Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

ΜΥΓΔΑΛΙΑ


Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.


Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.


Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.


Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...


Κώστας Καρυωτάκης, Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν αρκεί απλά να αγαπιέται...
γι αυτό..

Πολύ ομορφο ποιημα

Έλενα είπε...

Όντως τόσο τρυφερό...

Suburian είπε...

Υπέροχο ποίημα..

Έλενα είπε...

Πράγματι υπέροχο! Απ' τα χαρακτηριστικότερα του Καρυωτάκη!

Ευχαριστώ για το σχόλιο!