Για ποιον υπάρχω;
βυθίστηκα στην λογική των τρελών
που άψυχα μυαλά
σωματούμενα
θεωρώντας πως είναι
βίασαν στον πάτο της αυτάρκειας.
Μα οι αποστάτες
πάντα τιμωρούνται σε τούτο τον κόσμο.
Άσε με κι απόψε
να κλείσω τα μάτια δίπλα σου
όσο μπορώ να σε βλέπω
στο φως.
Πριν ξεφτίσω κι εγώ,
η μόνη σου ελπίδα.
Σε τούτο το δωμάτιο
απόψε δεν υπάρχω.
Οι σοβάδες κατέρρευσαν.
Οι άνθρωποι σε τάφους χωθήκανε.
Εσύ αχνοφαίνεσαι
στα μάτια μου μπροστά.
Κι Εσύ η τεκούσα τον Λόγον
συγχώρεσε τον άλογο τάφο
που θα με σκεπάσει
και τα όνειρά μου
χώμα και χορτάρι
θα τα φτιάξει.
Κάποτε…υπήρξα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου