Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Φθινοπωρινό τοπίο

Ακόμη ταξιδεύω σε δρόμους ακυβέρνητους
μ’ ένα σεντόνι αχνισμένο
πάνω απ’ το κεφάλι μου. Κοιτώ ψηλά.
Ο άλλοτε μπροστάρης ήλιος τώρα με τυφλώνει,
καθώς τον κοιτώ επίτηδες.
Άλλοτε το γαλάζιο σπάει
-σαν ανάσα που πεθυμάει να βγει-
τούτη τη θρονιασμένη καταχνιά.
Δεν είναι στατική. Εναλλάσσεται,
Μα πάντα κάτι ποθεί να μου στερήσει.
Πόσο άδικα άρπαγη είναι.

Η αφάνεια καλύπτει τους ακέραιους
που μοιάζει να πνίγονται εντός της.
Μα δε χάνονται. Είναι εκεί
σαν τα ψηλά βουνά,
που τους κόβουν το κεφάλι, τους κόβουν
το σώμα και μένουν κάτι πόδια…
δεν τα γνωρίζεις.
Μα έχουνε δικό τους, σαν αυτόχθονες,
της γης το στέρεο πάτημα.

Τη νύχτα δε βλέπω χρώματα.
Βλέπω ανθρώπους.
Οι περισσότεροι περίεργα ντυμένοι
έχουν για νυχτοκάματο
τη θολότητα της μέρας,
την κουβαλούν ολημερίς στις τσέπες τους
σα μια κάλπικη πεντάρα που σε τρώει,
που σε τρώει και δε βρίσκεις
πώς να την ξεφορτωθείς…

Έτσι με κέρδη αμφίβολα
παζαρεύουν ό, τι κουβαλούν ακέραιο
πιο κάτω απ’ το πετσί τους,
ποντάροντας με γνώση
στα οφέλη ετούτης της ψευτιάς.
Ξεχνούν πως έχουν το φθινόπωρο
μες στις καρδιές τους,
πως δεν ξεντύνεται έτσι εύκολα η ψυχή
αν δεν τη ντύσεις γρήγορα με κάτι παραπάνω.
Παραπάνω, παρακάτω δεν έχει σημασία…
Οι άνθρωποι που κοιτώ τη νύχτα
Είναι ακυβέρνητοι…


Αθήνα, 16/10/09

7 σχόλια:

προφήτηs είπε...

zitoun tin elpida pou xasane...zitoun na vroun sti nuxta oti tous sterise i mera...

mia nuxta fantazei gia autous... me kerdi k elpides skorpies.... ofeli, me nikites k xamenous.... pseutes....

ps: yperoxo to tragoudi... elpizw na me sugxwreseis gia ta greeklish

Έλενα είπε...

Η Μούσα μου κι η Μούσα τους συναντήθηκαν...

Τα greeklish τα χρησιμοποιούσα χρόνια, αν και τα έχω κόψει εδώ και καιρό, λόγω ιδεολογίας...εδώ, όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα! Δε με νοιάζει το απέξω προφήτη...

Όλα έχουν μια θολότητα γύρω μας...κι οι άνθρωποι είναι τόσο δυσδιάκριτοι...μα ο ουρανός υπάρχει κι ο ήλιος υπάρχει...και δεν κάνουν τίποτα για να μας κερδίσουν, γιατί καμιά ανάγκη δε μας έχουν...μένουν εκεί και περιμένουν. Δεν περιμένουν. Μένουν απλά εκεί.

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"Στα φθινοπωρινά σοκάκια
αφήνω τις σκέψεις μου
να πλανηθούνε στη βροχή,
σιωπηλά σκαρώνω στίχους
και ανιχνεύω όνειρα
π΄ αποτυπώνονται στα κίτρινα
φύλλα των δέντρων
κι αντιφεγγίζονται
στο μελαγχολικό φεγγάρι.."

Ταξιδιάρικος ο λόγος σου..
Σαφώς ρομαντικός όσο και μελαγχολικός..
Καλή σου μέρα..

Έλενα είπε...

Μια υπέροχη φωτογραφία των στιγμών μου τα λόγια σου Τάκη!
Δρόμοι ακυβέρνητοι...και το φθινόπωρο μας αγκαλιάζει!
Καλημέρα και σ' ευχαριστώ!

fvasileiou είπε...

Και οι άνθρωποι της μέρας, αχ, το ίδιο ακυβέρνητοι μοιάζουν. Βιασίνη στο μάτι τους και υπολογισμός στις καρδιές τους...

Έλενα είπε...

Γι αυτό δε μου πάει το Φθινόπωρο Φώτη μου...η θολότητα της μέρας, η ομίχλη που μου κρύβει τον ουρανό μου θυμίζει αυτή την ύπουλη ασάφεια στα μάτια των ανθρώπων, αυτή την έλλειψη καθαρότητας...μἐρα, νύχτα!

προφήτηs είπε...

μένουν απλά εκεί... ναι έχεις απόλυτο δίκιο... εμείς τους έχουμε ανάγκη... κανένας άλλος.. εμείς είμαστε οι αδύναμοι κρίκοι σε μια δυνατή αλυσίδα...