Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά του βάλτου
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008
Έτσι αθόρυβα κι εύκολα που άνοιξα τη σιδερένια πόρτα ούτε εγώ δεν την άκουσα δεν κατάλαβα πώς μπήκα πως είμαι εδώ πως είμαι εγώ. Το ρολόι του τοίχου έλαμψε- όλος ο χρόνος δικός μου πάλι έξω απ' το χρόνο.
Όταν είσαι 19 ετών όλος ο χρόνος είναι δικός σου. Πώς θα τον ξοδέψεις έχει σημασία. Αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία. Δεν ξέρω τι έχει σημασία. Σιδερένιες πόρτες θα διαβείς, μια ζωή θα διαβαίνεις. Το 1988 ήμουν 17 ετών. Χρόνια-ορόσημο, από άποψη πολλών πραγμάτων. Δεν ξέρω, μελαγχόλησα με αυτό το 88, θυμάμαι έντονες καταστάσεις σαν να ναι τώρα. Πανελλήνιες, η Μαρία (που σήμερα είναι παντρεμένη και έχει παιδιά, έτσι ειχα ακούσει κάποια στιγμή) την οποία έχω να δω από τότε που χωρίσανε οι δρομοι μας, εγώ Αθήνα αυτή Θεσσαλονίκη, είχε πάλι Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου όπως φέτος... Τι γίνεται, βρε παιδιά; Ποποπό, τι συνειδητοποίησα τώρα...
Τι λες τώρα...πιάνεις μεγάλη κουβέντα...κι εμένα αυτά τα χρόνια που διαβαίνω, όπως λες κι εσύ...απ' τα 16 μέχρι τα 20 (μέχρι στιγμής δηλαδή) με έχουν σημαδέψει. Πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να μας σημαδεύουν τόσο πολύ;
Μάλλον έχει να κάνει με την ηλικία και με τη μετάβαση. 16-22 είναι μια ηλικία όπου οι ορμόνες χορεύουν, κάνεις την επανάστασή σου, νομίζεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο, είσαι ένας ιδεαλιστής αφελής ή μαλάκας (το σωστότερο). Μεγαλώνοντας χάνεται αυτός ο ενθουσιασμός, καταλαγιάζει και σιγά σιγά μετατρέπεσαι σε κάτι κυνικό, υπολογιστικό, μικροαστικό ον. Κάπως έτσι λειτουργούν τα πράματα. Αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Απλώς δεν μπορούν να διαχειριστούν το χρόνο και γίνονται σκοταδόψυχοι (έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούν). Από τα 17 μου χρόνια ζήτημα είναι να μου προστέθηκε ένας κόκκος άμμου περισσότερης γνώσης για το καθετί. Οι άνθρωποι που μας σημαδεύουν έρχονται σε κάθε ηλικία, απλώς μεγαλώνοντας και "βαραίνοντας" γινόμαστε περισσότεροι κυνικοί. Έστω και για αυτοάμυνα. Κωλοθέμα ανοίξαμε... Ας κλείσω με κάτι πεζό: Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις!
Σωστός ο επίλογος. Αλλά θα διαφωνήσω στο ότι εγώ από τα 16 ως τα 20, τώρα δηλαδή, από όσα έζησα έχω μάθει πάρα πολλά, έχω αξιοποιήσει τον πόνο. Κι ο πόνος είναι σοφία. Απλά όταν είσαι μικρός ίσως ελπίζεις...όταν μεγαλώνεις βλέπεις πως είναι μια κατάσταση μη αναστρέψιμη...
6 σχόλια:
Γιάννης Ρίτσος ήταν και είναι πάντα επίκαιρος.
Γιατί η κοινωνία δεν αλλάζει. Κύκλους κάνει...
Έλενα, Έλενα,
Όταν είσαι 19 ετών όλος ο χρόνος είναι δικός σου. Πώς θα τον ξοδέψεις έχει σημασία. Αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία. Δεν ξέρω τι έχει σημασία. Σιδερένιες πόρτες θα διαβείς, μια ζωή θα διαβαίνεις. Το 1988 ήμουν 17 ετών. Χρόνια-ορόσημο, από άποψη πολλών πραγμάτων. Δεν ξέρω, μελαγχόλησα με αυτό το 88, θυμάμαι έντονες καταστάσεις σαν να ναι τώρα. Πανελλήνιες, η Μαρία (που σήμερα είναι παντρεμένη και έχει παιδιά, έτσι ειχα ακούσει κάποια στιγμή) την οποία έχω να δω από τότε που χωρίσανε οι δρομοι μας, εγώ Αθήνα αυτή Θεσσαλονίκη, είχε πάλι Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου όπως φέτος... Τι γίνεται, βρε παιδιά; Ποποπό, τι συνειδητοποίησα τώρα...
Τι λες τώρα...πιάνεις μεγάλη κουβέντα...κι εμένα αυτά τα χρόνια που διαβαίνω, όπως λες κι εσύ...απ' τα 16 μέχρι τα 20 (μέχρι στιγμής δηλαδή) με έχουν σημαδέψει. Πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να μας σημαδεύουν τόσο πολύ;
Μάλλον έχει να κάνει με την ηλικία και με τη μετάβαση. 16-22 είναι μια ηλικία όπου οι ορμόνες χορεύουν, κάνεις την επανάστασή σου, νομίζεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο, είσαι ένας ιδεαλιστής αφελής ή μαλάκας (το σωστότερο). Μεγαλώνοντας χάνεται αυτός ο ενθουσιασμός, καταλαγιάζει και σιγά σιγά μετατρέπεσαι σε κάτι κυνικό, υπολογιστικό, μικροαστικό ον. Κάπως έτσι λειτουργούν τα πράματα. Αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Απλώς δεν μπορούν να διαχειριστούν το χρόνο και γίνονται σκοταδόψυχοι (έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούν). Από τα 17 μου χρόνια ζήτημα είναι να μου προστέθηκε ένας κόκκος άμμου περισσότερης γνώσης για το καθετί. Οι άνθρωποι που μας σημαδεύουν έρχονται σε κάθε ηλικία, απλώς μεγαλώνοντας και "βαραίνοντας" γινόμαστε περισσότεροι κυνικοί. Έστω και για αυτοάμυνα. Κωλοθέμα ανοίξαμε...
Ας κλείσω με κάτι πεζό: Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις!
Σωστός ο επίλογος. Αλλά θα διαφωνήσω στο ότι εγώ από τα 16 ως τα 20, τώρα δηλαδή, από όσα έζησα έχω μάθει πάρα πολλά, έχω αξιοποιήσει τον πόνο. Κι ο πόνος είναι σοφία. Απλά όταν είσαι μικρός ίσως ελπίζεις...όταν μεγαλώνεις βλέπεις πως είναι μια κατάσταση μη αναστρέψιμη...
Δημοσίευση σχολίου