Βρέθηκα τις προάλλες με μια φίλη μου. Συζητούσαμε διάφορα θέματα. Όλα όμως γύριζαν γύρω απ' το θεολογικό. Της είπα σε κάποια στιγμή πόσο γενναιόδωρος είναι μαζί μας ο Θεός. Και μου απάντησε με μεγάλη ειλικρίνεια και προβληματισμό, πως δεν καταλαβαίνει αυτό που λέω, γιατί ο Θεός δηλαδή είναι γενναιόδωρος. Ξεκίνησα τότε να της λέω τα εξής.
Ο Θεός είναι απίστευτα γενναιόδωρος με τους ανθρώπους. Γιατί; Γιατί απ' τη μία μας έχει δώσει την ελεύθερη βούληση, την ελευθερία επιλογής, το δικαίωμα να πράττουμε ό,τι εμείς θέλουμε, χωρίς να μας μαλώνει αν εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Απ' την άλλη αν έχουμε ζήσει όλη μας τη ζωή με τον διάβολο μέσα μας, βουτηγμένοι στην αμαρτία, πράττοντας μόνο κακά, ζημιώνοντας τους συνανθρώπους μας, έστω και ένα δευτερόλεπτο πριν πεθάνουμε αν μετανοήσουμε αληθινά είναι έτοιμος ο Χριστός μας να μας αγκαλιάσει. Κι η αγκαλιά του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Είναι τεράστια. Σαν την αγκαλιά της μάνας. Μόνο που ακόμα κι αν η μάνα μας μάς προδώσει, ο Χριστός μας δε θα μας προδώσει ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει να αφεθούμε στην αγκαλιά Του.
Και τι ζητάει από μας ο Χριστός; Ζητάει μόνον την προαίρεση. Την καλή θέληση. Τη θέληση να ανοίξουμε την καρδιά μας και να Τον βάλουμε μέσα μας. Τότε όλα θα αλλάξουν στη ζωή μας. Προβλήματα πάντα θα έχουμε, αλλά θα έχουμε άλλη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε. Θα ελπίζουμε, θα νιώθουμε ασφαλής, θωρακισμένοι. Κι ο Θεός ποτέ δε θα μας αφήσει. Ποτέ δε λησμονεί. Ζωή χωρίς φοβίες, χωρίς ανασφάλειες, χωρίς αρνητικές σκέψεις, χωρίς άγχος, χωρίς αστάθειες και ψυχολογικές ανισορροπίες.
"Φίλους ελάχιστους, εχθρό κανένα, αγάπη σε όλους, λατρεία στο Θεό".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου