Τελειώνοντας την πρώτη επισήμανση, που παρατίθεται παρακάτω σε σχέση με την υπόθεση Ζαχόπουλου και θα ήταν προτιμότερο να διαβαστεί πρώτη, θα ήθελα να περάσω στη δεύτερη που αφορά την Εκκλησία, τα Μ.Μ.Ε. και τον απλό λαό.
Από παλιά ήμουν της άποψης ότι ο τρόπος που προβάλλεται η Εκκλησία και το ιερατείο είναι λανθασμένος και επηρεάζουν αρνητικά τον απλό κόσμο, που βγάζει εύκολα συμπεράσματα από αυτά που βλέπει και από τον τρόπο που του τα πλασάρουν.
Έχω βρεθεί σε τέτοιες συζητήσεις, όπου επικρατούσε η άποψη η γνωστή να τους βάζουμε όλους στο ίδιο σακί, διότι υποστηρίζουν οι περισσότεροι, "εγώ ξέρω", "έχω ακούσει από κάποιους γνωστούς μας", "η γυναίκα του τάδε είχε μία φίλη που η κόρη της πήγε σ' ένα παπά" κτλ. Αφορμή, όμως, για να θίξω αυτό το θέμα ήταν κάποια λόγια που ειπώθηκαν σε μία απογευματινή καθημερινή εκπομπή, που παρουσιάζει τα ίδια ανόητα θέματα, που απευθύνεται στους ίδιους ανόητους τηλεθεατές με χαμηλή μόρφωση κι έλλειψη κρίσης και φυσικά που έχει τους ίδιους ανόητους καλεσμένους. Επειδή, όμως, εκτιμώ κάποιους από αυτούς για το επίπεδο μόρφωσης και το ότι είναι καλοί συζητητές θα πω πως πέφτουν στην παγίδα του ενδιαφέροντος πολλές φορές θέματος και παρευρίσκονται στην εκπομπή αυτή. Δε θα σταθώ στο θέμα, που εκ των πραγμάτων το βρίσκω ειδεχθές ως πράξη, αν συνέβη, αλλά σε κάποια λόγια που ειπώθηκαν.
"Όλοι στην Ιερά Σύνοδο είναι αδερφές". Αυτά είναι τα αυτούσια λόγια ενός σκηνοθέτη καλεσμένου της εκπομπής, ο οποίος σύμφωνα με το δικαίωμα της Ανεξιθρησκίας έχει το κάθε δικαίωμα να μην πιστεύει στο Θεό, όπως ο ίδιος δήλωσε πως είναι άθεος, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει κατ' αυτόν τον τρόπο για τους εκλεκτούς εκπροσώπους του Χριστού.
Όταν δημοσίως ακούγονται τέτοια λόγια για τους ποιμένες της Εκκλησίας μας, που σ' αυτούς έχουμε εναποθέσει την ελπίδα μας για καθοδήγηση, πώς ο κόσμος θα πλησιάσει την Εκκλησία, πώς ο κόσμος θα τους εμπιστευτεί και το χειρότερο απ' όλα, πώς ο κόσμος θα πάψει να τους κακολογεί.
Δεν είναι τόσο σοβαρό να μην εμπιστευόμαστε τους ιερείς, όσο να τους κακολογούμε και να λέμε άσχημα λόγια γι αυτούς. Ο ιερέας είναι ο μόνος που μπορεί να τελέσει τα θεία μυστήρια της πίστεώς μας και χωρίς αυτόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ούτε παιδί να βαπτισθεί, ούτε νεκρός να κηδευθεί, ούτε δύο νέοι να έρθουν εις γάμου κοινωνία κτλ. Ο ιερέας είναι ο μόνος άνθρωπος που φέρει τη χάρη του Χριστού. Ό,τι και να κάνει, ακόμη κι αν κλέψει και τα άλλα άσχημα που ακούμε κατά καιρούς στην τηλεόραση, ως συνήθως, δε χάνει τη χάρη του Χριστού από πάνω του. Τα χέρια του είναι ευλογημένα και σε καμία περίπτωση δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα τους κρίνουμε. Κρίνοντας κάποιον άνθρωπο και δη έναν ιερέα, που είναι φορέας της χάρης του Χριστού είναι σα να γινόμαστε εμείς Κριτές, σα να μπαίνουμε στη θέση του Θεού και να κρίνουμε τον ίδιο το Χριστό μας. Αυτό δεν είναι καλό πράγμα και δε βοηθάει την ψυχή μας, που έχει ανάγκη απ' το ανοικτό πνεύμα να ακούσει πράγματα, ούτε να τα δεχτεί ούτε να τα απορρίψει, αλλά πάνω σ' αυτά να βοηθήσει ώστε να βγει ένα θετικό συμπέρασμα. Γι αυτό λοιπόν, όταν ακούμε να κατηγορούν έναν άνθρωπο, εμείς να σιωπούμε. Όταν κατηγορούν το ποίμνιο να λέμε, ο Θεός θα τους κρίνει, όχι εμείς. Γιατί κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να ξέρει πώς έφτασε να πράξει ο ιερέας κάτι ανέντιμο. Κανείς μας δεν ξέρει αν βασανίστηκε ο άνθρωπος αυτός ή ο οποιοσδήποτε που πράττει μία ανίθηκη πράξη.
Τα όσα ακούγονται στην τηλεόραση για τους ιερείς είναι πολλά και σίγουρα όχι καλά. Τα καλά σαφέστατα και δεν προβάλλονται κι όχι μόνο αναφορικά με την Εκκλησία, αλλά και με το κράτος, παντού. Η φράση "σίγουρα υπάρχουν και καλοί, αλλά οι περισσότεροι τέτοιοι είναι" είναι ό,τι πιο λάθος μπορούμε να σκεφτούμε, διότι πέφτουμε στην παγίδα αυτών που εκμεταλλεύονται το βήμα καλύτερα από όλους, ώστε να επηρεάσουν προς το μέρος τους την κοινή γνώμη και δεν είναι άλλοι, απ' τους κομμουνιστές και τους άθεους, όσον αφορά την Ελλάδα.
1 σχόλιο:
Πολύ ενδιαφέρον! Δε νομίζω πως ένας νοήμων άνθρωπος με ένα στοιχειώδες επίπεδο μπορεί ν'απολέσει την πίστη του βάσει τέτοιων εκπομπών των οποίων οι περισσότεροι καλεσμένοι είναι άνωθεν κατευθυνόμενοι. Παρόλα αυτά έχω κάποιες ενστάσεις όσον αφορά την 6η παραγράφο του άρθρου. Καταρχάς, διαφωνώ κάθετα με την άποψη ότι ''ο ιερέας είναι ο μόνος άνθρωπος που φέρει τη χάρη του Χριστού''. Κάθε άνθρωπος είναι φορέας Της, φορέας της θείας ευλογίας, γιατί σε κάθε άνθρωπο ενυπάρχει το θεϊκό στοιχείο, ένα κομμάτι του Θεού, αφού είναι αποτέλεσμα της δημιουργικής αγάπης Του. Μπορεί οι ιερείς να επωμίζονται κάποια ιερά καθήκοντα όμως δεν είναι αποκλειστικοί φορείς της χάρης του Κυρίου. Όντως, αν υποπέσουν σε κάποιο αμάρτημα δεν χάνουν την ευλογία Του, όπως όλοι μας άλλωστε, εφόσον βέβαια μετανοούμε ειλικρινώς και προσπαθούμε να περιορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Όμως η θέση του ιερέος είναι μια θέση υπεύθυνη, ιερή για την οποία απαιτούνται τα προσόντα της εγκράτειας, της ταπεινότητος και της ευσέβειας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο βίο. Ως εκ τούτου, όταν ένας ιερεύς αντιλαμβάνεται πως τα πάθη του είναι ισχυρότερα των προαναφερθέντων αρετών, χωρίς τις οποίες δεν στοιχειοθετείται καν το λειτούργημα του ιερέος, με αποτέλεσμα να καθίσταται καθ΄έξη αμαρτωλός, τότε οφείλει να έχει ευσυνειδησία και φόβο Θεού και να παραιτείται των καθηκόντων του. Διαφορετικώς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υποκριτής! Δεν δύνασαι να διδάσκεις περί αρετής απαιτώντας από κοσμικούς, αδύναμους ανθρώπους, έκθετους στις προκλήσεις και τους πειρασμούς της κοινωνίας να την τηρήσουν όταν εσύ ο ίδιος, που υποτίθεται πως έχεις τη δύναμη του καθοδηγητού, του διδασκάλου την παραβιάζεις και μάλιστα μέσα στον Οίκο του Θεού! Επίσης, ''κρίνοντας κάποιον είναι σα να γινόμαστε εμείς Κριτές-αυτό δεν είναι καλό πράγμα και δεν βοηθάει την ψυχή, μας που έχει ανάγκη από ανοιχτό πνεύμα''. Δεν έχεις ανοιχτό πνεύμα αν δεν μπορείς να κρίνεις. Όχι να κατακρίνεις! Αν δεν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο, σε μια ομάδα ανθρώπων να κρίνει τότε καταντά στην κυριολεξία...ποίμνιο. Κρίνουμε τα επίγεια βάσει των κοινωνικών δεδομένων προς χάριν της κοινωνικής συμβίωσης χωρίς να έχουμε ικανότητα ούτε τα επουράνια να κρίνουμε ούτε τον θείο προορισμό του άλλου να γνωρίζουμε ή να αμφισβητούμε. O καθείς εφ'ω ετάχθη, γι'αυτό και η τελική κρίση ανήκει στον Κύριο. Τέλος, ''εμείς να σιωπούμε''. Το μέγα λάθος αυτού του κόσμου! Ναι, το σιγάν κρείττον του λαλείν, όχι όμως πάντα! Ο Θεός μας έδωσε ελεύθερη βούληση όχι για να σιωπούμε και να αδρανούμε, αλλά για να έχουμε το σθένος να αντιτασσόμεθα στην αδικία και να την πατάσσουμε εμείς οι ίδιοι χωρίς να εξαρτόμεθα από το μάννα εξ ουρανού. Σε αυτή τη σιωπή, τη συμβατικότητα και κοινώς δειλία- γιατί δεν πρόκειται περί μεγαλοψυχίας εν προκειμένω- του πνοιμίου βασίζονται οι κάθε είδους βέβηλοι για να πραγματοποιούν τα αίσχη τους. Ανακεφαλαιώνοντας, οτιδήποτε κι αν οδήγησε έναν ιερέα ή έναν οποιοδήποτε άνθρωπο σε διαρκή παράβαση των αρχών που διέπουν την εργασία ή το λειτουργημά του, εφόσον το γνωρίζουμε δεν πρέπει να σιωπούμε! Αυτό δίδαξε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, το φως του κόσμου στην ανθρωπότητα: Μην δέχεστε ποτέ τίποτα αψήφιστα, ερευνήστε το. Αποκαλύψτε την αδικία και προσπαθήστε να φέρετε ειρήνη, σεβασμό και δικαιοσύνη με τις πράξεις σας, γιατί ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο και όλοι μια μέρα θα κριθούμε. Κρίση, Πίστη και Αρετή πρέπει να διακατέχουν όλους μας, ώστε να διάγουμε έναν βίο ψυχικώς και πνευματικώς υγιή σύμφωνο με τις διδαχές του Κυρίου και του πάνσοφου αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Και μη γελιέστε, Κύριος και Ελληνισμός δεν συγκρούονται... ;-)
(Τι οίστρος ήταν ο σημερινός;:P)
Δημοσίευση σχολίου