Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη
ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,
πουφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι απο δάκρυα.
Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.
Τάσος Λειβαδίτης
"Ποιήματα"
2 σχόλια:
Ki ομως... δεν ειναι παντα αληθινός ενας ανθρωπος που κλαιει πια...
Δυστυχως...
Σκέψου Μαρία τις στιγμές που έχεις ζήσει εσύ και σε άλλους αυτό το μεγαλείο της σιωπής...
αχ αυτή η αόριστη γεύση του παρελθόντος είναι τόσο υποβλητική ακόμα κι όταν την βλέπεις σε άλλους να προσπαθούν να τη γευτούν ξανά με το μυαλό, αλλά μάταια. Τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια.
Δημοσίευση σχολίου