Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Δεν υπήρξες ποτέ

Θα φτάνατε ποτέ στο σημείο να ακυρώσετε συναισθήματα για μια κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσετε; Όπως λέει και το τραγούδι:

"αν, αν αλλιώς δεν περνάει, θα το πω κι ας πονάει, δεν υπήρξες ποτέ, δεν υπήρξες ποτέ κι ας σ' ερωτεύτηκα τόσο"

Είναι το σβήσιμο, σα να μην έγινε ποτέ, σα να μη βιώθηκε ποτέ, σα να μην υπήρξε ποτέ. Είναι το πιο σκληρό. Θα το κάνατε αν χρειαζόταν; Το έχετε κάνει;

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εύκολα!!! Το κάνω συνεχώς και αδιαλλείπτως... Και με επιτυχία.
Εδώ ισχύει το κλασικό αλλά πολύ σοφό, στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...
Ό,τι περάσαμε περάσαμε μέχρι τα 22... έκτοτε πέφτει πολύ delete.
Kαι μόνον...
Έχουν αλλάξει απελπιστικά οι καιροί... κυνικοί, υποκριτικοί, κανιβαλιστικοί.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι... ποιος ξέρει...

http://uk.youtube.com/watch?v=nL4MgsjIQBw

Έλενα είπε...

Μύστη: Έχεις περάσει σε άλλη φάση και πολύ φοβάμαι ότι εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα 'ρθεις, αλλά με μένα να έπομαι και σένα να προηγείσαι...αχ μάλλον αυτόν τον κυνισμό δεν τον αποφεύγω...
Αλλά κάνεις εύκολα delete ακόμα κι όταν ερωτεύτηκες πραγματικά;

Mystis είπε...

Αλλά κάνεις εύκολα delete ακόμα κι όταν ερωτεύτηκες πραγματικά;

Τότε ακόμη περισσότερο. Όσο πιο αγνά και ρομαντικά μπεις τόσο πιο μεγάλο στράπάτσο θα φας. Αυτοί που δεν νιώθουν τα μεγάλα αισθήματα και είναι περισσότερο "υπολογιστές" αυτοί είναι και πιο νορμάλ. Νορμάλ, με την έννοια ότι οι πρώην είναι όλοι φίλοι, πάνε έρχονται και ούτω καθεξής. Ποτέ δεν κατάλαβα τσαχπινιές τύπου "τα έφτιαξε με την καλύτερή μου φίλη", κτλ. Κάποια πράματα στον εαυτό σου δεν μπορείς να τα αλλάξεις, αλλά ότι γίνεσαι κυνικός γίνεσαι. Έχεις κι επιλογή; Η ζωή σε οδηγεί. Σκοπός είναι εκεί στα 25-29 (ιδίως για τη γυναίκα) να βρει τα πατήματά της και να προχωρήσει σε οικογένεια και ο Θεός βοηθός.
Συγγνώμη, μου βγαίνει ολίγον τι το πατερναλιστικό μου, αλλά σου γράφω από καρδιάς.
Τις τελευταίες μέρες δέχτηκα υπερδόσεις από φίλες μου (η μία μάλιστα πρώην! αν έχεις Θεό) με τις οποίες είχαμε χαθεί εδώ και 2 έως 5 χρόνια. Οι δύο χωρίζουν από γάμο, η τρίτη από μακροχρόνιο θεσμό στον οποίο επένδυσε πολλά.
Ήμαρτον, λέω κορίτσια, τι τύχη επιφύλασσε η μοίρα για τον Μύστη. Να γίνει εξομολόγος γυναικών!
Από τις γυναίκες δεν γλιτώνεις...

Και σε ό,τι αφορά τις γυναίκες... έχω ζήσει και έχω δει πάρα πάρα πολλά. Σε σημείο που να μη θέλω άλλα. Μπούχτισα. Αλλά οι γυναίκες εκεί... Να με διδάξουν!

Έλενα είπε...

Είσαι παθών γι αυτό και υποχωρώ...αλλά έχεις δίκιο. Νομίζω πως το μέτρο ακόμα και στην έκφραση συναισθημάτων είναι η καλύτερη και πιο ασφαλής λύση. Πρέπει να είμααστε προσεκτικοί και κυρίως να μην αγαπάμε επικίνδυνα...

Μαρια Νικολαου είπε...

Προσπερνας καταστασεις θελοντας και μη μα δεν τις βγαζεις απο το μυαλο και την καρδια ποτε