Η ηθική των ανθρώπων κρέμεται από μία κλωστή. Οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται καθημερινά. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται με κόπο και χρόνο και χάνεται σε μια στιγμή.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγκαλιάζουν μικρότερους, νεότερους, πιο αδύναμους και στοχεύουν σ' αυτούς. Κάνουν όνειρα και επενδύουν σ' αυτούς γιατί διακρίνουν κάποια καλά στοιχεία που τους διαφοροποιούν. Χτίζουν μια σχέση εμπιστοσύνης, κατανόησης, αγάπης κι ελπίδας.
Και τι γίνεται όταν ένα πρωί συνειδητοποιείς ότι αυτός στον οποίο πίστεψες, στάθηκες, βοήθησες, στήριξες, πρόσφερες ανιδιοτελώς την ψυχή και το μυαλό σου, υποκρίνεται; Σου λέει ψέματα, σου κρύβει πράγματα, δε σε εμπιστεύεται, δε μοιράζεται προσωπικά ζητήματα μαζί σου και σου συμπεριφέρεται κατ' ουσίαν, όπως και στους υπόλοιπους γνωστούς κι αγνώστους. Μετά από μία χρόνια φιλία βλέπεις ότι όλα κρέμονταν σε κάτι ψεύτικο και στηρίζονταν η σχέση αυτή σε σένα. Πώς νιώθεις;
Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά. Μια χρόνια σχέση φιλίας, αμοιβαίας ψυχικής επικοινωνίας, σχέση "δασκάλου"-"μαθητού" δεν γκρεμίζεται εύκολα. Αλλά κλονίζεται. Κι αν το γυαλί ραγίσει, δεν ξανακολλά. Είναι πολύ άδικο και σκληρό πράγμα να σου δημιουργούνται αμφιβολίες για το άτομο που χρόνια ζεις, είσαι κοντά του, το στηρίζεις στα δύσκολα, του ανοίγεσαι, αλλά και τον προστατεύεις από τις προκλήσεις και τους κινδύνους της ζωής.
Έγινα πρόσφατα θεατής μιας τέτοιας κατάστασης με πρωταγωνιστή ένα δικό μου πρόσωπο. Κι εγώ είμαι ευεργετημένη από κάποιους ανθρώπους, που μου έμαθαν και μου δίδαξαν σπουδαία πράγματα. Ήμουν τυχερή και αυτοί οι άνθρωποι δε με πρόδωσαν ούτε εξέπεψαν μπροστά μου, όπως κι εγώ προσπαθώ με τον τρόπο ζωής μου να μην προδώσω τα διδάγματά τους. Κι αυτό γιατί πάντα έχω στο μυαλό μου βαθιά μέσα το γνωστό ρητό "Ουδείς μεγαλύτερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστον". Κανείς μεγαλύτερος εχθρός από τον αχάριστο που έχει ευεργετιθεί.
Λες τι δεν έκανα καλά; Ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα. Κι όμως κάποιοι άνθρωποι μας πληγώνουν. Πάντα θα μας πληγώνουν ακόμη κι αν εμείς ποτέ δε στραφούμε εναντίον τους και συνεχίσουμε να τους αγαπάμε.
Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν είναι άξιοι να στέκονται δίπλα σ' αυτούς που νοιάστηκαν, πόνεσαν, έχασαν χρόνο, χρήμα γι αυτούς, αλλά έχουν ανάγκη της προσευχής για καλή φώτιση απ' το Θεό.
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζει να τους αγαπάμε κι ας μην μας αγαπάνε εκείνοι, γιατί απλά δεν πρέπει να τους μισούμε. Χρειάζονται το ενδιαφέρον, την προσευχή εκείνων που είναι πιο δυνατοί, ανώτεροι, πιο ανοιχτόκαρδοι και γενναιόδωροι. Είναι αδύναμοι και με τη στάση μας πρέπει να τους δείξουμε το καλό. Ίσως κάποτε σε κάποια δύσκολη κατάσταση μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους και να αλλάξουν πορεία. Ως τότε να είμαστε δυνατοί και λογικοί να αγαπάμε και να παλεύουμε γι αυτούς που αγαπάμε. Να μην το βάζουμε κάτω και να συγχωρούμε αυτούς που μας απογοητεύουν και μας πληγώνουν. Είναι απλά πιο αδύναμοι από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου