Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Τρίτη 12 Μαΐου 2009

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΗ (Τα χειρόγραφα του φθινόπωρου)



Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου:

έζησε στα σύνορα

μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για

πράγματα μακρινά

που είδε κάποτε σ' ένα αβέβαιο όνειρο.


Τάσος Λειβαδίτης, Ψήνματα

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Tι μπορουμε να πουμε μπροστα σε ενα Λειβαδίτη...

Έλενα είπε...

Πως...μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι...αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ας μη μιλάμε για θάνατο
ας μιλήσουμε για τη ζωή
που είναι εδώ
και περιμένει να τη γευτούμε.
Μόνον όποιος έχει χάσει
κάποιον που αγαπά
και βλέπει ξανά τον κίνδυνο
να χτυπά την πόρτα
τότε εκτιμά περισσότερο
ότι μέχρι χθες
θεωρούσε δεδομένο...

Να ζεις μικρή μου τις στιγμές έτσι όπως έρχονται...

Έλενα είπε...

Πόσο ανθρώπινα φοβόμαστε το θάνατο, ενώ δεν του αρμόζει. Ένα μονοπάτι είναι, τόσο φυσιολογικό, τόσο εναγκαλισμένο με τη ζωή. Νομίζω ότι δε μας φοβίζει τόσο ο θάνατος καθεαυτός, αλλά το τελεσίδικό του ως προς τα άτομα που αγαπάμε...άλλωστε η απώλεια δεν υφίσταται μόνο με το θάνατο κι όποτε βιώνεται πονάει πολύ. Όλοι μας την έχουμε ζήσει. Άλλωστε το είδος των εμπειριών δεν μετράται με το πλήθος των χρόνων.
Τα μεγάλα λόγια στο παραπάνω σχόλιό μου είναι του Λειβαδίτη και το γνωρίζεις. Λίγο τα οικειοποιήθηκα, πολύ λιγότερο υπάρχει πιθανότητα να τα εφαρμόσω!

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"..Ο κόσμος μόνο όταν
τον μοιράζεσαι υπάρχει.."

Μα λέει ο εξαίρετος
κι αγαπημένος ποιητής
Τάσος Λειβαδίτης..

Θαυμάσια η επιλογή σου Έλενα..
Να είσαι καλά..

Έλενα είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και το όμορφο δίστιχο που μοιράστηκες μαζί μας. Χαίρομαι πολύ που πέρασες εσύ από δω.