Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ευαγγελισμός - Ελληνισμός


Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν,
οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μια φλόγα αστράφτει... ακούονται ψαλμοί και μελωδία...
Πετάει έν' άστρο... σταματά εμπρός εις τη Μαρία...
"Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!
Ο Κύριός μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία, Χαίρε!"


Επέρασαν χρόνοι πολλοί... Μια μέρα σαν εκείνη
αστράφτει πάλι ο ουρανός... Στην έρμη της την κλίνη
λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη,
μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει αλυσωμένη.
Τα σιδερά είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της.
Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλά της.
Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα
φέγγει κι αφήνει και περνά έν' άστρο, μιαν αχτίδα.
Ο 'Αγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του...


"Ξύπνα, ταράζου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε.
Ο Κύριός μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, χαίρε".


Οι τοίχοι ευθύς σωριάζονται. Η μαύρ' η πεθαμένη
νοιώθει τα πόδια φτερωτά. Στη μέση της δεμένη
χτυπάει η σπάθα φοβερή. Το κάθε πάτημά της
ανοίγει μνήμ' αχόρταγο. Ρωτά για τα παιδιά της...
Κανείς δεν αποκρένεται... Βγαίνει πετά στα όρη...
Λιώνουν τα χιόνια όθε διαβεί, όθε περάσει η Κόρη.


"Ξυπνάτε εσείς που κοίτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε,
το θάνατο όσοι εγεύτητε, τώρα ζωή χορτάστε".


Οι χρόνοι φεύγουνε, πετούν και πάντα εκείνη η μέρα
είναι γραμμένο εκεί ψηλά να λάμπει στον αιθέρα
μ' όλα τα κάλλη τ' ουρανού. Στολίζεται όλη η φύση
με χίλια μύρια λούλουδα για να τη χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθείς ας μεταλάβει
από τη χάρη του Θεού. Και σεις και σεις οι σκλάβοι,
όσοι τη δάφνη στη καρδιά να φέρετε φοβάστε,
αφορεσμένοι να 'στε.


Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

4 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Παιδικές μαθητικές παραστάσεις, λόγω της αυριανής σημαντικής μέρας, οι στίχοι αυτοί με πάνε αρκετά χρόνια πίσω. Μου θυμίζουν τον Μεγάλο Ποιητή και την πρώτη επαφή που είχα μαζί του.

Καληνύχτα.

Έλενα είπε...

Η φωνή του παιδιού ήθελε να δημοσιεύσω το δημοτικό, Της Δέσπως "Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν...", απ' το οποίο έχω αρκετή εμπειρία και οι αναμνήσεις είναι έντονες, καθώς ουκ ολίγες φορές το 'χω απαγγείλει στα τόσα χρόνια που συμμετείχα στις σχολικές εορτές. Αλλά, τώρα πιο ώριμη προτίμησα το ποίημα αυτό του Βαλαωρίτη. Χρόνια πολλά για την αυριανή μέρα!

fvasileiou είπε...

Πω, πω, τι μου θύμισες με το ποίημα σου...
Ο συχωρεμένος ο παππούς μου λάτρευε τον Βαλαωρίτη και μας απάγγελε από στήθους τα ποιήματά του με μια εκφραστικότητα, που ίσως σήμερα στα ενήλικα αυτιά μας να ακουγόταν σαν παλιομοδίτικος στόμφος, αλλά που είναι τόσο εκφραστικός στα παιδικά ώτα που διψάνε για παραμύθι...

Και του χρόνου!

Έλενα είπε...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς...εγώ δε γνώρισα παππούδες και δεν έχω αυτή την τόσο ωραία ανάμνηση που έχεις εσύ...αλλά τουλάχιστον είχα την εμπειρία από πολλά αυτοσχέδια παραμύθια, που μου διηγιόταν μικρή η μαμά μου...είναι κι αυτό κάτι!