Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Όσα δε λέω


Κοίτα τα χέρια μου, κοίτα τα!
Βαθιές οι χαρακιές σου πάνω τους.
Διυλίζοντας την καρδιά μου
και τον τελευταίο μαρτυρικό κόκκο αγάπης
σου τον παραδίδω.
Χτύπα πάνω μου.
Σαν το μανιασμένο κύμα.
Σαν άλλος Άτλας ευλαβικά θα σηκώσω
το απόβαρο της στεναχώριας σου.
Χτύπα πάνω μου.
Οι ουλές μιας φιλίας είναι οι πιο ένδοξες.
Χτύπα πάνω μου.
Πώς με λυτρώνει το βιαστικό πετάρισμα
της ψυχής σου
αυτό που με ορμή μου το παρέχεις.

Χτύπα με
έτσι όπως τα μάγουλά μου
να κλαίνε τα δικά σου δάκρυα.
Κι όσο χαμογελώ
ο πόνος σου θα φεύγει.
Πως σαν έτσι σ’ αγαπώ
έτσι να ρίχνεις πάνω μου
τους πόνους σου.
Έτσι να με γεμίζεις μ’ αυτά
που το πιο λαβωμένο πουλί
δε βαστάζει να σηκώσει.
Μη κοιτάς που δε μιλώ.
Βλέπε όσα δε λέω
και χτύπα πάνω μου.


Βόλος, 10/4/09

3 σχόλια:

Έλενα είπε...

Βεβιασμένη δημοσίευση σε σχέση με την προηγούμενη, αλλά πάρα πολύ αναγκαία ανάρτηση για μένα κι ελπίζω για κάποιους αναγνώστες που ίσως την χρειάζονται...

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Την καλησπέρα μου Έλενα!
Σ' ευχαριστούμε για την όμορφη αυτή ανάρτηση!

Έλενα είπε...

Εγώ σ' ευχαριστώ Γιώτα μου! Χάρα μου και τιμή μου να βρίσκουν ανταπόκριση μέσα σας οι λέξεις μου...