Το άστρο της ψυχής
Έρπει στο σώμα μου
το γήρας της ημέρας.
Το νωπό μας χαίρε
αγκαλιάζει την ψευδαίσθηση
της αιώνιας παρουσίας σου.
Ήρθες για να με σώσεις.
Νόθευσες το ποτό μου
με σκόνη αγνής ψυχής
κι άλλη μια φορά
φορά που μ’ έκαψε το φως σου
ρούφηξα υγρό πράσινου ουρανού.
Δύο πράσινα κουμπιά
ραμμένα στην ψυχή σου
μου πήραν και μου δώσαν φως
κι ένα ξανθό κύμα που φορούσες
απλώθηκε στο βράχος που τον μίλαγες
και μια αγκαλιά της μάνας που διψώ να βρω
με πήρε και μ’ άφησε παιδί καινούριο
μόλις μου δίδαξες γιατί να σ’ αγαπώ.
Μόλις μου έδειξες πως έτσι αγαπάνε.
Κι αυτόν το δρόμο από τότε ακολουθώ
κι άφησα να ρθούνε τα χιόνια στο ξανθό σου κύμα
πριν να προλάβω να σου πω πως σ’ αγαπώ.
Τα γράμματα μου τα ‘μαθες καλά
κι αυτό θα ‘ναι πάντοτε η τιμή σου
θα ‘ναι που κάποτε εκεί ψηλά
θα δείχνουν όλοι τον αστερισμό σου.
3 σχόλια:
Καταρχάς, καλωσήλθες στο blogspot. Είθε να κερδίσεις και όχι να χάσεις από την εγγραφή σου εδώ.
Κατα δεύτερον,μου άρεσε πάρα πολύ το ποιήμα σου αυτό. Ειλικρινά, αγγίζεις με λεπτό τρόπο τα συναισθήματα του αναγνώστη. Δημοσίευσε κι άλλα! Θα περιμένω με ανυπομονεσία...
Σ'ευχαριστώ πολύ Σοφία. Η απήχηση των ποιημάτων μου στο αναγνωστικό κοινό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.
Μπράβο Έλενα ! Το ποιήμα σου είναι τέλειο, καταπληκτικό!!!
Δημοσίευση σχολίου