Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Γινόμαστε πολλές φορές αυτό που θέλουμε να γίνουμε, επειδή οι καταστάσεις μας το επιβάλλουν. Μα αυτό που γινόμαστε το μετανιώνουμε κάποτε; Μήπως οι επιλογές μας για την άμυνά μας κάποτε μας πληγώνουν κι όταν είναι αργά πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμασταν αρκετά άνθρωποι; ότι χάσαμε στιγμές; ότι δεν είπαμε λόγια κι ότι δεν υπάρχει πλέον δεύτερη ευκαιρία;
Να μην έρθει κανείς στο σημείο να μετανιώνει για τις πράξεις του. Είναι πολύ σκληρό πράγμα.

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Mήπως ήθελες να πεις "γινομαστε αυτο που ΔΕΝ θελουμε να γινουμε?"

Παντως οπως και να χει σιγουρα υπαρχουν φορες που σε μια τετοια περιπτωση το μετανιωνουμε..
Ειναι σκληρό αλλα ειναι η ζωή..

Unknown είπε...

Η ουσία Ελενα είναι να αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και όχι κάποιοι άλλοι. Πιστεύω ότι μια βασική αιτία που μετανιώνουμε είναι ότι δεν αποφασίζουμε εμείς για όλα που μας αφορούν.

Unknown είπε...

Η ουσία Ελενα είναι να αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και όχι κάποιοι άλλοι. Πιστεύω ότι μια βασική αιτία που μετανιώνουμε είναι ότι δεν αποφασίζουμε εμείς για όλα που μας αφορούν.

Έλενα είπε...

Μαρία σωστά το έγραψα. Εννοούσα ότι παίρνουμε απόφαση να αλλάξουμε στάση απέναντι σε κάποια πράγματα, επειδή αυτό κρίνουμε ότι είναι το σωστό. Ίσως όμως κάποιες φορές προσπαθώντας να μείνουμε πιστοί σ' αυτή μας την απόφαση αγγίζουμε τα άκρα.

i: Σημασία έχει να μη μετανοιώνουμε, γιατί μετά θα το κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή και δε θα συγχωρούμε τον εαυτό μας.

Mystis είπε...

Κάποια γεγονότα μοιάζουν με απύθμενα πηγάδια που καταπίνουν το νόημά τους, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να το διαφωτίσει η συνείδηση, η οποία χάνεται στη μηδαμινόητητα, όπως μια ομάδα φωτόνια σε μια μαύρη τρύπα...