Έλα τώρα χέρι μου δεξί κείνο που σε πονεί δαιμονικά ζωγράφισέ το
αλλ' από πάνω βάλ' του Το ασήμωμα της Παναγίας
πόχουν τη νύχτα οι ερημιές μες στα νερά
του βάλτου


Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;

Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;

Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;

Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες

Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.


Μανόλης Αναγνωστάκης

Απόσπασμα από το ποίημα Η αγάπη είναι ο φόβος...
Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Εγω πάλι πιστεύω πως η ΣΙΩΠΗ είναι τα πάντα, μα οχι δισταγμός.

Καλημέρα Ελενα :)

προφήτηs είπε...

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο...

πόση αλήθεια κρύβουν μέσα τους αυτές οι λέξεις; κ πόσοι είναι αυτοί που το αρνήθηκαν;

καλημέρα...

Έλενα είπε...

Καλημέρα Μαρία μου...
Η Σιωπή...μπορεί σε μια περίσταση να είναι τα πάντα, γιατί ακόμη κι αν οφείλεται σε δισταγμό...ο όγκος των συναισθημάτων που κρύβουμε μέσα μας, οι λόγοι που σφραγίζουν το στόμα μας μπορεί να είναι ανυπολόγιστοι...

Έλενα είπε...

Προφήτη...
Έτσι όπως αντιλαμβάνομαι την έννοια της σιωπής απ' τον Αναγνωστάκη το δίπτυχο ζωή-θανατος ναι! δε μπορείς να τα αγγίξεις, να τα πιάσεις, να τα γευτείς αν διστάζεις...

Καλημέρα!