5 χρόνια μετά...

Επίγραμμα δεύτερο
Aν ήξερα πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σ’ έβλεπα να γελάς, θα σου έλεγα πόσο πολύ σ’ αγαπάω και θα σ’ αγκάλιαζα για να μην σε πάρει κανείς από κοντά μου… Δεν ήξερα όμως, δεν φανταζόμουν τι θα γινόταν, δεν χωρούσε ούτε τού πιο αρρωστημένου μυαλού τη φαντασία!
Περνάγαμε πολύ ωραία, κάποια στιγμή όμως έφυγες για να κάτσεις μπροστά γιατί νύσταζες και πίσω ο Δημήτρης και εγώ δεν σ’ αφήναμε να κοιμηθείς. Ήταν η τελευταία φορά που σε είδα να γελάς! Ξαφνικά η μέρα έγινε νύχτα και τη θέση του γέλιου και της χαράς την πήραν τα κλάματα και οι τσιρίδες…Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν σε είδα, δεν σε βρήκα…
Μου είπαν πως έφυγες, πως πήγες στον παράδεισο, δεν δυσκολεύτηκα να το πιστέψω…ήσουν ένας άγγελος, αλλά με πονάει, όλους τους πόνεσε γιατί σας θέλαμε μαζί μας, εδώ σ’ αυτόν τον άσχημο και κακό κόσμο που πονάει κάθε του μέρα!
Όλοι μαζί όμως τον κάναμε καλύτερο, ομορφότερο και τώρα πια ούτε αυτό δεν ξέρουμε πώς να κάνουμε χωρίς εσάς! Θυμάσαι που καθόμασταν μαζί στα γαλλικά και τραγουδούσαμε το fever; Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι αυτό δεν θα ξαναγινεί! Κανείς δεν το’ χει…Δεν μπορώ να φανταστώ μια τάξη χωρίς εσένα και τη Γεύση. Θέλω να ξέρεις κάτι: σ’ αγαπάω και θα συνεχίσω να σ’ αγαπάω. Μετά από μια τόσο άσχημη εμπειρία ακόμη και ένα παιδί καταλαβαίνει πως η ζωή είναι πολύ μικρή αλλά πολύτιμη, πως κάθε μέρα πρέπει να λες σε όσους αγαπάς ότι είναι πολύτιμοι για σένα γιατί όταν έρθει το τέλος και δεν το’ χεις κάνει θα νιώθεις ένοχες! Χαίρομαι που ήσουν εσύ ο άνθρωπος που εμπιστευόμουν τα μυστικά μου, γιατί πραγματικά ήσουν ο πιο γλυκός άνθρωπος της γης! Τώρα και οι 21 είστε οι πιο γλυκοί άγγελοι του ουρανού.
Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί και κανείς δεν πρόκειται να μου εξηγήσει…
Η Αρετούλα είπε πως ¨το σώμα είναι η αφορμή για να γνωρίσεις την ψυχή¨ και αφού η ψυχή είναι ΑΘΑΝΑΤΗ εσύ πάντα θα είσαι στην καρδιά και το μυαλό μας! Να μας προσέχεις, να μας αγαπάς και προπάντων να μην μας ξεχνάς, να έρχεσαι στα όνειρά μας να τα λέμε…και τι δε θα ’δινα για να μην γινότανε αυτό το ατύχημα! Ξέρω πως εκεί πάνω είστε καλά, γιατί είστε όλοι μαζί…Όταν θα πηγαίνετε για κανέναν καφέ να πίνετε και μια γουλιά για μας γιατί είστε συνέχεια στο μυαλό μας! Σας αγαπάμε όλους! Σας σκεφτόμαστε…
το χαμόγελό σου, είναι η ζωή μου…
είναι η γλυκειά στιγμή της ζωής μου που με βοηθάει για να συνεχίσω όταν νιώθω αδύναμη…Θα σ’ αγαπάω πάντα…
Για πάντα φίλες
Ιωάννα

Σήμερα είναι η επέτειος των 5 χρόνων από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Παραβρέθηκα ουκ ολίγες φορές στη δίκη στο δημαρχείο του Βόλου. Ήμουν τότε δεκαέξι χρονών. Είχα την τιμή να συνομιλήσω με κάποιους γονείς και εκείνη τη μέρα του Ιουλίου την τελευταία της δίκης στις 22 του μήνα να σφίξω το χέρι ενός πατέρα που δεν έμαθα το όνομα. Η συγκίνησή μου θα είναι πάντα μεγάλη. Η θύμιση της ατμόσφαιρας, των συναισθημάτων εκείνων των μηνών μέσα στο δικαστήριο θα μείνει πάντα ζωντανή μέσα μου. Εύχομαι να είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους.

Προσωπικά ό,τι είμαι τώρα το οφείλω σε όσα έζησα εξαιτίας αυτού του δυστυχήματος και της δίκης που διεξήχθη στο δημαρχείο του Βόλου. Είναι τόσο θαυμαστό πως ένα τόσο τραγικό γεγονός μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου φαινομενικά άσχετου με το γεγονός αυτό.

Στη μνήμη τους: Ευαγγελία Γάτου, 16, Αναστασία Παυλίδου, 16, Περιστερά Ουστά, 16, Γεωργία Τραπεζανλή, 16, Σταύρος Κανελλόπουλος, 15, Ηλίας Τσολερίδης, 16, Παναγιώτης Μουρατίδης, 16, Ανδρέας Αθανασιάδης, 16, Χριστίνα Σταματέλλου, 16, Ιωάννης Τριανταφυλλίδης, 16, Βασίλειος Παπαδόπουλος, 16, Ευανθία Ψαλίδα, 16, Δημήτριος Κοσμίδης, 15, Κωνσταντίνος Θαλαλαίος, 16,Γεσθιμανή Σταφυλίδου, 16, Σάββας Παναγιωτίδης, 16, Αθανάσιος Μαρκανταράς, 16, Γιώργος Μήτσκας, 16, Ιωάννα Καστίδου, 16, Δημήτριος Σίγγας, 16, Ολγα Αγγελίνα, 15,