Σιγά και πιάσαμε λιμάνι.
Απόψε στ’ ακρωτήρι ξεροστάλιασε
η νόηση του γύρω κόσμου
αφού δεν τη συναντήσαμε.
Οι φανοί μας υπέρλαμπροι
ξεστολίζουν τη σιωπή.
Τα όμματά μας
θαρραλέα ομπρός.
Αναζητούν, παρατηρούν,
αποζημιώνονται.
Στο τέλος το αγκυροβόλι
είναι ακέραιο.
Τα ξεχαρβαλωμένα σχοινιά
κι οι κόμποι
αντικαθίστανται απ’ το ευθυτενές
αλλά περίσσιο αύριο.
Έτσι είναι η προσάραξη
στα ενδότερα της στεριάς.
Επώδυνη, ακούραστη
και πάντα παρούσα.
Βόλος, 13/2/09
1 σχόλιο:
Η ποίηση δεν είναι πάντοτε το μέσο έκφρασης του πηγαίου και νωπού συναισθήματος. Είναι ένα μονομερές συμβόλαιο, μια υποταγή και μια παραχώρηση χρόνου στη γλώσσα. Είναι μια αέναη αναμονή.
Άλλοτε είναι κι αυτό. Πώς μπορείς όμως να υποτάξεις το πάθος, την ένταση, την έξαρση στους αισθητικούς κανόνες, στα πάντοτε νοητά όρια ώστε να μη σου ξεφύγει το ποίημα; Αυτό πρέπει να κάνεις όμως...αγώνας είναι η ποίηση.
Δημοσίευση σχολίου