Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Μισός νικητής


Παρατηρώντας το γεμάτο τασάκι
έχωσα τα χέρια μου στις στάχτες
από τόλμη
να δω πώς αισθάνεται αυτός
που πάταξε τον μαυροφορεμένο
φορέα της αβάσταχτης σκοτεινότητας.
Έγδαρα με τα νύχια μου
το γκρι κατακάθι στο γυαλί
αυτό που μάταια προσπάθησα σε ανθρώπους.

Κάποτε παθητικά δεχόμουν τον καπνό
κάποτε ενεργητικά αγαπούσα.
Τώρα αυτόχειρ των σωθικών μου
αφού οξειδώθηκε η αγάπη μέσα μου.

Κι έθεσα το σώμα μου ενώπιον της φθοράς
να πολεμήσω με τα δικά σου όπλα
κι εξυψώθη η ψυχή μου
έναντι των σκοτεινών ηδυπαθειών σου.

Ένα σημάδι κουβαλώ από τούτο τον αγώνα
την ουλή της ασπίδας σου στην ψυχή μου.
Κανείς δε μένει ολόκληρος.


Θεσσαλονίκη, 2/4/09

3 σχόλια:

Έλενα είπε...

Αν το θελήσουμε η ψυχή νικά τη βαρύτητα, όπως κι ο καπνός.
Μόνο αυτό λέω! τα υπόλοιπα δικά σας...!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Κάθε διάνυση ως τη ψυχή
είναι οδυνηρή.
Θέλει τόλμη και υπομονή
για να ανακαλύψεις
και να αποκαλύψεις
αυτό που όλοι μέσα μας έχουμε.
Δεν είναι εύκολο
να σκάψεις βαθιά
κι ακόμα πιο δύσκολο
στους άλλους να σκάψεις
για να βρεις
από την αφετηρία
την αληθινή ροή των συναισθημάτων
φθάνοντας στην ανάπτυξη
και πως αυτή εξελίσσεται.
Τα σημάδια της πορείας αυτής
είναι οι ουλές και τα τραύματα
μιας αναζήτησης σκληρής
που όμως αξίζει
να προσπαθήσει κανείς...

Όμορφη Κυριακή να έχεις.

Έλενα είπε...

Σ' ευχαριστώ Σοφία. Κάθε πέρασμά σου είναι πολύτιμο!