Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ


'Eχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα,
έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.


Νικηφόρος Βρεττάκος

4 σχόλια:

Έλενα είπε...

Αναφορικά με τη φωτογραφία...είχα τη χαρά ένα δύσκολο απόγευμα τούτο το δέντρο να μου χαρίσει τη σκιά του κι εγώ να φυλάξω την ομορφιά του, να τη βλέπω να θυμάμαι το δροσερό αέρα, τις αχτίδες του ήλιου να ξεπροβάλλουν δειλά απ' τις φυλλωσιές και τούτο τον ίσκιο που τόση γαλήνη μου χάρισε...

Μαρια Νικολαου είπε...

Aπό τα πολύ ομορφα...

Καλημερα

παρα"Ποίηση" είπε...

Στο χάος του πράσινου κήπου
βυθίζομαι...

Εκπληκτικοί στίχοι!

Έλενα είπε...

Καλώς όρισες!!! Το σημαίνον χάος!!!