Ήμουν ο αμνός
και σφαγιάστηκα.
Τα σωθικά μου
ντύθηκαν τη μαυρίλα
του φονιά μου.
Αίμα και νερό δε φτάσαν
να ξεπλύνουν το κακό.
Μέσα σ’ αυτό πορεύομαι.
Πιάνομαι, επάνω του ορμάω.
Γι αυτό ζω
κι απ’ αυτό πεθαίνω.
Κι όσο το δέρμα μου ζαρώνει
τόσο πιο μέσα μου φωλιάζει
και γω τ’ αγκαλιάζω, μ’ ανοχή.
Δεν το αγαπώ.
Η καρδιά μου είναι παγωμένη.
Το στόμα μου είναι ξεραμένο.
Θα πεθάνω παρέα μ’ αυτό.
Βόλος, 10/2/09
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009
Αυτό που μένει...
Λόγω έλλειψης τεχνικής υποστήριξης δεν μπόρεσα να αναρτήσω υτό μου το άρθρο στην ώρα του. Έστω και λίγες μέρες αργότερα κατορθώνω να εκφράσω λίγα ακόμη λόγια αγάπης και μνήμης για έναν σπουδαίο άνθρωπο της ελληνικής Εκκλησίας, τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
28 Ιανουαρίου 2008. Ο Χριστόδουλός μας κοιμήθηκε. Το τέλος της επίγειας ζωής του συγκλόνισε τον ελληνικό λαό, γιατί ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε πολλούς. Ακόμη και σήμερα μπαίνω σε σπίτια και τον βλέπω σε φωτογραφίες δίπλα σε φωτογραφίες συγγενών της οικογένειας.
Ξέρω ότι πολλοί δυσαρεστήθηκαν απ’ τη δημόσια συμπεριφορά του, άλλοι από προσωπικές υποθέσεις κι είναι απόλυτα λογικό, λόγω της ιδιαίτερης θέσης του, της εξουσίας που κατείχε. Ξέρω όμως ότι η απουσία του τρυπάει βαθιά τις καρδιές πάμπολλων Ελλήνων απανταχού. Η απώλειά του είναι απροσπέλαστη, γιατί ήταν ένας και μοναδικός και ιδιαίτερος και ικανός. Είχε αρετές που ένας ιερέας ίσως δεν τις χρειάζεται, μα ο Χριστόδουλός μας ήταν όντως κάτι διαφορετικό.
Όσοι πάτησαν πάνω στον τάφο του θα κριθούν, όπως κι εκείνος, μα όταν ο λαός σε αναγνωρίζει όλοι οι άλλοι αποτελούν αγκαθάκια που στρέφουν το κακό στους εαυτούς τους.
Εγώ δεν τον θυμάμαι πολύ ως Μητροπολίτη μας, γιατί ήμουν μικρή το ’98. Θυμάμαι τη χαρά όλων όταν εκλέχθηκε Αρχιεπίσκοπος. Θυμάμαι τα ανάμεικτα συναισθήματα που υπήρχαν που ο λαός της Μαγνησίας θα τον αποχωρίζονταν. Έναν πνευματικό ταγό που βοήθησε τον τόπο και τα έργα του μένουν ως σήμερα να θυμίζουν στους νεώτερους την προσφορά του.
Δυστυχώς δεν τον έζησα. Έμελλε η πρώτη κι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα από κοντά, εγώ μόνο, να ήταν στον ύστατο ασπασμό, όταν κείτονταν στη Μητρόπολη Αθηνών, σ’ αυτό το άνευ προηγουμένου λαϊκό προσκύνημα. Περίμενα πεντέμισι ώρες στην παγωνιά, από τα μεσάνυχτα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αλλά δεν τον θυμάμαι έτσι. Δε θέλω να τον θυμάμαι έτσι όπως τον αντίκρισα. Πάνω απ’ όλα θυμάμαι τον Χριστόδουλό μας για το χαμόγελό του, για το γλυκύτατο χαμόγελό του, που ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες δεν τον εγκατέλειψε. Τον θυμάμαι τέλος για το λόγο του, το ρηξικέλευθο λόγο του, την οξύνοιά του, την αμεσότητά του με τους νέους, αλλά και το πάθος του να υπερασπίζεται τα θεμέλια της Εκκλησίας όταν αυτά σείονταν.
Σε θυμόμαστε ακόμη δικέ μας Χριστόδουλε, εμείς οι Βολιώτες που σ’ είχαμε πολύ καιρό δίπλα μας. Δε σε ξεχνάμε ποτέ, δε σε λησμονούμε από τις προσευχές μας. Μας λείπει η φιγούρα σου, μας λείπει η παρουσία σου και πολλοί άνθρωποι μείνανε κενοί απ’ την απώλειά σου. Να ‘σαι καλά εκεί πάνω, αφού αυτό θέλησε ο Θεός.
Ξέρω ότι πολλοί δυσαρεστήθηκαν απ’ τη δημόσια συμπεριφορά του, άλλοι από προσωπικές υποθέσεις κι είναι απόλυτα λογικό, λόγω της ιδιαίτερης θέσης του, της εξουσίας που κατείχε. Ξέρω όμως ότι η απουσία του τρυπάει βαθιά τις καρδιές πάμπολλων Ελλήνων απανταχού. Η απώλειά του είναι απροσπέλαστη, γιατί ήταν ένας και μοναδικός και ιδιαίτερος και ικανός. Είχε αρετές που ένας ιερέας ίσως δεν τις χρειάζεται, μα ο Χριστόδουλός μας ήταν όντως κάτι διαφορετικό.
Όσοι πάτησαν πάνω στον τάφο του θα κριθούν, όπως κι εκείνος, μα όταν ο λαός σε αναγνωρίζει όλοι οι άλλοι αποτελούν αγκαθάκια που στρέφουν το κακό στους εαυτούς τους.
Εγώ δεν τον θυμάμαι πολύ ως Μητροπολίτη μας, γιατί ήμουν μικρή το ’98. Θυμάμαι τη χαρά όλων όταν εκλέχθηκε Αρχιεπίσκοπος. Θυμάμαι τα ανάμεικτα συναισθήματα που υπήρχαν που ο λαός της Μαγνησίας θα τον αποχωρίζονταν. Έναν πνευματικό ταγό που βοήθησε τον τόπο και τα έργα του μένουν ως σήμερα να θυμίζουν στους νεώτερους την προσφορά του.
Δυστυχώς δεν τον έζησα. Έμελλε η πρώτη κι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα από κοντά, εγώ μόνο, να ήταν στον ύστατο ασπασμό, όταν κείτονταν στη Μητρόπολη Αθηνών, σ’ αυτό το άνευ προηγουμένου λαϊκό προσκύνημα. Περίμενα πεντέμισι ώρες στην παγωνιά, από τα μεσάνυχτα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αλλά δεν τον θυμάμαι έτσι. Δε θέλω να τον θυμάμαι έτσι όπως τον αντίκρισα. Πάνω απ’ όλα θυμάμαι τον Χριστόδουλό μας για το χαμόγελό του, για το γλυκύτατο χαμόγελό του, που ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες δεν τον εγκατέλειψε. Τον θυμάμαι τέλος για το λόγο του, το ρηξικέλευθο λόγο του, την οξύνοιά του, την αμεσότητά του με τους νέους, αλλά και το πάθος του να υπερασπίζεται τα θεμέλια της Εκκλησίας όταν αυτά σείονταν.
Σε θυμόμαστε ακόμη δικέ μας Χριστόδουλε, εμείς οι Βολιώτες που σ’ είχαμε πολύ καιρό δίπλα μας. Δε σε ξεχνάμε ποτέ, δε σε λησμονούμε από τις προσευχές μας. Μας λείπει η φιγούρα σου, μας λείπει η παρουσία σου και πολλοί άνθρωποι μείνανε κενοί απ’ την απώλειά σου. Να ‘σαι καλά εκεί πάνω, αφού αυτό θέλησε ο Θεός.
Αυτό το άρθρο κανονικά έπρεπε να αναρτηθεί στο μπλογκ "Διάλογος να γίνεται" λόγω θεματικής, αλλά η προσδοκία μου να ακουστούν λόγια για αυτόν τον άνθρωπο με έκαναν να το τοποθετήσω εδώ.
Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009
Περί γλώσσας
Ο ποιητικός λόγος εκπροσωπεί ένα γλωσσικό "παροξυσμό" που κινητοποιείται από την πρωτεϊκή ανάγκη για την υπέρβαση της συμβολικής προτασιακής γλώσσας. [...] Η "ποίηση", επισημαίνει ο Valery, "είναι μια προσπάθεια να αποδοθούν με έναρθρο λόγο εκείνα τα πράγματα, ή εκείνο το πράγμα, που προσπαθούν θολά και σκοτεινά να εκφράσουν τα δάκρυα, οι κραυγές, τα φιλιά, οι αναστεναγμοί" (Loewald 1978, 268), αυτές οι confuses paroles (τα συγκεχυμένα λόγια, κατά τον Baudelaire, της φυσικής σήμανσης της εμπειρίας. "Θολά και σκοτεινά". Ο μόνος τρόπος που διαθέτει η συμβολική γλώσσα για να "παλινδρομήσει" προς αυτή τη χαμένη, "θολή" και "σκοτεινή" βιωματική αμεσότητα είναι μέσω των "θολών" και "σκοτεινών" συστατικών - των δεικτικών συστατικών της, που κατάγονται απώτατα από αυτή τη σκοτεινή βιωματική αφετηρία. Αυτό τον τρόπο δείξης επιχειρεί ο ποιητικός λόγος να πασπαλίσει -σα χρυσόσκονη, όπως θα έλεγε ο Barthes- πάνω σε ολόκληρο το σώμα της γλώσσας, στην προσπάθεια να προσεγγίσει γλωσσικά τη χαμένη "πρώτη γλώσσα" της αδιαμεσολάβητης σήμανσης της εμπειρίας, να "διορθώσει"΄, όπως θα έλεγε ο Mallarme, "το ελάττωμα των γλωσσών" -το "φόνο" της βιωματικής αμεσότητας. "Ο ήχος πρέπει να μοιάζει σαν ηχώ του νοήματος", λέει ένας άλλος ποιητής, ο Pope (Jacobson 1981, 44).
Ένα σπουδαίο παράθεμα, από σπουδαίους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών στο πλαίσιο μιας γλωσσολογικής αναζήτησης για τη φύση και τα όρια αυτής της εκδοχής του ανθρώπινου λόγου, της ποίησης.
Πηγή: Γιάννης Βελούδης, Η σημασία πριν, κατά και μετά τη γλώσσα
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009
Ο Ποιητής
Δεν είσαι συ το αίμα της φωτιάς
εσύ π' ανοίγεις την πληγή με το μαχαίρι την αυγή
Ο Ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
κι έχει τη μνήμη των νεκρών.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού κι έχει τα μάτια του παντού.
Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
κι έχει στους ώμους του πουλιά
Ο Ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
κι ανήκει χώρια καθενός - θάλασσα είναι κι ουρανός.
Μάνος Ελευθερίου - Ο Ποιητής
εσύ π' ανοίγεις την πληγή με το μαχαίρι την αυγή
Ο Ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
κι έχει τη μνήμη των νεκρών.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού κι έχει τα μάτια του παντού.
Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
κι έχει στους ώμους του πουλιά
Ο Ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
κι ανήκει χώρια καθενός - θάλασσα είναι κι ουρανός.
Μάνος Ελευθερίου - Ο Ποιητής
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Μέρες του 21ου αιώνα
Πώς με κρατούν τα γόνατά μου;
Ήξερα ότι οι άνθρωποι φρενιασμένοι θα με πατήσουν
το μέτρο χάνει τη μεζούρα του κι οι λέξεις
γίνονται ζαλισμένες μύγες
που φτύνουν το φαί σου.
Πεσμένοι στα γόνατα
ποιος βλέπει πια το φως;
τώρα άρρωστοι, διαμελισμένοι, νεκροί
γερνάμε στην αδικία της μοίρας μας.
Τις μέρες που ήμασταν νέοι
τις ώρες που λεγόμασταν άνθρωποι
χάσαμε.
Υποτακτικοί της πανώλης
που χώρο της κάναμε
να θρονιαστεί φαρδιά και τεμπέλικα
εκτοπίζοντας με τα χέρια μας
τον έναστρο ουρανό.
Στα γόνατα! φωνάζουν τ’ αφεντικά
στα γόνατα!
κι εγώ στο βουητό του θανάτου ψάχνω
πάντα ήταν εύκολο να σε βρω
ανασήκωνα το βλέμμα και σ’ έβλεπα
μα τώρα με διατάζουν
το κεφάλι κάτω.
Ας με σκοτώσουν αν είναι να σε δω.
Αυτός ο θάνατος μου αξίζει.
Λουσμένη φως η ψυχή μου
καθώς θα ξεχωρίζει από το μέσα μου.
Βόλος 3/1/09
Ήξερα ότι οι άνθρωποι φρενιασμένοι θα με πατήσουν
το μέτρο χάνει τη μεζούρα του κι οι λέξεις
γίνονται ζαλισμένες μύγες
που φτύνουν το φαί σου.
Πεσμένοι στα γόνατα
ποιος βλέπει πια το φως;
τώρα άρρωστοι, διαμελισμένοι, νεκροί
γερνάμε στην αδικία της μοίρας μας.
Τις μέρες που ήμασταν νέοι
τις ώρες που λεγόμασταν άνθρωποι
χάσαμε.
Υποτακτικοί της πανώλης
που χώρο της κάναμε
να θρονιαστεί φαρδιά και τεμπέλικα
εκτοπίζοντας με τα χέρια μας
τον έναστρο ουρανό.
Στα γόνατα! φωνάζουν τ’ αφεντικά
στα γόνατα!
κι εγώ στο βουητό του θανάτου ψάχνω
πάντα ήταν εύκολο να σε βρω
ανασήκωνα το βλέμμα και σ’ έβλεπα
μα τώρα με διατάζουν
το κεφάλι κάτω.
Ας με σκοτώσουν αν είναι να σε δω.
Αυτός ο θάνατος μου αξίζει.
Λουσμένη φως η ψυχή μου
καθώς θα ξεχωρίζει από το μέσα μου.
Βόλος 3/1/09
Τα Άγια Θεοφάνεια
Το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου ενέχει τεράστια θεολογική σημασία. Σύμφωνα με την βιβλική διήγηση όταν ο Χριστός έγινε τριάντα ετών και προκειμένου να βγει στο δημόσιο βίο Του πήγε στην έρημο του Ιορδάνη προκειμένου να λάβει το τυπικό βάπτισμα της μετανοίας από τον τίμιο Πρόδρομο. Στα μέρη εκείνα ο μέγας προφήτης Ιωάννης κήρυττε με αφάνταστη τόλμη και παρρησία τη μετάνοια, ώστε να υποδεχτούν οι άνθρωποι καθαρμένοι τον ερχόμενο Σωτήρα. Συνέρρεαν κοντά του μεγάλα πλήθη για να ακούσουν τον διαπρύσιο και ελπιδοφόρο κήρυκα. Αυτός τους έβαζε στα νερά του Ιορδάνη, όπου εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Ήταν μια καθαρά συμβολική πράξη. Όπως έτρεχε το γάργαρο νερό και καθάριζε τους σωματικούς ρύπους κατά τον ίδιο τρόπο η εξομολόγηση και μετάνοια καθάριζε την ψυχή του βαπτιζομένου.
Ο Κύριος προκειμένου να δείξει ως άνθρωπος σεβασμό στην ανθρώπινη παράδοση δέχτηκε να λάβει το τυπικό βάπτισμα του Ιωάννη, χωρίς ουσιαστικά να το έχει ανάγκη, διότι ήταν απόλυτα αναμάρτητος, «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος». Αυτό θα τον διευκόλυνε στο μεγάλο δημόσιο απολυτρωτικό έργο που θα άρχιζε κατόπιν. Ο Ιωάννης θεωρούνταν μεγάλος προφήτης από το λαό. Η υπόδειξη του Ιησού από αυτόν ως «Αμνού του Θεού, του αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν.1:29) ήταν απαραίτητη. Η μαρτυρία του Ιωάννη για τον Χριστό στάθηκε καθοριστική, τα πλήθη πείσθηκαν και αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Ιησού τον αναμενόμενο Μεσσία. Χάρη σε αυτή τη μεγάλη μαρτυρία σχηματίσθηκε ο πρώτος πυρήνας των συνεργατών του Κυρίου. Εκτός από την μαρτυρία του Ιωάννη υπήρξε και ένα άλλο συγκλονιστικό και μοναδικό γεγονός. Τη στιγμή που ο Κύριος μπήκε στα νερά του Ιορδάνη άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως ο Τριαδικός Θεός στα παραβρισκόμενα πλήθη. Ο Ενανθρωπήσας Λόγος βρίσκονταν στα ιορδάνεια νάματα, το ʼγιο Πνεύμα κατέβαινε «ωσεί περιστερά» (Ματθ.3:16) και από τον ανοιγμένο ουρανό ακούστηκε η φωνή του Πατέρα «ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ.3:16,17). Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός της θεοφάνειας σημαίνει ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους είναι συλλογική απόφαση του Τριαδικού Θεού. Η φανέρωσή Του κατά την στιγμή της Βαπτίσεως του Χριστού φανερώνει την επιβεβαίωση για την ξεχωριστή επιμέλεια του Θεού για τη λύτρωση του κόσμου και την επίσημη χρίση του Χριστού ως Μεσσία και Λυτρωτή της ανθρωπότητας και ολοκλήρου της κτίσεως. Αποτέλεσμα αυτής της επιβεβαίωσης είναι η κατοπινή δυναμική πορεία του Κυρίου στον κόσμο της πτώσεως και της φθοράς και η πανηγυρική νίκη Του κατά των δυνάμεων του σκότους, η οποία θα ολοκληρωθεί με την λαμπροφόρο Ανάστασή Του!
Ο Κύριος προκειμένου να δείξει ως άνθρωπος σεβασμό στην ανθρώπινη παράδοση δέχτηκε να λάβει το τυπικό βάπτισμα του Ιωάννη, χωρίς ουσιαστικά να το έχει ανάγκη, διότι ήταν απόλυτα αναμάρτητος, «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος». Αυτό θα τον διευκόλυνε στο μεγάλο δημόσιο απολυτρωτικό έργο που θα άρχιζε κατόπιν. Ο Ιωάννης θεωρούνταν μεγάλος προφήτης από το λαό. Η υπόδειξη του Ιησού από αυτόν ως «Αμνού του Θεού, του αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν.1:29) ήταν απαραίτητη. Η μαρτυρία του Ιωάννη για τον Χριστό στάθηκε καθοριστική, τα πλήθη πείσθηκαν και αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Ιησού τον αναμενόμενο Μεσσία. Χάρη σε αυτή τη μεγάλη μαρτυρία σχηματίσθηκε ο πρώτος πυρήνας των συνεργατών του Κυρίου. Εκτός από την μαρτυρία του Ιωάννη υπήρξε και ένα άλλο συγκλονιστικό και μοναδικό γεγονός. Τη στιγμή που ο Κύριος μπήκε στα νερά του Ιορδάνη άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως ο Τριαδικός Θεός στα παραβρισκόμενα πλήθη. Ο Ενανθρωπήσας Λόγος βρίσκονταν στα ιορδάνεια νάματα, το ʼγιο Πνεύμα κατέβαινε «ωσεί περιστερά» (Ματθ.3:16) και από τον ανοιγμένο ουρανό ακούστηκε η φωνή του Πατέρα «ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ.3:16,17). Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός της θεοφάνειας σημαίνει ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους είναι συλλογική απόφαση του Τριαδικού Θεού. Η φανέρωσή Του κατά την στιγμή της Βαπτίσεως του Χριστού φανερώνει την επιβεβαίωση για την ξεχωριστή επιμέλεια του Θεού για τη λύτρωση του κόσμου και την επίσημη χρίση του Χριστού ως Μεσσία και Λυτρωτή της ανθρωπότητας και ολοκλήρου της κτίσεως. Αποτέλεσμα αυτής της επιβεβαίωσης είναι η κατοπινή δυναμική πορεία του Κυρίου στον κόσμο της πτώσεως και της φθοράς και η πανηγυρική νίκη Του κατά των δυνάμεων του σκότους, η οποία θα ολοκληρωθεί με την λαμπροφόρο Ανάστασή Του!
απόσπασμα από το κείμενο του Λάμπρου Σκόντζου, θεολόγου-καθηγητού "ΕΠΕΦΑΝΗ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΟΣ"
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Χρόνια Πολλά!
Χρόνια πολλά σε όλους! Το "Περί ρομαντισμού" εύχεται στους αναγνώστες του Καλά Χριστούγεννα, γεμάτα χαρά, υγεία και ομόνοια. Το 2009 να είναι ένα έτος δημιουργικό για σας και τις οικογένειές σας. Να είστε όλοι καλά!
"Η Παρθένος σήμερον Τον Υπερούσιον Τίκτει. και η Γη Το Σπήλαιον Τω απροσίΤω προσάΓει. ΆΓΓελοι μεΤά Ποιμένων δοξολοΓούσι. ΜάΓοι δε μεΤά ασΤέρος οδοιπορούσι. δι' ημάς Γαρ εΓεννήθη Παιδίον νέον, ο προ αιώνων θεός".
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Μετά από τόσο καιρό στο πηδάλιο αυτού του ιστολογίου θέλω να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας όλους τους φίλους αναγνώστες, κατόχους αξιολογότατων ιστολογίων που με τίμησαν εξ αρχής με τις επισκέψεις τους στο μπλογκ μου και βοήθησαν στην ανέλιξή του.
Ξεκινώντας χωρίς να έχω γνώση των πραγματικών διαστάσεων που μπορεί να λάβει ο κόσμος των μπογκς έμεινα έκπληκτη από το ποσοστό των ιστολογίων που κάνουν πολιτισμό και κάθε ανάρτησή τους αποτελεί έργο τέχνης. Θαύμασα την τρομερή αξιοποίηση του βήματος από διάφορους χρήστες προς όφελος του κάθε ανθρώπου.
Συγχαίρω κι ευχαριστώ τους χρήστες και αναγνώστες αυτούς και μέσα από το συγκεκριμένο μπλογκ θα προσπαθήσω να συνεχίσω να εκμεταλλεύομαι αυτή την ελευθερία γνώμης προς αξιοποίηση και προβολή ιδεών.
Τους καλώ να συνεχίσουν να στηρίζουν το ιστολόγιό μου που σκοπό έχει να αγγίξει τις ευαίσθητες πτυχές του ανθρώπου, να άρει τη φαντασία και να εγείρει το πνεύμα. Περιμένω κι άλλα μέλη ως αναγνώστες στους Περί Ρομαντισμού διαλόγους. Σας ευχαριστώ και καλή μας συνέχεια.
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS
Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS το 1988, με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και στη συνέχεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Το AIDS είναι μία από τις φονικότερες επιδημίες στην παγκόσμια ιστορία. Γύρω στα 25.000.000 άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους, ενώ 33.000.000 είναι φορείς του ιού HIV. Η σεξουαλική επαφή αποτελεί τον κύριο τρόπο μετάδοσης του HIV. Παρά την παγκόσμια προσπάθεια ελέγχου η επιδημία HIV/AIDS συνεχίζει να παραμένει ανεξέλεγκτη στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα της Υποσαχάρειας Αφρικής.
Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) ο κίνδυνος στην χώρα μας μοιάζει αμελητέος, χωρίς να υπάρχει εφησυχασμός, αφού η λοίμωξη παρουσιάζει αυξητική πορεία. Σημαντική μείωση παρατηρείται στους θανάτους από AIDS, λόγω των νέων θεραπειών, που εφαρμόζονται. Το 2008 και μέχρι τις 31 Οκτωβρίου δηλώθηκαν 547 νέα περιστατικά οροθετικών ατόμων (458 άνδρες και 89 γυναίκες) και διαγνώσθηκαν 73 νέες περιπτώσεις AIDS (64 άνδρες και 9 γυναίκες). Ο συνολικός αριθμός των HIV οροθετικών ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και των περιστατικών AIDS, έως τις 31 Οκτωβρίου 2008 ανερχόταν σε 9229 άτομα ,εκ των οποίων 7.409 (80,3%) ήταν άνδρες και 1772 γυναίκες (19.2%). Ο συνολικός αριθμός των περιπτώσεων AIDS, που δηλώθηκαν έως τις 31 Οκτωβρίου 2008 ανέρχεται σε 2928, εκ των οποίων 2477 άνδρες (84,6%) και 451 γυναίκες (15,4%). Οι θάνατοι από AIDS ανήλθαν σε 21 το 2008 (στοιχεία έως τις 31.10) και συνολικά σε 1582 από το 1983 (1382 άνδρες και 200 γυναίκες.).
Πηγή: Σαν σήμερα.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)