Στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με έλλειψη προσαρμοστικότητας. Δεν εννοώ τις συνθήκες προσαρμοστικότητας σε ένα νέο τόπο, σε ένα νέο περιβάλλον. Αλλά την προσαρμοστικότητα την πνευματική, σε κοινωνικά ζητήματα, σε καταστάσεις της σύγχρονης καθημερινότητας.
Η ζωή τρέχει με γρήγορους ρυθμούς. Πράγματα που άλλοτε δεν υπήρχαν στον προσκήνιο τώρα εμφανίζονται να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα και να ζητούν επίλυση.
Καθώς λοιπόν οι κοινωνικές ανάγκες εξελίσσονται, οι άνθρωποι πρέπει να προχωρούν μαζί μ' αυτές και να μην μένουν προσκολλημένοι σε παλιές αντιλήψεις. Αν δε συμβεί αυτό, τότε επέρχεται το χάσμα κατά το οποίο ο Α λέει άσπρο κι ο Β μαύρο και δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Η ανάγκη για προσαρμοστικότητα πηγάζει από την ανάγκη επίλυσης ορισμένων ζητημάτων που προκύπτουν από τις κοινωνικές ανάγκες που δημιουργούνται με το πέρασμα των χρόνων.
Η προσαρμοστικότητα, η διαλλαξία, η διπλωματία είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να κατέχουμε αν θέλουμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά στην επίλυση αυτών των ζητημάτων. Κι ένα από αυτά τα ζητήματα είναι και το σύμφωνο συμβίωσης.
Ο προοδευτισμός στην καθαρή του υπόσταση είναι ένα εκ γενετής χαρακτηριστικό του ανθρώπου που τον σημαδεύει στον τρόπο σκέψης κι αντίδρασης πάνω στις διάφορες καταστάσεις. Ο υγιής προοδευτισμός συμπίπτει με το "ανοιχτό" μυαλό κι είναι ένα μεγάλο και σπάνιο πλεονέκτημα, χάρισμα, θα έλεγα, που λίγοι άνθρωποι διαθέτουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άξιοι θαυμασμού, γιατί έχουν εκείνη τη ρηξικέλευθη άποψη που θα ταράξει τους δογματικούς και κολλημένους, αλλά θα ευνοήσει το σύνολο και θα χτυπήσει στην καρδιά του προβλήματος, ιδιαίτερα αν συνοδεύεται από ορθολογισμό.
Όσοι δεν έχουμε αυτό το χάρισμα είναι θέμα στρατηγικής και σωστής πολιτικής να "δουλέψουμε" πάνω σ' αυτό το στοιχείο. Η προσκόλληση σε ιδέες που δεν μπορούν να απορροφηθούν από την κοινωνία είναι χαμένος χρόνος, χαμένο παιχνίδι.
Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται καταπάτηση των αρχών που πολλοί από μας βαδίζουμε πάνω. Πρέπει να έχουμε όμως ανοιχτά τα μάτια μας. Να παρακολουθούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τι πραγματικά χρειάζεται ο κόσμος μας. Σε κάθε ανάγκη που προκύπτει πρέπει να μπορούμε να τη δεχτούμε, να μην αποστρέψουμε το βλέμμα και να πάρουμε θέση που πολλές φορές ενέχει έναν συμβιβασμό, που ωστόσο θα δώσει όφελος σε ένα μεγάλο σύνολο. Κι αυτό είναι ο στόχος. Η Εκκλησία πρέπει να το καταλάβει αυτό και καθένας από αυτούς που την εκπροσωπούν κληρικός και μη, που ακολουθεί δογματική στάση και κατονομάζει ως αμαρτία το καθετί που αντιβαίνει στο χριστιανικό δόγμα.
Η Εκκλησία παίζει ένα παιχνίδι, ένα ρόλο από τη στιγμή που εκτίθεται και στα Μ.Μ.Ε. Αυτός ο ρόλος έχει ως σκοπό να φέρει κοντά τους ανθρώπους στην Εκκλησία κι όχι να τους απομακρύνει. Έχει στόχο να εκθέσει τις θέσεις της, το ρόλο της σε σχέση με τον άνθρωπο και την κοινωνία. Η γνώμη κάποιων εκπροσώπων της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας χωρίς ευχέρεια λόγου και με φανερή ανικανότητα να δουν κατάματα τις ανάγκες της κοινωνίας που προβάλλεται στα Μ.Μ.Ε. "περνάει" ως η γνώμη όλων κι αυτό είναι τρομερό μείον για την Εκκλησία. Γιατί στιγματίζεται η Εκκλησία ως κολλημένη και ανίκανη να σταθεί δίπλα στο σύγχρονο άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Καλά θα κάνουν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να βρουν το θάρρος, γιατί θάρρος χρειάζεται να κοιτάξουν κατάματα την κοινωνία και να αλλάξουν μυαλά. Και φυσικά θέτω αυτό ως λύση του προβλήματος γιατί από τα Μ.Μ.Ε. δεν έχουμε απαιτήσεις να σταματήσουν να καλούν αυτούς που βλάπτουν το προφίλ της Εκκλησίας.
Έτσι κι ο καθένας μας, άσχετα με την Εκκλησία, πρέπει να βρει τη δύναμη να κοιτάξει γύρω του τον κόσμο, να μπει σ' αυτόν κι όχι να είναι θεατής μιας κατάστασης και κριτής. Κι όταν χρειαστεί να εκφέρουμε μια κρίση, τότε να φροντίσουμε αυτή να συμβαδίζει με την πραγματικότητα κι όχι να είναι ένα ακόμα στερεότυπο μιας καλά μαθημένης πνευματικής στάσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου