Καίγεσαι
λευκέ ανθέ
και πια δε σε κρατώ άλλο στα χέρια μου
πανώρια η μορφή σου
συρρικνώνεται
και το μεθυστικό άρωμά σουλευκέ ανθέ
και πια δε σε κρατώ άλλο στα χέρια μου
πανώρια η μορφή σου
συρρικνώνεται
διοξείδιο στους πνεύμονές μου.
Πενθώ
λευκέ ανθέ μου
ξεριζώνεται η θεοτικιά πνοή σου
μαύρο νερό στάζεις
αγκομαχώντας για την ύστατη απαντοχή
βλαστάρι του θείου χώματος
κόκκινο τύμβο υψώνω
στη θύμησή σου
κόκκινο σαν το αίμα που σε σκότωσε
κι ύστατη ευχή κάνω
πουλί πετούμενο να υψωθώ
τα σύννεφα να συντάξω
να περισώσω την παρθενία σου...
3 σχόλια:
Το διαχρονικό μου ποίημα (Μαρία μ' ακούς;) δείχνει πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, με την ίδια τακτική της, με το ίδιο διαβολικό timing, στις πιο ευνοϊκές (για τους ηθικούς αυτουργούς) συγκυρίες και...μπαμ! Πόσο ακόμα; Μέχρι να αποκάμει ο τόπος κι εμείς μαζί του...μέχρι όλα να είναι πια πολύ αργά...κουράγιο αδερφέ μου, εμένα έχεις κι εσένα...και μην περιμένεις από κανέναν άλλον βοήθεια...
Kάηκε ο λευκός ανθός...
Πάει...
Πόσο ακόμα ρωτας.
Δεν έχει άλλο...
Δεν έχουν μείνει λόγια, ούτε έργα...μόνο η συγκομιδή...η περισσυλογή του πώς ο άνθρωπος καταστρέφει τον άνθρωπο, πώς ο άνθρωπος πληγώνει τη ζωή, πώς ο άνθρωπος σκοτώνει τον εαυτό του και παύει να λέγεται άνθρωπος.
Τί ένδεια...τί ντροπή για μια τέτοια συγκομιδή!
Δημοσίευση σχολίου