Αποχαιρετισμός
στην κ. Φρόσω
Στις εκκλησιές τα παραθύρια σα σκηνή θεάτρου
κι από πίσω χέρια που λικνίζονται τα θυμιάματα,
στο δρόμο της ανάληψης στην αγκαλιά του τρούλου.
Θρονιάστηκα στο κοίταγμα της αναλήψεως ταύτης.
Σαν και τότε στην κατάρριψη των δακρύων μου.
Χωρίς εσέ μητέρα, χωρίς πια να μας συνδέει τίποτε,
χωρίς πια να είμαι παιδί σου.
Καλή μου μητέρα, φακός από νέον στα όμματά μου,
σαν το σφουγγάρι όταν με κάθιζε ο πόνος.
Στο άσχημο σώμα μου επανέφερνες τον εαυτό μου
κι όλα μετά ήσαν όμορφα.
Άλλα θα ‘ναι τα παιδιά σου τώρα•
στο χυμένο ουρανό, στην επικράτηση του φθηνού
αντικατοπτρισμού
κι όλα μέσα από καθρέφτη ορώμενα.
Μόνη αυθεντική αφθονία η στοργή σου.
Τούτος ο χρόνος, ονειρώδης στη μιζέρια του,
ένας χρόνος με δύο μάνες. Φεύγω
για να ξηλώσω κι από πάνω μου τα διακριτικά
της κόρης
μήτε μ’ αντίο χαιρετισμό να δώσω,
μα μ’ ένα άρωμα τριαντάφυλλο, μύρισέ το.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου