Σ' αγαπώ...μα δε φτάνει.
Είσαι η ζωή μου...μα δε φτάνει.
Είμαστε ένα...μα δε φτάνει.
Είμαι τα πάντα για σένα...μα δε φτάνει.
Εσένα θέλω...μα δε φτάνει.
Εσένα αναδίνω από μέσα μου...μα δε φτάνει.
Εσένα εισπνέω και ζω...μα δε φτάνει.
Εσένα αγκαλιάζω και δεν κρυώνω...μα δε φτάνει.
Εσένα πίνω και ξεδιψώ...μα δε φτάνει.
Ποτέ δε θα σ' έχω έτσι όπως σε θέλω. Γι αυτό βρίσκω τη δύναμη από το πουθενά και σκοτώνω το φάντασμα.
Θα σ' αγαπώ για πάντα.
Μαζί δεν υπάρχουμε, χώρια ας κάνουμε πως θα ζήσουμε.
Κι όση ευτυχία, λύπη, πάθος, αγάπη, έρωτα, ζωή κι αν μοιραστήκαμε ας τα κρατήσουμε κλειδωμένα σ' ένα κουτί του μυαλού μας που θα μας θυμίζουν πότε πότε το θαύμα που ζήσαμε έστω για λίγο.
Ζούσαμε στο όνειρο, όμως παντού γύρω μας υπήρχε η αλήθεια που κάναμε πως δεν τη βλέπαμε.
Σ' αγαπώ...για το τώρα, για αύριο, για πάντα. Μαζί δεν σώσαμε το παιδί. Δεν υπάρχει ελπίδα να στηριχτούμε. Δεν υπάρχει φως να το δούμε στα μάτια και να φωνάξουμε δυνατά..."Αγαπιόμαστε".
"Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο". Ίσως κάποτε αν τα πράγματα αλλάξουν κι εμείς μείνουμε ίδιοι, ίσως γυρίσουμε ο ένας στον άλλον. Ίσως κάποτε ριγήσω ξανά στο άγγιγμα των χειλιών σου, στο βλέμμα των ματιών σου, στη λυτρωτική δύναμη της αγκαλιάς σου που τα 'κανε όλα ωραία. Ίσως κάποτε...μαζί ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου