Ο γυμνός ιππότης

Μη ρίξεις τον πύργο ιππότη
ξέρω η καρδιά σου ποθεί τραγούδια
ποθεί τα ξέγνοιαστα δειλινά
τις ώρες που η ψυχή σου ανατέλλει.

Τούτος σου χάρισε την πλέρια σκέψη
στις ήσυχες γωνιές του
σου χάρισε φυγή,
οι κήποι του σε τάισαν αγάπη.
Μη ρίξεις τον πύργο ιππότη.

Ύψωσε τους καταπέλτες
κι εξόρισε τα ζιζάνια στα έγκατα.
Κάψε τις σκιές που φτερουγίζουν
στις πλάτες σου.
Των αγγέλων άκου τες μελωδίες.
Και δέξου τη σκέπη του οίκου σου.

Την πατρίδα σου μη δοκιμάζεις.
Σφίξε την στις παλάμες σου
στα δουλεμένα σου χέρια
που αντέστρεψαν μυριάδες κακών.

Υψώσου
στον πύργο μπροστά.
Στέκει για σένα ιππότη.
Σε καρτερεί έρημος κι απολιθωμένος.
Λειψός.

Ντύσε τη γύμνια σου
με την πορφυρένια σου ψυχή
κι έμπα υπέρλαμπρος
όπως αναγεννήθηκες
σε τούτη την πανάγια προίκα.

Το ατέλειωτο ταξίδι
στις πύλες σου εμπρός,
εντός για πάντα θα σε βάλει.
Θα υψωθείς στον πύργο
ένα ανήσυχο δείλι κι ο ήλιος
θα σε σημαδέψει αιώνια.