Επιλογικό

Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.

Την ομορφιά
Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:

Θάθελα ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό
δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι' αυτό προπάντων θ' άξιζε να με θυμάστε.

Καρλόβασι, 30.7.1987

Με μεγάλη χαρά αποδέχομαι την πρόσκληση της βιογράφου του Γιάννη Ρίτσου κυρίας Αγγελικής Κώττη να συμμετέχω στο δια-ιστολογικό αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα ποιητή εν όψει της εορτής της Πρωτομαγιάς, ημερομηνία την οποία συμβολικά ο ποιητής διατηρούσε ως ημερομηνία γέννησης.
Συνδυάζοντας το Έτος Ρίτσου (εκατό χρόνια από τη γέννησή του το 1909) με την επικείμενη εορτή τιμούμε και ευχαριστούμε για την προσφορά του τον παρ’ ολίγο νομπελίστα ποιητή, το πολυβραβευμένο Γιάννη Ρίτσο, μα πάνω απ’ όλα τον πολυτάλαντο αυτό άνθρωπο που έντυσε τις ψυχές μας με ασύλληπτες μουσικές κι εικόνες μέσα απ’ τα ποιητικά του καλλιτεχνήματα. Τιμούμε κι ευχαριστούμε το σοφό αριστερό ποιητή που με τα έργα του πρόβαλε τη σημασία του αγώνα ως ιδέα και όχι του αγώνα μόνο για την ιδέα.

Αλλιώς

Κεντώ στην ατάραχη καρέκλα μου
τους φόβους και τους πόθους μου,
για σένανε μιλάω στις κλωστές
και μιμούμενη το τρίξιμο του ξύλου
παραμιλώ πως σε θυμάμαι έτσι
όταν από ψηλά με κοίταζες, έκπτωτε.
Πώς με ντροπιάζουν οι ματιές σου
στο γυμνό μου σώμα.
Τα εργόχειρα που σου φυλούσα
μ’ απαρνήθηκαν
και δε βρίσκω τη δαχτυλήθρα μου πια.
Πού μας ξέφυγε;

Στης προσβολής το χάδι σου
κρύβω τα γυμνά μου σημεία,
η άλλοτε στέρεη πολυθρόνα
ουρλιάζοντας σπάει
και χύνομαι ξανά γυμνή
να βρω τη πεταμένη μου αγκαλιά.
Να καθίσω την ψυχή μου
ακέραιη και αναβλύζουσα τη νιότη της
αλλιώτικα να μπήξω τις κλωστές
στο έδαφος αλλιώτικα να σ’ ακουμπήσω.
Ακριβέ μου έκπτωτε…
τώρα κάθισα κι εγώ αλλιώς.


Βόλος, 24/4/09

EKEINO

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη
ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,
πουφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι απο δάκρυα.

Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.


Τάσος Λειβαδίτης
"Ποιήματα"

Οσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που vα γίνει σα μιά ξένη φορτική.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1913)

Θεωρώντας την πληρότητα

Στους ασάλευτους κόσμους
που έμελλε να γεννηθώ
έζησε η αεικίνητη ψυχή μου.
Τώρα γερνώ πάνω απ’ τα μνήματα
των συγχωρεμένων αισθημάτων μου
κι έρπω σε λευκούς χιτώνες
χωρίς να τους τσαλακώσω
καθώς ασμίλευτα βέλη
με καρφώνουν στο χώμα.

Τώρα ντύνομαι καινούρια μάτια
καινούριες φιλοσοφίες
καθώς οι γέροι ζουν στ’ αποφθέγματα
μα θυμούμενη την παιδική μου όρεξη
θέλησα να σφίξω στα χέρια μου
τα λευκά τούτα ιμάτια
που ευωδιάζουν καθώς ίστανται
και παρίστανται στη ζωή μου.

Και στη σοφία που μου δώρισαν
οι έξωθεν χωμάτινες πτώσεις
φιλώ τα ρούχα σου.
Κρατώ το βίωμα βουβό
σε σωρεία άφωνων κραυγών
μπορεί και να δακρύσω κρυφά.
Μα σαν ξεσπάσει το φιλί μου
θα ‘ναι που μ’ ανοικειώνει
η αυτοπροσφορά σου.
Σαν σε νίψω με τα δάκρυά μου
θα ‘ναι που το πνεύμα σου με πλήρωσε.


Βόλος, 13/4/09

Όσα δε λέω

Κοίτα τα χέρια μου, κοίτα τα!
Βαθιές οι χαρακιές σου πάνω τους.
Διυλίζοντας την καρδιά μου
και τον τελευταίο μαρτυρικό κόκκο αγάπης
σου τον παραδίδω.
Χτύπα πάνω μου.
Σαν το μανιασμένο κύμα.
Σαν άλλος Άτλας ευλαβικά θα σηκώσω
το απόβαρο της στεναχώριας σου.
Χτύπα πάνω μου.
Οι ουλές μιας φιλίας είναι οι πιο ένδοξες.
Χτύπα πάνω μου.
Πώς με λυτρώνει το βιαστικό πετάρισμα
της ψυχής σου
αυτό που με ορμή μου το παρέχεις.

Χτύπα με
έτσι όπως τα μάγουλά μου
να κλαίνε τα δικά σου δάκρυα.
Κι όσο χαμογελώ
ο πόνος σου θα φεύγει.
Πως σαν έτσι σ’ αγαπώ
έτσι να ρίχνεις πάνω μου
τους πόνους σου.
Έτσι να με γεμίζεις μ’ αυτά
που το πιο λαβωμένο πουλί
δε βαστάζει να σηκώσει.
Μη κοιτάς που δε μιλώ.
Βλέπε όσα δε λέω
και χτύπα πάνω μου.

Βόλος, 10/4/09

Αποκαλυπτήρια

Κατείχα την υψηλή κυριότητα
των συναισθημάτων μου
πορευόμουν κατά το ήμισυ τυφλή
σε παρόδους και αδιεξόδους.
Μα ένας ο δρόμος της αγάπης.
Διμελής κι απρόβλεπτος
σαν τους δρόμους σου μούσα μου
πόλη που μ’ έθρεψες με την απώλεια.
Πόλη που έσπειρες νερό
και θέρισες αγάπη.

Το χέρι σου με ψηλαφίζει
και βρίσκει τον πυρήνα της έκλειψης.
Τον σκοτεινό ήλιο της ψυχής μου
ξεντύνει μονομιάς.
Και ιδού το φέγγος σου
στην ολόκληρη καρδιά μου.
Ακέραιη πια σου εναποθέτω
την κραυγή της αγάπης μου.
Περιβλήθηκα την ολόφρεσκη αχλύ του νεογέννητου
κι έτσι ανήμπορα στα παραδίδω όλα.

Βόλος, 10/4/09

Τιμητική Εκδήλωση για τον Εμμανουήλ Κριαρά

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών διοργανώνουν τιμητική εκδήλωση για τον ομότιμο καθηγητή Εμμανουήλ Κριαρά. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής την Τετάρτη 8 Απριλίου 2009 και ώρα 7.30 μ.μ.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν
--ο καθηγητής Βασίλης Κατσαρός, πρόεδρος του Δ.Σ. του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών, με θέμα: "Η προσφορά του Εμμανουήλ Κριαρά στις βυζαντινές σπουδές",

--η αναπληρώτρια καθηγήτρια Κομνηνή Πηδώνια με θέμα: "Το κρητολογικό έργο του Εμμανουήλ Κριαρά" και

--η καθηγήτρια Άννα Αναστασιάδη-Συμεωνίδη με θέμα: "Η συμβολή του Εμμανουήλ Κριαρά στη νεοελληνική γλώσσα"

Μισός νικητής

Παρατηρώντας το γεμάτο τασάκι
έχωσα τα χέρια μου στις στάχτες
από τόλμη
να δω πώς αισθάνεται αυτός
που πάταξε τον μαυροφορεμένο
φορέα της αβάσταχτης σκοτεινότητας.
Έγδαρα με τα νύχια μου
το γκρι κατακάθι στο γυαλί
αυτό που μάταια προσπάθησα σε ανθρώπους.

Κάποτε παθητικά δεχόμουν τον καπνό
κάποτε ενεργητικά αγαπούσα.
Τώρα αυτόχειρ των σωθικών μου
αφού οξειδώθηκε η αγάπη μέσα μου.

Κι έθεσα το σώμα μου ενώπιον της φθοράς
να πολεμήσω με τα δικά σου όπλα
κι εξυψώθη η ψυχή μου
έναντι των σκοτεινών ηδυπαθειών σου.

Ένα σημάδι κουβαλώ από τούτο τον αγώνα
την ουλή της ασπίδας σου στην ψυχή μου.
Κανείς δε μένει ολόκληρος.


Θεσσαλονίκη, 2/4/09

Η ΝΕΦΕΛΗ

Μέρα τη μέρα ζω - που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Το 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ' άλλο μου τα ισιώνει

Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη
και να 'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη».

Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης

Δεν πα' να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους
ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους

Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο
και μόνο εγώ που σ' αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο.

Έτσι που αν στ' αλήθεια ο έρωτας είναι καταπώς λεν «κοινός διαιρέτης»
εγώ θα πρέπει να 'μαι η Μαρία Νεφέλη κι εσύ φευ ο Νεφεληγερέτης.

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία.


Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη (1978)