Το απρόοπτο της ζωής

Θα ξεκινήσω ευχαριστώντας τους επισκέπτες του blog για το ενδιαφέρον τους και τα καλοδεχούμενα σχόλιά τους.

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα της συζήτησής μας. Ευλόγως θα ακουστεί κλισέ αυτό που θα πω, πως δεν πρέπει να παίρνουμε τη ζωή μας ως κάτι δεδομένο. Από άποψη θεολογική η ζωή είναι δώρο Θεού. Εκείνος μας την έδωσε, εκείνος θα μας την πάρει και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το πότε. Αυτό, όμως, είναι η μία άποψη. Ο κοινός παρονομαστής είναι ο ίδιος. Η ζωή μας είναι ένα απρόοπτο θαύμα. Είναι μαγευτική, γιατί δεν είναι ποτέ βαρετή. Γιατί έχει εναλλαγές, σε άλλους πιο συχνά σε άλλους λιγότερο.

Αυτά τα απρόοπτα, άλλοτε είναι ευχάριστα, άλλοτε δυσάρεστα. Και την πατρότητα της ιδέας δε θα την διεκδικήσω λέγοντας πώς πρέπει και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο. Να μη χαιρόμαστε υπερβολικά στα ευχάριστα, ούτε να θρηνούμε και να πέφτουμε στα πατώματα στα δυσάρεστα. Η αρετή της μεσότητας είναι η πιο ασφαλής λύση και μας προφυλάσσει από τυχόν σφάλματα λόγω της έλλειψης πνευματικής διαύγειας.

Διευκρινίζοντας λοιπόν αυτό που είπα, η αντίδρασή μας στα απρόοπτα της ζωής πρέπει να διακατέχεται από ψυχραιμία, ταπείνωση και σεβασμό προς κάτι δυνατότερο που μπορεί να είναι πάνω απ' τις δυνάμεις μας. Και ποια μπορεί να είναι αυτά τα απρόοπτα; Θα οδηγηθώ στην απάντηση μέσω μιας παρακαμπτηρίου. Πάντοτε όταν πρέπει να κάνω μια ευχή, όταν σβήνω τα κεράκια των γενεθλίων μου, όταν μπαίνω πρώτη φορά σε μια εκκλησία, όταν σφίγγω ένα ματόκλαδο στα δάχτυλά μου, ποτέ δεν έκανα ευχές του στυλ, να τα φτιάξω με τον "χ", να αποκτήσω κάτι υλικό, να παντρευτώ και άλλα τέτοια. Μια ευχή επαναλαμβάνω πάντα. "Να έχω υγεία". Και αυτή η ευχή συμπεριλαμβάνει και θετικά και αρνητικά απρόοπτα.

Τα απρόοπτα που συμβαίνουν στις ζωές των ανθρώπων σχετίζονται πολλές φορές με θέματα υγείας. Μια ανεπιθύμητη ή επιθυμητή εγκυμοσύνη, μια διάγνωση, ένας αιφνίδιος θάνατος. Όλα αυτά δυσάρεστα κι ευχάριστα έχουν τη δύναμη να ταρακουνίσουν τις ζωές μας. Να μας κάνουν να αλλάξουμε στάση σε κάποια πράγματα, να αλλάξουμε οπτική και νοοτροπία, να πάρουμε με άλλο μάτι τη ζωή μας.

Σε μια διάγνωση μιας γυναίκας που έχει καρκίνο του μαστού, ή καρκίνο του τραχήλου και μάθει ότι θα υποστεί στην χειρίστη των περιπτώσεων την αφαίρεση οργάνων που την καθιστούν, ψυχολογικά, γυναίκα ή ένας άντρας που μάθει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο και αν είναι καλοήθης και αφαιρεθεί θα χάσει κατά 99% την όρασή του και δεν μπορέσει να ξαναδουλέψει και δεν μπορέσει να θρέψει πια την οικογένειά του, όλα αυτά πόσο καταλυτικά μπορεί να είναι ώστε να μας αλλάξουν;

Κι όλα αυτά δεν τα λέω για να φοβήσω. Έτσι είναι η πραγματικότητα. Έτσι είναι η ζωή. Αν κάποιος μάθει ότι έχει τρεις μήνες ζωή, δε λέω να τα παρατήσει όλα και να ζήσει την κάθε στιγμή, να κάνει όσα θα ήθελε να κάνει στη ζωή του, να κάνει μακρινά ταξίδια και τέτοια πράγματα. Και γενικά δε λέω σε κανένα να ζούμε την κάθε στιγμή. Δεν τρέφω καμία τέτοια ψευδαίσθηση. Είμαστε όλοι χωμένοι σ' αυτή τη ρουτίνα της καθημερινότητας, που κάτι τέτοιο θα μας ήταν σχεδόν αδύνατον. Λέω, όμως και προτείνω να είμαστε προετοιμασμένοι ψυχικά να αντιμετωπίσουμε καθετί καινούριο που ίσως χτυπήσει την πόρτα μας. Κι αν αυτό είναι το τέλος, τότε να είμαστε έτοιμοι να λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας στον Κύριο.

Επιπλέον κάθε απρόοπτο ευχάριστο ή δυσάρεστο να το αντιμετωπίζουμε με μετριοπαθή συμπεριφορά, γιατί αυτή θα φέρει τη σωστή αντιμετώπιση και διαχείρηση της νέας κατάστασης. Κι επειδή αναφέρθηκα σε θέματα υγείας, όταν μάθουμε πως αρρωστήσαμε, πως κάτι κακό μας συμβαίνει, να μη το βάζουμε κάτω. Όλα στη ζωή είναι μια δοκιμασία. Να μην απελπιζόμαστε και χάνουμε το κουράγιο μας. Ούτε όμως να αψηφούμε τη δύναμη της φύσης, αλλά να της υποκλινόμαστε και ως τίποτα που είμαστε να αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού μας που κάτι ξέρει παραπάνω και μας στέλνει τις δοκιμασίες. Να λέμε γεννηθήτω το θέλημά Σου και να παλεύουμε σωστά κι ενάρετα για να αντιμετωπίσουμε την κάθε δυσκολία που θα προκύψει.

Δεν τα λέω όλα αυτά, επειδή είμαι έξω απ' το χορό. Τα λέω, γιατί έχω το δικαίωμα να τα πω, γιατί τα έχω βιώσει γύρω μου, δίπλα μου, αλλά και σε μένα. Και τι είπα; Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Χαμογέλασα κι είπα "γεννηθήτω το θέλημά Σου". Εγώ είμαι ένα τίποτα μα η φύση κι η ζωή πολύ μεγάλα πράγματα, πολύ μεγάλα δώρα. Ας τα σεβόμαστε κι ας αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία με χαμόγελο. Υγεία σε όλους!