Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Αποκαλυπτήρια

Κατείχα την υψηλή κυριότητα
των συναισθημάτων μου
πορευόμουν κατά το ήμισυ τυφλή
σε παρόδους και αδιεξόδους.
Μα ένας ο δρόμος της αγάπης.
Διμελής κι απρόβλεπτος
σαν τους δρόμους σου μούσα μου
πόλη που μ’ έθρεψες με την απώλεια.
Πόλη που έσπειρες νερό
και θέρισες αγάπη.

Το χέρι σου με ψηλαφίζει
και βρίσκει τον πυρήνα της έκλειψης.
Τον σκοτεινό ήλιο της ψυχής μου
ξεντύνει μονομιάς.
Και ιδού το φέγγος σου
στην ολόκληρη καρδιά μου.
Ακέραιη πια σου εναποθέτω
την κραυγή της αγάπης μου.
Περιβλήθηκα την ολόφρεσκη αχλύ του νεογέννητου
κι έτσι ανήμπορα στα παραδίδω όλα.

Βόλος, 10/4/09

5 σχόλια:

Έλενα είπε...

Απλά για να βοηθήσω...
Το "εσύ" αλλάζει στη δεύτερη στροφή. Αν και κακώς το λέω, γιατί δεν μπορώ να στερήσω από κανέναν το δικαίωμα, αυτό που αναφέρω ως μούσα, να το θεωρήσει αντικείμενο αναφοράς και στη δεύτερη στροφή.

Μαρια Νικολαου είπε...

Την Ποίηση δεν έχουμε το δικαίωμα να την "πειράζουμε" παρα μονάχα να την διαβάζουμε...

Υπεροχες λέξεις

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Πάντα η αγάπη
θα κάνει αποκαθήλωση
της υψηλής κυριότητας
των συναισθημάτων
για να τα αποθέσει
στο αγαπώμενο πρόσωπο
κι εκεί να ενταφιάσει το Εγώ
για να ανδειχθεί το Εμείς.

Καλημέρα.

Έλενα είπε...

Πώς μέσα απ' το Εμείς αναδεικνύονται σαν πήδακας όλα όσα νοιώθουμε...πώς μέσα απ' το Εμείς φαίνεται καλύτερος ο κόσμος...

Έλενα είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία...είναι τιμή μου όταν αυτό το λέει κάποια που χειρίζεται το λόγο με τόση τρυφερότητα και σοφία...