Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Ένα παιδί φοβάται

Στις φλόγες του ήλιου σου θα ρίξω
τη σιωπή μου
και την ανάσα μου
η νιότη μου να πλημμυρίσει
την κρήνη της ψυχής σου.
Σε μια γωνιά του ήλιου σου θα γύρω
μωρό να αναστηθώ
στα στήθη σου να τραγουδώ
αγκαλιά με τους παλμούς σου
σαν ψαλμούς απόκοσμους
τα όνειρα που τα βράδια κεντάμε.

Κι έτσι δένονται οι ζωές μας
με χώμα σάρκινο
κι αίμα που στάζουν οι καρδιές μας.
Με κουβαλάς και με φωτίζεις
και σε πεινώ και σε διψώ
σαν της αυγής τα χρώματα
που έντυσες την ψυχή μου.
Και ξεδιψώ όταν μ’ αγγίζεις
σα χάδι μητρικό
όταν μ’ αφήνεις να σου τραγουδώ
πόσο οι καρδιές μας μοιάζουν.

5 σχόλια:

Έλενα είπε...

Πάρε στην αγκαλιά σου την καρδιά μου...και νανούρισέ την σα μωρό...

Ψυχολόγος είπε...

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που αγαπάς υποθέτω!!!

Έλενα είπε...

Η πρώτη πρόσληψη σε οδηγεί να συμπεράνεις ότι αφιερώνεται σε άντρα, που μας συνδέει ερωτική αγάπη. Κι όμως δεν είναι καθόλου έτσι.
Αφιερωμένο στον άνθρωπο που ακριβώς πριν απ' αυτόν έπαιζα τυφλόμυγα στους μπακτσέδες της Κόλασης και τώρα μαζί του απολαμβάνω το φως και την ευτυχία του Παραδείσου...

Πώς ο Θεός δεν στερεύει από ευκαιρίες, πώς ο χρόνος σε περιμένει να ζήσεις, να σφάλεις, να αλλάξεις για να ερμηνεύσεις αλλιώς αυτά που θα σου έρθουν...

Ψυχολόγος είπε...

Πόσο χαίρομαι γι αυτό!!! Μπράβο Έλενα.

Έλενα είπε...

Να 'σαι καλά Ψυχολόγε μου! Μέσα απ' τις μεγαλύτερες αντιθέσεις βιώνονται τα μεγαλύτερα συναισθήματα!