Για σένα που με ξέρεις, για σένα που διαβάζεις όσα γράφω για σένα που αγαπάς χωρίς υποθήκες, για σένα που δεν ονειρεύεσαι για να μην ξυπνάς με απαιτήσεις, για σένα ένα γράφω. Να ξέρεις πως άλλο τραγούδι δεν έχω πιο κοντινό σ' αυτό που ζήσαμε παρά μόνο τούτο. Τη φράση τούτη του Αλκίνοου σου γράφω να καταλάβεις και μ' αυτή σ' αποχαιρετώ.
"Όνειρο ήτανε"...
Αντίο αγάπη μου, αντίο. Δε θα ζήσω στο παρελθόν, όχι αυτή τη φορά. Θα προσπαθήσω να πάω μπροστά κοντά σ' αυτά που μου 'μαθες. Σ' αυτά που μ' έφερες κοντά θα ζήσω. Σε πλήγωσα, το ξέρω, δεν το 'θελα μα έπρεπε για το καλό σου. Δεν αγαπώ τα μάτια σου, αλλά τον τρόπο που με κοιτάζουν. Αγαπώ την ψυχή σου γι αυτό και θέλω το καλό της. Ξέρεις πως αυτό έπρεπε να κάνω κι ας πονάω.
Δεν λησμονώ τα καλά που μου πρόσφερες. Γι αυτό και πονάω τόσο που σε αποχωρίστηκα. Γιατί επέλεξα να αφήσω τον άνθρωπο που μου έδωσε την ψυχή του. Πόσο σ' ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Πόσο σ' ευχαριστώ. Η ευγνωμοσύνη μου αιώνια για σένα. Η προσευχή μου αιώνια για σένα.
Να ξέρεις πως θα προσπαθήσω να καταφέρω αυτό που φαίνεται τώρα αδύνατο. Θα προσπαθήσω να σε βγάλω από μέσα μου. Μετά το πικρό έρχεται το γλυκύ. Μετά τη σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Μόλις έπεσα, αλλά αυτή τη φορά θα σηκωθώ αμέσως. Όλα καλά. Θυμάσαι όταν στο 'λεγα; Όλα καλά. Κάνε κι εσύ το ίδιο με μένα. Μπροστά. Ο Θεός είναι μεγάλος. Γεννηθήτω το θέλημά Του.
Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε. Ποιος ξέρει; Ίσως και "στη θύρα της Παράδεισος", όπως λέει κι ο Σολωμός. Αντίο. Αντίο καρδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου