Είναι όταν ορμάς στην αγκαλιά του μόλις τον βλέπεις.
Έχεις τον κόσμο όλο μέσα στα χέρια σου. Έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου.
Η καρδιά σας ξεχειλίζει από πάθος κι έρωτα, από συγκίνηση κι ευτυχία.
Το όνειρο και το θαύμα μαζί. Οι δυο σας μαζί. Κι ο κόσμος όλος η αγκαλιά του.
Κι οι στιγμές περνούν. Ξέρεις πως φτάνει η ώρα που θα δεις το σώμα του να μακραίνει. Τον αγαπάς πιο πολύ, του φιλάς τα χέρια, τον αγκαλιάζεις, γιατί ο κόσμος σου νιώθεις πως γκρεμίζεται και δεν μπορείς να ζεις την επανάληψη αυτής της φθοράς.
Η ώρα του αποχαιρετισμού. Ο πιο δυνατός χάνει. Γιατί είναι αυτός που πρέπει να βαστάξει τον πόνο του και τον πόνο του άλλου. Μόνο λίγα δάκρυα τιμής ένεκεν...κι αυτά βουβά.
Αντίο. Ξανά. Κι ο δρόμος μπροστά το ίδιο αδιέξοδο. Τα μάτια σου πια δε φτάνουν να δουν το αμάξι που χάθηκε στης πόλης τη βαβούρα.
Και πάμε πάλι στης πόλης την ίδια ζωή. Περιμένοντας τη μέρα που η καρδιά θα χτυπάει ξανά. Μα η ζωή δεν περιμένει. Γι αυτό ζήσε όπως και να 'χει...ζήσε.
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφη ανάρτηση Έλενα...
Ο αποχωρισμός από ανθρώπους που αγαπάς είναι δύσκολος.
Μπορεί ο δυνατός να είναι ο πιο χαμένος... Μπορεί!!!
Αν όμως η φυγή ήταν απαραίτητη ίσως έχει κερδίσει περισσότερα απ' όσα έχασε!
Δημοσίευση σχολίου