Ντροπή οι βελόνες γεμάτες ετούτο το βάρος κοιτάν να το διώξουν
Κι εσύ το χατίρι τους κάνεις, τη φλέβα γεμίζεις
Αδειάζεις εκείνες και ζεις μεσ΄ τον λήθαργο που θέλουν αυτοί
Που το ρολόι τους λέει πόσα θα πάρουν λεπτό το λεπτό, στιγμή τη στιγμή
Κλέβουνε φίλε μου απ΄ τον κήπο σου ακόμη ένα λουλούδι
Από την προσευχή σου κλέβουνε ακόμη μια ευχή
Απ' τα μάτια σου παίρνουνε ακόμη μια εικόνα
Και σου χρεώνουν σα κατάρα ένα πανέμορφο χειμώνα
Μια ατελείωτη λήθη και μια ψεύτικη γη
Ενώ εσύ αναρωτιέσαι αν θα ανταμώσεις άλλη αυγή.
Stavento- Ψυχή μου βάστα
Ακούς τη φωνή της μουσικής μα αυτή η φωνή είναι το μέσα σου που κράζει πνιγμένο από το βρώμικο που το ποτίζεις νερό. Τα σωθικά σου έχουν καεί κι ο ήλιος σε τυφλώνει. Έτσι χαμηλά όπου έχεις πέσει κάτω από αμέτρητα σκεπάσματα φθοράς κάθε αχτίδα αληθινού φωτός σε πνίγει πιο πολύ και νομίζεις πως τούτος είναι ο θάνατος. Είναι όμως μια πλάνη. Και τι κάνεις; Τρέφεσαι με το επινοημένο φως που διαρκεί λίγο, σε δηλητηριάζει και σε κάνει να μπερδεύεις το αληθινό απ' το ψεύτικο, τη ζωή απ' το θάνατο. Γι αυτό, όπως λέει και το τραγούδι κάνε κουράγιο και πες...ψυχή μου βάστα θα φύγουμε από δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου