Παίρνοντας αφορμή απ' το χθεσινό σχόλιο του kapsos, θα ήθελα να θέσω τα πράγματα της σημερινής εποχής, όπως αυτά συμβαίνουν. Θα φέρω μερικά σκληρά παραδείγματα που έχουν τα περισσότερα μία κοινή προέλευση.
1) Δεν ξέρουμε τι τρώμε. Στην Αμερική, σύμφωνα με ντοκιμαντέρ, ταίζουν τα χορτοφάγα ζώα με αλεσμένους σκύλους, γάτες, με πεθαμένα ζώα, αλλάζοντάς τους τις διατροφικές συνήθειες και επομένως τρελαίνοντάς τα.
2) Στον Τάμεση πριν μερικά χρόνια, βρίσκαν καθημερινά επιπλέοντα πτώματα ανοιγμένα, με όλα τους τα όργανα να λείπουν από μέσα.
3) Ο Βόλος έχει μεγαλύτερο ποσοστό ατμοσφαιρικής ρύπανσης και από τη Θεσσαλονίκη.
4) Τι μας κρύβουν για τον καρκίνο;
5) Διαφθορά του κράτους.
Αν αυτά δεν υπήρχαν, πολλά ακόμα δε θα υπήρχαν κι αν δεν υπήρχαν ούτε αυτά τα άλλα, τότε θα λέγαμε πως υπάρχει αγάπη στον κόσμο μας. Θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν αγαπούν τον πλανήτη, τους συνανθρώπους τους. Θα λέγαμε ότι αγαπάμε τη φύση, ότι αγαπάμε ό,τι δεν μας ανήκει και δεν φροντίζουμε αφού το κυριεύσουμε να το εκφυλύσσουμε φέρνοντάς το στα μέτρα μας, σύμφωνα με το συμφέρον μας.
Αν μαθαίναμε να σεβόμαστε ό,τι δε μας ανήκει, ή ό,τι ανήκει σε όλους, όπως η φύση, η δημόσια υγεία, το κράτος, τότε θα ήταν αλλιώς.
Κι εδώ έρχεται η Ορθοδοξία μας. Αν πιστέψουμε στην μετά θάνατον ζωήν, στο ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση κι όχι ο ευτελισμός του σώματος και της ψυχής, η απόλαυση των εφήμερων υλικών αγαθών και η ικανοποίηση των κατώτερων σαρκικών επιθυμιών, τότε θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί και ικανοί να βοηθήσουμε κι όσους συνανθρώπους μας έχουνε ανάγκη τη βοήθειά μας. Όταν μειώσουμε τα πάθη μας και συρρικνώσουμε με σθένος τη δήθεν σημαντικότητα των υλικών που οι άλλοι θεοποιούν, όπως τα χρήματα, τότε θα ανυψώσουμε την ψυχή μας και αμέσως θα ελαφρωθούμε από ένα τεράστιο βάρος.
Αυτά τα γεγονότα που προηγουμένως εξέθεσα σας φαίνονται πράξεις αγάπης; Στην καθημερινότητα βιώνεται την αγάπη του κράτους; Αγαπάται εσείς οι ίδιοι το κράτος; Όχι. Πάψαμε να νιώθουμε αγάπη, κυλήσαμε στον μονόδρομο της πνευματικής αλεξίας και σαν όντα ανερμάτιστα σερνόμενα απ' την βουκέντρα κατευθυνόμαστε σε ένα άγνωστο και σίγουρα καταστροφικό δρόμο που κατά τα λεγόμενα θα έχει φοβερό φινάλε.
Ας είμαστε ανοικτοί να δεχθούμε τα λόγια του Ιησού, τα λόγια τα διαφορετικά που δεν ακούμε σήμερα κι αν τα προσέξουμε ίσως νιώσουμε, ότι είναι επιτακτική ανάγκη να βελτιωθούμε, να παλέψουμε για το μέσα μας, να παλέψουμε για τον δίπλα μας, να παλέψουμε για τη ζωή.
1 σχόλιο:
επειδη μου αρεσει πολυ αυτη η συζητηση εξηγουμαι.
εχεις απολυτο δικιο οσον αφορα τα λεγομενα του Χριστου.δεν αμφισβητω τα λογια του.ομως τα ιδια εχουν πει κι αλλοι ανθρωποι και μαλιστα πριν τον παναγαθο.συμφωνω οτι θυσιαστηκε για τον ΑΝΘΡΩΠΟ αλλα γιατι διαλεγεις να αναφερθεις στον Χριστο και ξεχνας τους αλλους? αυτο ειναι το πρωτο.
δευτερον,αν καποιος θελει να πει κατι που θα ισχυει στους αιωνες και θα δωσει εναν τροπο ζωης στους ανθρωπους αυτο που θα πει θα πρεπει να ναι οσο το δυνατον γενικοτερο.το καταλαβαινεις αυτο νομιζω..πρεπει δηλαδη να πεις κατι που θα αγνοει την ουσια.ας πουμε αν μου πεις τωρα εσυ "αγαπα τον πλησιον σου" εγω θα σου πω "χαιρω πολυ" γιατι δε σημαινει απολυτως τιποτα δεν εχει ουσια,κι ας μην τηρειται στις μερες μας αυτο.
επισης θελω να σου πω πως οι μαθητες του Χριστου,δεν μετεδωσαν και πολυ σωστα το πακοσμιο μηνυμα του.π.χ. διαβασε τι λεει η επιστολη προς κορινθιους του αποστολου παυλου.διαστρεβλωση της ηθικης ως εκει που δεν παει!
ο επαναστατης τελικα αδιαφορει για το μετα.αδιαφορει για τις συνεπειες των εργων του.διοτι οτι και να γινει το δικο του ονομα θα μεινει χαραγμενο στους αιωνες.
ευχαριστω για τη φιλοξενια..
Δημοσίευση σχολίου