Νεκρανάσταση
στη φίλη μου Ιφιγένεια
Εσύ με χτύπαγες στα σύννεφα του ανέμου
κι εγώ σεντούκι λάφυρο στην αγκαλιά σου ερχόμουν
σε είδα στο σταθμό που έφευγες, στάσου
σου φώναζα μα ήσουνα με άλλον.
Σκασμός. Εγώ γελάω τώρα
ο διάβολος ήταν η συντροφιά σου
κι εσύ το βρώμικο νερό
που σου ‘δινε η γη σου το πούλησες
για μια σταλιά κάλπικη πούδρα
μα να ξέρεις στη γωνία είδα το Χάρο να καπνίζει
πάνε χρόνια που το τηλέφωνο δε χτύπησε.
Και παίρνω το ξύλινο κουπί μου να σ’ αγγίξω
να δω αν είσαι ακόμα ζωντανή
σε μίσησαν οι αθάνατοι θεοί και σου ‘ριξαν
κατάρα δύσκολο να ‘χεις γυρισμό
μα εγώ να ξέρεις δεν είμαι το νησί σου
κι αν θα σε φυσούν της οργής οι άνεμοι
στα τέσσερα σημεία θα σε στέλνουν
κι όλοι θα σε τραβούν κι όλοι θα σε διώχνουν
μαρτυρικά περιπλανιέσαι για τα χόρτα που ξερίζωσες
κι όταν αλλιώς πια σε μένα θα φτάσεις
στα πόδια μου επάνω θα κοιμηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου