Η Κόλαση
Η Κόλαση είναι τριγύρου κρατερή
καρτερεί τα χρόνια σου να πάρει
σε θήκες από αλουμίνιο να βάλει
τις εικόνες μιας ζωής.
Κι εσύ που έτρεχες
που φώναζες, που πέταγες ψηλά
μπήκες μέσα στο κελί σου
από νάιλον.
Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια
έπαψα πια να σ’ αγαπώ
κι αν σε ζούσα ξανά
μπορεί να σε ξαναγαπούσα.
Σε τούτο το κρυφτό
μόνο φωνή για να σε μαρτυρήσω έχω
και τα λάθη και τα πάθη
σου τα συγχωρώ.
Κι εσύ που χαίροσαν
που γκρίνιαζες, που κλείνοσαν
κάθισες στη βαθιά πολυθρόνα
από αέρα.
Κι είναι τα όνειρα
κατεργασμένες εικόνες
τις θυμάσαι κι αγαπάς
τις ξεχνάς και ζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου