Τα χέρια ξεμακραίνω
παίρνοντας τα μάτια
καί το σώμα γυρνώ
απ' το μυαλό
βγάζω την ιδέα
απ' την καρδιά
σκίζω εσένα.
Για πάντα το όνειρο
ποτέ δε με κοίμησε
στου έρωτα την αγκαλιά.
Τρέχω μακριά
το αίμα σκορπίζει στον άνεμο
μέσα στον καθρέφτη
του παρελθόντος
ένα σάλτο και χύνομαι
σε γνώριμα χώματα
ο χορός της αμόλυντης ψυχής
παλλόμενες φτερούγες
που κοιτούν τα πάντα
με ελπίδα.
Σ' είδα με το ένα πόδι
γατζωμένο στου καθρέφτη
τις κόχες
να ματώνεις και να ουρλιάζεις.
Συ κουβαλάς και το δικό μου δαίμονα.
Μ' άστραψε
κι η μαυρίλα εχάθη.
Και να σου που όλα
εξαγνίστηκαν
κι έφυγες αγνός μαζί τους.
Θεσσαλονίκη 28/5/08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου