' τα μάτια δύο κρατήρες δείχνουν τα ξενύχτια μου μακριά σου. Δίπλα απ' τα μάτια μου γραμμές τραβηγμένες όταν για ώρες τα μάτια μου σχιστά κλαίγανε για σένα. Και τώρα τα ίδια κάνω. Σα να μην πέρασε στιγμή που σου 'πα τελευταία φορά πως σ' αγαπώ. Θυμάσαι; Στο σταθμό των λεωφορείων όταν έφευγες. Ήξερα πως ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στη ζωή μου που σ' έβλεπα. Άφησα να σε χάσω. Άφησα να μου φύγεις, γιατί έτσι έπρεπε.
Στην εποχή μου τα εργόχειρα δεν είναι στη μόδα. Κι εγώ ποτέ δεν έμαθα την τέχνη αυτή. Αργαλειό στις πόλεις δεν έχει. Δεν ξέρω να υφαίνω. Είμαι απλώς στην έννοια της μόνο μια Πηνελόπη. Να φανταστείς πως ούτε μνηστήρες δεν είχα να με ενοχλούν. Μα γιατί να σ' ενοχλεί το ενδιαφέρον ενός άντρα; Ποτέ δεν κατάλαβα...
Βέβαια εγώ εσένα ήθελα κι εσένα θέλω, αλλά ο Δίας όρισε αλλιώς κι ύβρη τόσο ξόφθαλμη δεν τολμώ να πράξω. Εσύ ξέρεις, άλλωστε, πόσο δειλή ήμουν. Όταν εκ των υστέρων μου είπες γιατί δε σε εμπόδισα να φύγεις, σου είπα πως δε συμβάδιζε με τη λογική μια τέτοια πράξη. Εγώ που σ' αγάπησα με όλη την ψυχή μου σε άφησα να φύγεις και ποτέ δεν προσπάθησα ν' αλλάξω την μοίρα που μου όρισε ο Θεός, γιατί σεβάστηκα τις βουλές Του.
Κι αν τώρα ρυτίδιασα πρόωρα είναι το φταίξιμο δικό μου. Εσύ που λείπεις χρόνια απ' το πλευρό μου δεν έχεις ευθύνη καμιά. Εσύ Οδυσσέα παλεύεις με τα κύματα, εσύ αντιμετωπίζεις πειρασμούς γιατί εκεί μακριά που είσαι έχεις το μυαλό σου στην καρδιά σου, που είμαι εγώ μέσα της. Κι έτσι παλεύεις με θολό μυαλό. Γι αυτό σου λέω πως είναι μύθος η Ιθάκη κι ότι η Πηνελόπη σου σε πλάνεψε. Φύγε μακριά της και βγάλ' την από μέσα σου. Αυτή η Πηνελόπη σου, εγώ δηλαδή, δε ζει στην πραγματική Ιθάκη καλέ μου. Δεν μπορεί να στην προσφέρει, γιατί κι εσύ είσαι ο μύθος του Οδυσσέα. Η Ιστορία μία φορά γράφεται.
Ζήσε τη δική σου ιστορία. Δεν μπορούμε να βρούμε τις λύσεις μέσα απ' αυτούς. Αυτούς οι θεοί τους θέλανε μαζί. Για μας η ιστορία γράφει άλλα.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

"Τελειωθέντες εν ολίγω εκπλήρωσαν χρόνους μακρούς...

Είναι όμως "...αρεσταί εν Κυρίω αι ψυχαί αυτών";

Απάντηση δεν υπάρχει γι αυτό. Αι ψυχαί των πάντως ζουν μες στα ωφέλη που αποκόμισαν και σ' αυτά τα ωφέλη που χρόνους μακρούς θα αντέξουν, θα τους συνοδεύουν, θα τους σκεπάζουν...Αυτά τα ωφέλη τους ενώνουν κι είναι ευεργετημένοι ο ένας απ' τον άλλον.

Σε σένα που φεύγεις...


Σε σένα που φεύγεις... να προσέχεις εκεί κάτω που πας. Στην πόλη τη μεγάλη μη χαθείς. Μη λησμονήσεις την πατρίδα. Μην αφήσεις κανέναν να σε στερήσει απ' την πατρίδα. Μην αφήσεις κανέναν να σου πάρει την καρδιά. Αυτή είναι η πατρίδα σου. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας να τους φοβηθείς και μακριά τους μείνε.
Σε σένα που φεύγεις... φυλαχτό δεν πρόλαβα να σου δώσω, μόνο τη σκέψη μου σου προσφέρω να είσαι καλά και ασφαλής εκεί που πας...
Κι αν οι Συμπληγάδες θέλουν μέσα τους να σε κρατήσουν για πάντα, μην ξεχάσεις πρώτα να ρωτήσεις την καρδιά σου πώς θέλει να είναι η σκηνή του φινάλε και ποιοι να 'ναι οι σύντροφοί σου Οδυσσέα μου. Λάθος δε θα κάνεις. Εκείνη τη στιγμή η καρδιά λέει μόνο την αλήθεια. Πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή μέχρι οι σύντροφοι να σε βρουν και να σε τιμήσουν όπως αξίζεις.
Μα μην ξεχνάς πως είσαι δυνατός κι η πατρίδα σε χρειάζεται. Γι αυτό να γυρίσεις. Ο Ποσειδώνας έχει ευλογήσει το νόστο σου. Κι εκεί κάτω σ' αυτούς που θα σε πλησιάσουν μη φέρεις αντίρρηση, μα μην υποκύψεις κιόλας. Θυμήσου πως τούτη τη φορά είναι η καρδιά στη μέση, γι αυτό να είσαι διπλωμάτης.

Έχε γεια λοιπόν... έχει γεια εσύ που φεύγεις...


Το παιδί

Σώσε το παιδί
το παιδί είναι η ελπίδα
κι έτσι σφράγισα τη μνήμη
με τη ρητή σου εντολή
κι αν σβήσει το κερί
θα σώσω το παιδί μας.
Αποκοιμήθηκα
και είδα που γεννήθηκε
και μαζί το αναστήσαμε
μα όταν ξύπνησα
είχατε χαθεί
δεν είχα παιδί να σώσω.
Στο άδειο μου σώμα
το βάθρο της μοναξιάς.
Γιατί κι εσένα απαρνήθηκα
αλλά το κατάλαβες
πως τα δικά μας παιδιά
πάντα φεύγουν.

Λίζα Μαρτέλ, "Το παιδί"

"Η πεταλούδα πάντα θα πετάξη
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρόισμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξη..." -Κ. Καρυωτάκης, "Αφιέρωμα"

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

"Θέλω να σε ξεχάσω" Ερμηνεία και προεκτάσεις

Η φράση που λέμε πολλές φορές "θέλω να σε ξεχάσω" έχει αν το σκεφτείτε πολλές ερμηνείες. Εγώ θα επικεντρωθώ στη μία από αυτές που δεν είναι άλλη απ' αυτό που λέει η Ελένη Δήμου στο γνωστό και αγαπημένο τραγούδι "Προσωπικά".

"Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά

μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά

που μ' αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά"
Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο αναγκαζόμαστε στη ζωή μας να χωρίσουμε με κάποιους ανθρώπους που αγαπήσαμε και μας αγαπήσανε πολύ. Αυτή η αγάπη είναι ποικιλόμορφη. Όπως άλλωστε κι η φράση που εξετάζουμε "θέλω να σε ξεχάσω". Η αγάπη μας παραμένει ως έχει δεν μπορεί να παύσει, δεν μπορεί να μετριαστεί, αλλά εμείς λέμε "θα προσπαθήσω να σε ξεχάσω", εννοώντας ότι θα προσπαθήσουμε να διώξουμε το είδος των συναισθημάτων που νιώθουμε για κάποιο πρόσωπο. Παρατηρώντας και το τραγούδι βλέπουμε μια γυναίκα, προφανώς, που αγαπάει έναν άντρα ("δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά"), αλλά η σχέση τους δεν καρποφορεί ("βήματα θιγμένα ερωτικά") γι αυτό κι επιλέγει να απομακρυνθεί.
Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Καμία σχέση αγάπης δεν είναι ίδια με την άλλη. Όμως όταν λέμε θα προσπαθήσω να σε ξεχάσω, εννοούμε, κατά τη γνώμη μου, πως θα προσπαθήσω να βγάλω τα συναισθήματα που νιώθω για σένα και να μπορέσω να σε δω φιλικά. Δηλαδή να μην ονειρεύομαι στιγμές μαζί σου, να μην ονειρεύομαι το χάδι σου, τη ματιά σου, το φιλί σου.
Η αγάπη ό,τι και να κάνουμε δε σβήνει. Η μνήμη μένει μόνη υποθήκη. Άλλωστε, όπως λέει κι ο Κοέλιο "η μνήμη είναι η πιο παλιά κληρονομιά". Άρα το "θέλω να σε ξεχάσω", σίγουρα διαφορετικά ειπωμένο απ' τον καθένα στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν εννοεί θέλω να σε διαγράψω σαν άνθρωπο απ' τη ζωή μου, απ' την καρδιά μου κι απ' τη μνήμη μου, αλλά θέλω να σταματήσω να νιώθω άλλα πράγματα που μας ένωναν ή μας χώριζαν και να αποκτήσω πιο ασφαλή συναισθήματα για σένα.
Να αγαπάτε κάνει καλό!
Σχετικά με σένα...το μήνυμά σου το έλαβα μισό. "Ανησ....". Εκεί σταμάτησε. Αλλά απ' όσα κατάλαβα ελπίζω να σου απάντησα! Έχε γεια...

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Η απεραντοσύνη του Θεού

Βρέθηκα τις προάλλες με μια φίλη μου. Συζητούσαμε διάφορα θέματα. Όλα όμως γύριζαν γύρω απ' το θεολογικό. Της είπα σε κάποια στιγμή πόσο γενναιόδωρος είναι μαζί μας ο Θεός. Και μου απάντησε με μεγάλη ειλικρίνεια και προβληματισμό, πως δεν καταλαβαίνει αυτό που λέω, γιατί ο Θεός δηλαδή είναι γενναιόδωρος. Ξεκίνησα τότε να της λέω τα εξής.
Ο Θεός είναι απίστευτα γενναιόδωρος με τους ανθρώπους. Γιατί; Γιατί απ' τη μία μας έχει δώσει την ελεύθερη βούληση, την ελευθερία επιλογής, το δικαίωμα να πράττουμε ό,τι εμείς θέλουμε, χωρίς να μας μαλώνει αν εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Απ' την άλλη αν έχουμε ζήσει όλη μας τη ζωή με τον διάβολο μέσα μας, βουτηγμένοι στην αμαρτία, πράττοντας μόνο κακά, ζημιώνοντας τους συνανθρώπους μας, έστω και ένα δευτερόλεπτο πριν πεθάνουμε αν μετανοήσουμε αληθινά είναι έτοιμος ο Χριστός μας να μας αγκαλιάσει. Κι η αγκαλιά του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Είναι τεράστια. Σαν την αγκαλιά της μάνας. Μόνο που ακόμα κι αν η μάνα μας μάς προδώσει, ο Χριστός μας δε θα μας προδώσει ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει να αφεθούμε στην αγκαλιά Του.
Και τι ζητάει από μας ο Χριστός; Ζητάει μόνον την προαίρεση. Την καλή θέληση. Τη θέληση να ανοίξουμε την καρδιά μας και να Τον βάλουμε μέσα μας. Τότε όλα θα αλλάξουν στη ζωή μας. Προβλήματα πάντα θα έχουμε, αλλά θα έχουμε άλλη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε. Θα ελπίζουμε, θα νιώθουμε ασφαλής, θωρακισμένοι. Κι ο Θεός ποτέ δε θα μας αφήσει. Ποτέ δε λησμονεί. Ζωή χωρίς φοβίες, χωρίς ανασφάλειες, χωρίς αρνητικές σκέψεις, χωρίς άγχος, χωρίς αστάθειες και ψυχολογικές ανισορροπίες.
"Φίλους ελάχιστους, εχθρό κανένα, αγάπη σε όλους, λατρεία στο Θεό".

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Προσέξτε τους παρακάτω στίχους του Αλκίνοου Ιωαννίδη:
"Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τ' αφήνει όνειρα η ζωή".
Δηλαδή να το πω αλά Αλκίνοο, "όνειρο ήτανε"! Και συνεχίζει...
"Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή
βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται".
Η φυγή. Η λύση. Η λύτρωση. Το ανεκπλήρωτο ενός αληθινού έρωτα, που υπερβαίνει το σαρκικό.
Εμείς βάζουμε τα όρια εκεί που πρέπει να μπουν. Ή άλλοτε αναγκαζόμαστε να τα τηρήσουμε αν υπάρχουν από μόνα τους. Μα το πιο ανώδυνο είναι να μην μπούμε στη διαδικασία να τηρήσουμε ή να τοποθετήσουμε όρια σε μία σχέση.
Το άβατο του στόματός σου εγώ δεν πάτησα. Τις Καλλιπάτειρες εγώ δεν τις γουστάρω...

Το τελευταίο αντίο

Για σένα που με ξέρεις, για σένα που διαβάζεις όσα γράφω για σένα που αγαπάς χωρίς υποθήκες, για σένα που δεν ονειρεύεσαι για να μην ξυπνάς με απαιτήσεις, για σένα ένα γράφω. Να ξέρεις πως άλλο τραγούδι δεν έχω πιο κοντινό σ' αυτό που ζήσαμε παρά μόνο τούτο. Τη φράση τούτη του Αλκίνοου σου γράφω να καταλάβεις και μ' αυτή σ' αποχαιρετώ.
"Όνειρο ήτανε"...
Αντίο αγάπη μου, αντίο. Δε θα ζήσω στο παρελθόν, όχι αυτή τη φορά. Θα προσπαθήσω να πάω μπροστά κοντά σ' αυτά που μου 'μαθες. Σ' αυτά που μ' έφερες κοντά θα ζήσω. Σε πλήγωσα, το ξέρω, δεν το 'θελα μα έπρεπε για το καλό σου. Δεν αγαπώ τα μάτια σου, αλλά τον τρόπο που με κοιτάζουν. Αγαπώ την ψυχή σου γι αυτό και θέλω το καλό της. Ξέρεις πως αυτό έπρεπε να κάνω κι ας πονάω.
Δεν λησμονώ τα καλά που μου πρόσφερες. Γι αυτό και πονάω τόσο που σε αποχωρίστηκα. Γιατί επέλεξα να αφήσω τον άνθρωπο που μου έδωσε την ψυχή του. Πόσο σ' ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Πόσο σ' ευχαριστώ. Η ευγνωμοσύνη μου αιώνια για σένα. Η προσευχή μου αιώνια για σένα.
Να ξέρεις πως θα προσπαθήσω να καταφέρω αυτό που φαίνεται τώρα αδύνατο. Θα προσπαθήσω να σε βγάλω από μέσα μου. Μετά το πικρό έρχεται το γλυκύ. Μετά τη σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Μόλις έπεσα, αλλά αυτή τη φορά θα σηκωθώ αμέσως. Όλα καλά. Θυμάσαι όταν στο 'λεγα; Όλα καλά. Κάνε κι εσύ το ίδιο με μένα. Μπροστά. Ο Θεός είναι μεγάλος. Γεννηθήτω το θέλημά Του.
Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε. Ποιος ξέρει; Ίσως και "στη θύρα της Παράδεισος", όπως λέει κι ο Σολωμός. Αντίο. Αντίο καρδιά μου.
"...κάπως έτσι κι εσύ σαν τη βροχή για μένα
χάρισες ουρανό κι έφυγες μια μέρα
μην ανησυχείς για μένα τώρα πια
αν έχει συννεφιά
μην ανησυχείς μες στα σύννεφα
γαλάζιο βλέπω πια
για άλλη μια φορά".


C Real - Μην ανησυχείς

Σενάρια ζωής

Πολλές φορές στην τηλεόραση βλέπουμε ταινίες ή σήριαλ, που μας εκπλήσσει το θέμα τους. Κι όμως είναι όλα παρμένα μέσα απ' τη ζωή κι όλα μπορούν να συμβούν και στη δική μας ζωή. Έτσι αναπάντεχα, έτσι ξαφνικά. Έτσι εμβρόντητοι όπως παρακολουθούμε την τηλεόραση, το ίδιο εμβρόντητοι θα παρακολουθούμε τα γεγονότα τις ζωής μας να συμβαίνουν κι εμείς να μην μπορούμε να τα αποφύγουμε.΄

Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως όλα είναι για το καλό μας. Μέσα απ' τις δοκιμασίες ο άνθρωπος δυναμώνει, θωρακίζεται και μαθαίνει για το μέλλον. Γίνεται κάτοχος της πείρας που αποκτάται μέσα απ' την εμπειρία. Φτάνει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε το καλό. Διότι, όπως αρέσκομαι στο να λέω, "ουδέν κακόν αμιγές καλού"!

Αυτά, λοιπόν, τα τόσο αναπάντεχα, απίστευτα, που συμβαίνουν στα έργα, μπορεί να συμβούν και στη ζωή μας. Και θα συμβούν εκεί που δε θα το περιμένουμε. Τι πρέπει να κάνουμε; Σίγουρα θα πιαστούμε απροετοίμαστοι, αλλά πρέπει να διατηρήσουμε το καθαρό μας μυαλό και να συμβουλευτούμε αμέσως τον εκάστοτε ειδικό.

Μια συμβουλή: Μην πάτε σε ψυχολόγο. Προτιμήστε έναν πνευματικό, έναν ιερέα που εσείς εμπιστεύεστε.