Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.
Του ερωτισμού σου τα οράματα.
Βάλ’ τα, μισοκρυμένα, μες στες φράσεις σου.
Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες στο μυαλό σου,
την νύχτα ή μες στην λάμψι του μεσημεριού.
Κωνσταντίνος Καβάφης
11 σχόλια:
Λέξεις που έμειναν στη μνήμη...
τι μπορείς να πεις για αυτά τα λόγια του Καβάφη; τίποτα, απλά να τα αισθανθείς έστω κ λίγο... κάποια στιγμή...
να έχεις ένα μοναδικό βράδυ...
Αισθάνομαι πολύ τα λόγια του Καβάφη...
Ανταποδίδω νεαρέ προφήτη....
Εχω διακρίνει ότι έχεις αληθινά αισθήματα Ελενίτσα.. Ευγε!
Ψυχολόγε μου δεν καταλαίβω τί σ' έκανε να το πεις αυτό, αλλά απ' τη στιγμή που ένα συναίσθημα βιώνεται, είτε καλό, είτε κακό, τότε είναι πέρα για πέρα αληθινό. Διότι του δίνουμε στο νου μας σάρκα και οστά με το να το ζούμε και να το βιώνουμε...Αυτή είναι η ταπεινή, εμπειρική μου άποψη!!!
Αναρωτιέμαι διαβάζοντας τα λόγια του ποιητή, τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα λόγια με την εποχή μας. Κι εξηγούμαι: Οι στίχοι ετούτοι γράφτηκαν σε μιαν εποχή που οι άνθρωποι δεν μιλούσαν ελεύθερα για "του ερωτισμού τους τα οράματα", πολύ δε περισσότερο όταν αυτά ήταν κάπως "ιδιαίτερα", όπως του Κ. Π. Καβάφη. Εμείς ζούμε σε μια εποχή ασυδοσίας, που όχι μόνο αρεσκόμαστε ελευθερα -αθυρόστομα ίσως- να εκφράζουμε αυτά τα οράματα, αλλά και πολύ προκλητικά. Κι αυτό δεν έχει μόνο σχέση με την ποιότητα της ανθρώπινης επαφής ή της επικοινωνίας, αλλά ακόμα και με την ποιότητα της ποίησης...
Σ' αυτά που δε βλέπεις κρύβεται η ουσία...σ' αυτά που δε λες... Χάσαμε το ενδιαφέρον στο κρυφό, τη γοητεία στο μυστικό, την ανταμοιβή όταν μοιράζεσαι κάτι που φαντάζει ιεροτελεστία κι όχι επανάληψη σεναρίου με διαφορετικούς συντελεστές...έχουμε φθαρεί κι αποστατήσει απ' των αρετών τα πλεονεκτήματα...
Η φαντασία, το όραμα, να βλέπεις, να ζεις απ' τις γρίλιες κι όχι να ατενίζεις το γυμνό κι όχι να γεύεσαι το γυμνό και πόσο μάλλον να γράφεις γυμνά...
Χμμμ, γίνομαι αυστηρός, εκνευριστικός ίσως ή μάλλον πολύ απαιτητικός, αλλά προσωπικά με ενδιαφέρει αυτό που όντως είναι κι όχι εκείνο που φαντάζει ότι είναι. Και οι πολλοί διαφορετικοί συντελεστές μπορεί να φέρνουν ένα πλάτεμα, να διευρύνουν την εμπειρία, αλλά δεν δίνουν βάθος. Έχω, βλέπεις, την παράξενη ίσως ιδέα ότι το βάθος -όπως και η ευτυχία- στα ανθρώπινα έρχεται με την επιμονή, την επανάληψη, την ρουτίνα. Με ένα είδος άσκησης, για να το πω αλλιώς.
Το θέμα εν τέλει δεν είναι να κλείνεται κανείς πίσω από τις γρίλιες, αλλά το πώς θα γευτεί τι -για να χρησιμοποιήσω τις δικές σου εκφράσεις.
Το γυμνό γράψιμο, αν είναι τίμιο, είναι γράψιμο ταπείνωσης και γι' αυτό εγώ πολύ το εκτιμώ και το αγαπάω. Έχω ένα πρόβλημα με το δήθεν γυμνό, το προκλητικό, το θρασύ...
Είσαι Θεσσαλονίκη; Θα έρθω για την έκθεση! Αν θες να βγούμε για καφέ!
Φώτη μου,
αν η άσκηση ξεκινάει από σένα και προορίζεται για σένα, ίσως να σου χαρίσει το βάθος...τι αδιάκοπος αγώνας!
Δεν είναι όμως άσκηση να βλέπεις πίσω από τις γρίλιες;
Δεν είναι κι αυτός τρόπος να γεύεσαι το γυμνό;
Πόσο πιο ώριμος καταλήγεις μετά από αυτή την ατένιση και την άσκηση να αγκαλιάσεις και να γευτείς το γυμνό σώμα...με τί βάθος το προσεγγίζεις!
Κι επειδή ούτε εσύ, ούτε εγώ μιλάμε για το καθεαυτό σώμα και το καθεαυτό γυμνό, πιστεύω κατάλαβες τι εννοώ...
Όσο για την ποίηση συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Η πρόκληση μόνο για την πρόκληση είναι για μένα απωθητική.
Ψυχολόγε...ευχαρίστως αποδέχομαι την πρότασή σου κι εύχομαι να μη σταθεί εμπόδιο το απαιτητικό μου πρόγραμμά, λόγω παραμονής των εξετάσεων...
Δημοσίευση σχολίου