Μα ο τόπος αυτός με τραβά και με διώχνει
σαν αράχνη στον ξέπλεγο μετέωρο ουρανό
το ‘να μου χέρι κρύβεται και τ’ άλλο με προδίδει
χαραγμένοι σοβάδες υγροί οι ψυχές
Γιασεμί μεθυσμένο τη νύχτα μες στη σαγήνη
άλλους πλανεύεις κι άλλους ξεντύνεις νεκρούς
τ’ άλλο πρωί ήλιος αβάσταχτος λιώνει τις μορφές μας
γρήγορα ο άνθρωπος κλέβει απ’ την ψυχή του πολύ.
Ποια μνήμη σαν του αίματος κουβάρι κλωθογυρίζει
και μας καρτερεί, ποια ψυχή ν’ αφήσω την ψυχή μου
γιατί πολλά με θέλησαν να στέρξω και ρίζωσε
στου ορίζοντα μιαν άδικη καμπούρα
κι άλλο που τις κόγχες μου να κομματιάσω
δεν έμεινε στον κόσμο ετούτο
παρά ο άνθρωπος στον άνθρωπο σαν πέτρα να τριφτεί
να στρώσει, να λάμψει, να ξαστρίσει.
Με καρφώνει το ριζικό της πλάσης
σ’ έναν τόπο που βλασταίνει από το αίμα των αθώων
με χαράσσει χρόνος και μοναξιά
κάποιες λεύκες έξω απ’ τα άδεια μας σπίτια
που συνάγουν της ψυχής τον πεταμένο ουρανό.
4 σχόλια:
Καλημέρα, Έλενα!
Ενώ η ευαισθησία είναι διάχυτη μέσα στο ποίημά σου (γιασεμί μεθυσμένο), υπάρχουν φράσεις που τρομάζουν: "τ’ άλλο πρωί ήλιος αβάσταχτος λιώνει τις μορφές μας"
"Ποια μνήμη σαν του αίματος κουβάρι κλωθογυρίζει
και μας καρτερεί","κι άλλο που τις κόγχες μου να κομματιάσω
δεν έμεινε στον κόσμο ετούτο"
"Με καρφώνει το ριζικό της πλάσης".
Όμως για μένα σημασία έχει που "ο άνθρωπος κλέβει απ’ την ψυχή του πολύ" και "κάποιες λεύκες έξω απ’ τα άδεια μας σπίτια
που συνάγουν της ψυχής τον πεταμένο ουρανό."
Ανθή μου,
Διαβάζω το ποίημα του Ρίτσου στο μπλογκ σου (που θα λέω πως μου το αφιέρωσες!) και σκέφτομαι...
Ο κόσμος κατά μόνας πορεύεται, φοβούμενος να συνοδοιπορήσει, φοβούμενος ακόμη να θέσει ένα αγνό λιθάρι απ' την ψυχή του για μια καλύτερη ζωή, ο ήλιος μένει αβάσταχτος, τα σπίτια μας άδεια, εμείς άδειοι, η ψυχή μας λειψή, άγνωστο ποια μνήμη θα αφήσουμε στον κόσμο, ποια μοίρα μέλλεται για μας...
Και ποια η λύση; Ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του...αναζητώντας τον πραγματικό του εαυτό μέσα απ' τον άλλον, μέσα απ' το θεό, μέσα απ' την πλάση κι έτσι να βρει το δρόμο να ανασυντάξει την ψυχή του.
δεν έμεινε στον κόσμο ετούτο
παρά ο άνθρωπος στον άνθρωπο σαν πέτρα να τριφτεί
Αυτό το δυστιχο ειδικά μου άρεσε πολύ!
Γειά σου!
Χαίρομαι για την γνωριμία!
Ατυχία, που τόσο καιρό δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα σχόλιο, ούτε μία σκέψη...
Χαίρομαι κι εγώ!
Δυστυχώς λιποψυχούμε και προτιμούμε να κάνουμε την καρδιά μας μια πέτρα, με το χρόνο και τις καταστάσεις, παρά να ανοιγόμαστε ταπεινοί και δεκτικοί μπρος στο συνάνθρωπο...να μαλακώνουμε τις σκληρές μας άκρες, που σαν αγκάθια λουλουδιών πληγώνουν, αντί να στάζουν αγάπη...
Δημοσίευση σχολίου