Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Αλλιώς


Κεντώ στην ατάραχη καρέκλα μου
τους φόβους και τους πόθους μου,
για σένανε μιλάω στις κλωστές
και μιμούμενη το τρίξιμο του ξύλου
παραμιλώ πως σε θυμάμαι έτσι
όταν από ψηλά με κοίταζες, έκπτωτε.
Πώς με ντροπιάζουν οι ματιές σου
στο γυμνό μου σώμα.
Τα εργόχειρα που σου φυλούσα
μ’ απαρνήθηκαν
και δε βρίσκω τη δαχτυλήθρα μου πια.
Πού μας ξέφυγε;

Στης προσβολής το χάδι σου
κρύβω τα γυμνά μου σημεία,
η άλλοτε στέρεη πολυθρόνα
ουρλιάζοντας σπάει
και χύνομαι ξανά γυμνή
να βρω τη πεταμένη μου αγκαλιά.
Να καθίσω την ψυχή μου
ακέραιη και αναβλύζουσα τη νιότη της
αλλιώτικα να μπήξω τις κλωστές
στο έδαφος αλλιώτικα να σ’ ακουμπήσω.
Ακριβέ μου έκπτωτε…
τώρα κάθισα κι εγώ αλλιώς.


Βόλος, 24/4/09

4 σχόλια:

Έλενα είπε...

Κοιτώντας ψηλά παρακολουθώ την πτώση μέσα μου των άλλοτε ενθρονισμένων στα ουράνια ανθρώπων. Αλλιώς με αλλιώς διαφέρει. Κι ίσως αυτό να φταίει. Γι αυτό πώς να σε κακίσω ακριβέ μου έκπτωτε;

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Όταν σπάσουν οι θρόνοι
κι έκπτωτοι πια
οι άγγελοι αποχωρούν
ακόμα κι όταν
αλλιώς νομίσαμε πως ήσαν
αλλιώς η πτώση τους
ερμηνεύεται μέσα μας
...ίσως γιατί
στην εποχή τους
αλλιώς κρατήσανε το χέρι
της νιότης
κι αλλιώς διδάξανε
την αγκαλιά
στα κοριτσίστικα όνειρα.

Όμορφη Κυριακή να έχεις.

jeminis είπε...

Ότι αισθησιακό και γνήσιο
εδώ το βρήκα...
Λόγια σημαντικά
απλά γραμμένα.....
και τυλιγμένα,,,,
σε μεταξωτής κλωστής
υφαντό πανί αράχνης....
Να καθίσω και γώ
την ψυχή μου θέλω,,,
στης νιότης
την αναβλύζουσα ορμή!!!!

Έλενα είπε...

Πρόσεξε τα χέρια που θα τους ακουμπήσεις την τρυφερότητα και τη νιότη της ψυχής σου...σ' ευχαριστώ για το όμορφό σου σχόλιο!