Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2005)
6 σχόλια:
Καλησπέρα Ελενα τι κάνεις; Γύρισες απο τις διακοπές; Ημουν Θάσο και πέρασα πολύ όμορφα!!!
Καλησπέρα Ψυχολόγε! Γύρισα, αλλά είμαι σ' ένα αέναο τρέξιμο...
Η Θάσος είναι ένα κατάφυτο νησί, το είχα επισκεφθεί παλαιότερα και μου άρεσε πολύ.
Πότε επιστρέφεις στην όμορφη Θεσσαλονίκη Ελενα;
Καλώς εχόντων των πραγμάτων κατά τα τέλη Αυγούστου με βλέπω να επιστρέφω για τις υποχρεώσεις μου!
Να περάσεις έναν υπέροχο Δεκαπενταύγουστο!
Καλή Παναγιά!!
Να 'σαι καλά Φώτη μου! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς!!! Πάνω απ' όλα υγεία να έχουμε και η Παναγία μας να μας σκέπει και να μας βοηθά!
Καλά να περάσεις κι εσύ!
Δημοσίευση σχολίου