Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Γονική γη


Δεν έμεινε γης να σε πατώ
στους σταυρωμένους μου ορίζοντες
οι ελπίδες καταδύονται,
τα λόγια μου για σένα
φλόγες σβήνουν πάνω στο νερό,
ο καβαλάρης χρόνος
καλπάζει θριαμβευτικά
πάνω στο αχνισμένο χώμα
και με το μαστίγιό του
δίνει τη χαριστική βολή.

Στη γη τη γονική
βαδίζουμε ανέκφραστοι
σα μια κέρινη αχλύ
στου μέλλοντος το νεκρικό μας πέρασμα.
Με πληγές σκάβουμε την ιστορία
με τα χέρια μας σκεπάζουμε το χώμα
θάβουμε τις αχτίδες του ήλιου
πριν βρούνε γη
πριν μας φωτίσουν
γιατί μείναμε γυμνοί,
κι ύστατη προσπάθεια
να δαγκώνουμε την αλήθεια
μη μας κάψει…

Γέμισεν η γης με στάχτες
κι εστέρεψαν οι ουρανοί.
Κόσμε μου, δείξε μου
γιατί να σ’ αγαπώ ακόμη…

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Τα λόγια μου για σενα φλογες που σβήνουν πανω στο νερό...

Αυτο να ξερες πως μου ταιριαξε...

Έλενα είπε...

Η αλήθεια, Μαρία, που καίει...

Τρελός του Χωριού είπε...

Μακάρι να επιλέγαμε εμεις τις φλόγες που μας ταιριάζουν . Πάντα όμως μόνο αυτές επιλέγουν εμάς .

Έλενα είπε...

Αινιγματικός όπως πάντα...όπως και να 'χει η φλόγα της αλήθειας είναι άσβεστη...αλοίμονο όταν προσπαθεί να ζήσει εν μέσω χειμάρρων που λυσσάνε να την πνίξουν...η αλήθεια είναι πάντα μια φλόγα που καίει...

προφήτηs είπε...

γιατί μέσα από αυτόν αλλάζεις, χτίζεις το μέσα σου... γιατί χάρη σε αυτον... αποδεικνύεις ότι μπορείς να γίνεις ακόμα καλύτερη...

Έλενα είπε...

Έτσι είναι προφήτη μου...
Χαίρομαι πολύ για το σχόλιό σου...αρκεί να μην παρασυρθούμε μέσα στον κόσμο...να σταθούμε απ' έξω και να εξετάσουμε τις αλλαγές μας...να σταθούμε απ' έξω παρατηρητές του κόσμου και του εαυτού μας, τότε θα ξέρουμε πού βαδίζουμε εμείς και γιατί, και πού θέλει ο κόσμος να μας πάει...καλό σου βράδυ!