Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Νεανική αβεβαιότης


Κοντά στη χαραυγή
το ‘χα πια καταλάβει.
Ήρθαν να πάρουν τις ψυχές μας.
Γιατί τόσο νωρίς;
Πριν αγαπήσουμε τα νιάτα μας
πριν διδαχτούμε από τις πλάνες μας.

Αυτήν, ειν’ η αρχή μας
απ’ αυτή γεννιόμαστε
και σ’ αυτήν στηρίζουμε
τη μικρή πορεία μας.
Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν
να κάνουμε ζωή τον τάφο μας
να ζούμε αγνή την αγάπη μας.

Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν.
Η αγάπη στέργει πάνω
απ’ τους αγνούς χειμάρρους
της φευγάτης νιότης μας
κι εμείς μικροί θεοί
πνιγόμαστε στο βιασμό της θάλασσας.

Αλήτες και θρασείς
τη γραπώνουμε απ’ τα μαλλιά
λες και αύριο δε θα ‘ναι κει
η θάλασσα που κολυμπά στις καρδιές μας.

Άλλη απ’ την αγάπη δεν έχουμε
να μας μετανοιώνει
που αφήσαμε γυμνά τα κορμιά μας
να γδαρθούν στα ελαφρά πατήματα
της αβεβαιότητάς μας.

Γιατί άλλη πιο σίγουρη απ’ αυτήν
δεν έχουμε.
Να μας γυρεύει και να μας περιμένει
τη θάλασσα και την αγάπη.

3 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Σε θέλω αισιόδοξη
ν' αγαπάς
να χαίρεσαι τη νιότη
να πολεμάς
και μια απέραντη θάλασσα
να σε ταξιδεύει
στα όμορφα που θες
να συναντήσεις...
Καλημέρα μικρή μου.

Έλενα είπε...

Τελικά μέσα απ' τη ζωή μου θα αποδεικνύω συνεχώς στους ανθρώπους ότι η σκοτεινότητα των ποιημάτων μου είναι αυτή που χρειάζομαι για να παλεύω να πορεύομαι προς το φως, στην καθημερινή μου ζωή...

Αυτό το ποίημα το έγραψα με πολλή αγάπη και με μεγάλη ελπίδα...

Έλενα είπε...

Αυτά τα λουλούδια έψαχνα να βρω...αποκαλύπτοντας, συνειρμικά, λίγο περισσότερο την πηγή της έμπνευσής μου. Αυτοί οι ηλίανθοι, παρά τη μαύρη τους καρδιά είναι τα λουλούδια του ήλιου!