Στους ασάλευτους κόσμους
που έμελλε να γεννηθώ
έζησε η αεικίνητη ψυχή μου.
Τώρα γερνώ πάνω απ’ τα μνήματα
των συγχωρεμένων αισθημάτων μου
κι έρπω σε λευκούς χιτώνες
χωρίς να τους τσαλακώσω
καθώς ασμίλευτα βέλη
με καρφώνουν στο χώμα.
Τώρα ντύνομαι καινούρια μάτια
καινούριες φιλοσοφίες
καθώς οι γέροι ζουν στ’ αποφθέγματα
μα θυμούμενη την παιδική μου όρεξη
θέλησα να σφίξω στα χέρια μου
τα λευκά τούτα ιμάτια
που ευωδιάζουν καθώς ίστανται
και παρίστανται στη ζωή μου.
Και στη σοφία που μου δώρισαν
οι έξωθεν χωμάτινες πτώσεις
φιλώ τα ρούχα σου.
Κρατώ το βίωμα βουβό
σε σωρεία άφωνων κραυγών
μπορεί και να δακρύσω κρυφά.
Μα σαν ξεσπάσει το φιλί μου
θα ‘ναι που μ’ ανοικειώνει
η αυτοπροσφορά σου.
Σαν σε νίψω με τα δάκρυά μου
θα ‘ναι που το πνεύμα σου με πλήρωσε.
Βόλος, 13/4/09
6 σχόλια:
Όμορφες λέξεις μικρή μου, αποτέλεσμα
ουσιαστικής ενδοσκόπησης
στους μεγάλους τάφους
των αισθημάτων
προσμένουν Ανάσταση...
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.
Τι να πει κανεις μπροστα σε τουτα τα λογια...
"φιλώ τα ρούχα σου"... πόσο μου άρεσε αυτό...
Καλημέρα και καλη Ανάσταση να εχεις
Η συμπόρευση με τέτοιους χιτώνες είναι μια προσωπική και καθημερινή ανάσταση. Καλό Πάσχα και σε σένα Σοφία.
Μαρία σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι ένα διττό ποίημα και με μεγάλη ταπεινότητα γραμμένο και βαθιά ενδοσκόπηση, σαφώς επηρεασμένο απ' τις μέρες που διανύουμε, αλλά και απ' την προσωπική μου ζωή. Με συγκινεί πολύ που σου άρεσε. Να 'σαι καλά και καλή Ανάσταση και σε σένα.
Πολύ δυνατές λέξεις. Ακόμα πιο πολλές αναγνώσεις. Να' σαι καλά.
Τι να πω; Και το ευχαριστώ είναι λίγο, όταν υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται την ψυχή σου! Κι εσύ να 'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου