Τώρα που πας στην ξενιτιά πουλί θα γίνω του νοτιά γρήγορα να σ' ανταμώσω
για να σου φέρω το σταυρό που μου παράγγειλες να βρω
δαχτυλίδι να σου δώσω.
Άντρα κι αφέντη μου έχε γεια
να 'ναι μαζί σου η Παναγιά
κι αμα 'ρθει το περιστέρι
θα 'χω κρεμάσει φυλαχτό στο παραθύρι τ' ανοιχτό την καρδιά μου σαν αστέρι.
Ήσουν κυπαρίσσι
στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει
το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι
καρτερώ να μου ρθεις πάλι σαν μικρό χαρούμενο πουλί.
8 σχόλια:
Ωραία ανάρτηση Ελενα. Ξέρεις εσύ έχεις τον τρόπο.
Θέλω να είμαι άνθρωπος. Κι οι επιλογές μου να είναι ανθρώπινες και να παραμερίζονται τα συναισθήματα που μας χτυπούν παραπλεύρως. Θέλω να είμαι άνθρωπος ακόμη κι αν ρισκάρω για μένα. Γιατί αν δεν είμαι αυτό θα με βασανίζει περισσότερο. Γιατί αυτό μας διδάσκει ο Χριστός.
Mεγάλες κουβέντες, Έλενα
μεγάλες
ελπίζω να είναι και τίμιες, καθότι το νεαρόν της ηλικίας συνηγορεί σε ενθουσιώδεις ιδεαλισμούς που όσο πιο μεγάλοι είναι τόσο πιο εύκολα τους προδίδουμε. Σου εύχομαι το καλύτερο, βέβαια.
Και δύναμη...
Αν αφήνεις μέσα σου να ζει η χάρη του Θεού, τότε δεν μπορείς παρά να είσαι Άνθρωπος. Ακόμη κι αν τύχει να κάνεις λάθος θα σηκωθείς, θα παλέψεις. Νομίζω η ανθρωπιά είναι δυσεύρετη στις μέρες μας. Αλλά δεν παύει να είναι στόχος.
Kαι πώς επιβιώνει ένας αμνός ανάμεσα σε λύκους;
ε;
και ιδίως ανάμεσα σε λύκους που φέρουν την προβιά του αμνού;
περίπλοκα πράματα...
σε χαίρομαι πάντως για τον ιδεαλισμό σου και την (όποια) αγνότητα (στις μέρες μας ακούγεται σχεδόν σαν βρισιά αυτή η λέξη).
Έχεις σωστό προσανατολισμό, είθε να μην τον προδώσεις ποτέ είτε άμεσα είτε (κυρίως) έμμεσα...
Πολύ ωραίος ο παραλληλισμός σου και πολύ εύστοχος. Δεν είμαι αμνός όμως. Απλά ζω ανάμεσα στους λύκους και κάπως διαφορετικά από αυτούς.
Αυτό το τραγούδι μου το έμαθε ο δάσκαλός μου στην Ε' Δημοτικού κι από τότε το λάτρεψα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά με συγκινεί απίστευτα. Χαίρομαι που αρέσει και σε άλλους!
Γιατί μιλά με τον πιο λυρικό τρόπο για τον αποχωρισμό, αλλά και για την εγκαρτέρηση...ίσως μια εξήγηση...
Δημοσίευση σχολίου