Στο τέλος απεβίωσε η σκοπιμότης
διορίστηκε το πάλι εντός μου.
Σα γέρικο σκυλί
παρατημένο έχει τη ζωή του.
Η ανάφλεξις των κλειδωμένων αισθήσεων
θεράπουσα της συνήθειας.
Η ανοσία μου σε σένα
είναι ακόμη μαγική.
Τα εκβιαστικά είδωλα
συνθλίβονται
κι οι προφητείες μου
ξετυλίγονται μπροστά μου
είναι της πίστης και του έρωτα
της επικοινωνίας, το τέκνο
είναι το εγώ και το αντίστροφό του
που γεννήσαμε το αόρατο
το αέναο και το αληθές.
Βόλος, 14/2/09
12 σχόλια:
Ποίημα προφητικό και άκρως επιβεβαιωτικό!
Ε! Οσο να ναι στις μέρες μας οι προφητειες εκπληρωνονται..
Της Εκκλησίας σε κόβω...αν δεν κάνω λάθος και τα φαινόμενα απατούν...
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς...και με ποια έννοια το εννοείς...
εγω δεν εννοω τιποτα..ποτέ δεν εννόησα κάτι γιατί είμαι άνθρωπος που δεν διστάζω να ονειρεύομαι έστω κι αν ξυπνώ με απαιτήσεις!!!
Δεν αναφερόμουν στο δικό σου σχόλιο, αλλά στο σχόλιο του Ορέστη Καρμεντινού.
Συγνωμη τοτε. Απλα παρασυρθηκα.Παρασυρθηκα!!!
Εννοώ ότι μου φαίνεσαι άτομο που πηγαίνει στην Εκκλησία...Τώρα το κατάλαβες ; Επειδή είδα το άρθρο για τον συγχωρεμένο...Βέβαια εγώ προτιμώ μορφές σαν τον Φραγκίσκο, τον Γκάντι, τον Τολστόυ...Αυτοί δεν χρειαστήκαν εγκώμια, εγκώμιο ήταν η ζωή τους...
Εγκώμιο; Τα εγκώμια ψέλλνονται μετά θάνατον πολλών...όσοι τα ακούνε εν ζωή είναι λίγο...πώς να το πω...ύποπτο! Όταν ακούγονται μετά θάνατον είναι μάλλον ακίνδυνα, τουλάχιστον για τους ίδιους. Όσον αφορά το συγκεκριμένο κείμενο, μάλλον εγκώμιο δε θα το χαρακτήριζα, περισσότερο αναφορά. Μόνο όποιος πηγαίνει εκκλησία έχει το δικαίωμα να εκφράσει τα αισθήματά του για έναν άνθρωπο της Εκκλησίας; Προφανώς όσοι δεν πατάνε εκεί μέσα δεν κάνουν τον κόπο να αναφερθούν σ' αυτούς τους ανθρώπους, γιατί ίσως δεν μπορούν να τους αναγνωρίσουν κάποια αξιέπαινη πράξη...
Μπορεί...εγώ πάλι πιστεύω ότι μέσα απ' την ιστορία φαίνονται τα σπουδαία πρόσωπα. Η μνήμη που αντέχει μετά το πέρασμα αιώνων, τα πρόσωπα που παραμένουν στη μνήμη μας μετά το πέρασμα χιλιάδων χρόνων, αυτοί που υπήρξαν πρωτοπόροι. Τέτοιες ηγετικές φυσιογνωμίες υπήρξαν και στην Εκκλησία και στη σύγχρονη εποχή. Διαλέγω τρεις τώρα που μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση το έργο τους, Μελέτιος Μεταξάκης, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας...Απλά όσοι ανήκουν σε έναν χώρο όπως η Εκκλησία συνήθως δεν κρίνουν αντικειμενικά αλλά μονόπλευρα, βλέπουν μόνο τα πλεονεκτήματα μιας προσωπικότητας, όχι και τα μειονεκτήματα...είναι λογικό αυτό όμως...σε κάθε θρησκεία έτσι δε γίνεται ;
Θα συμφωνήσω μαζί σου...οι προσωπικότητες που με συγκινούν κι εμένα πηγαίνουν πολύ πίσω, αλλά ο παραδειγματισμός δεν έχει τόση σχέση με τη μνήμη.
Για το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα οι άνθρωποι της Εκκλησίας άστο καλύτερα...είναι μία Βαβέλ. Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να το δούμε αντικειμενικά και να βγάλουμε τον Χριστιανισμό από τα στενά όρια του όρου "θρησκεία"...μεταπηδώ σε άλλο θέμα βέβαια, αλλά αφορμής δοθείσης!
Δημοσίευση σχολίου