Νεανική αβεβαιότης

Κοντά στη χαραυγή
το ‘χα πια καταλάβει.
Ήρθαν να πάρουν τις ψυχές μας.
Γιατί τόσο νωρίς;
Πριν αγαπήσουμε τα νιάτα μας
πριν διδαχτούμε από τις πλάνες μας.

Αυτήν, ειν’ η αρχή μας
απ’ αυτή γεννιόμαστε
και σ’ αυτήν στηρίζουμε
τη μικρή πορεία μας.
Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν
να κάνουμε ζωή τον τάφο μας
να ζούμε αγνή την αγάπη μας.

Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν.
Η αγάπη στέργει πάνω
απ’ τους αγνούς χειμάρρους
της φευγάτης νιότης μας
κι εμείς μικροί θεοί
πνιγόμαστε στο βιασμό της θάλασσας.

Αλήτες και θρασείς
τη γραπώνουμε απ’ τα μαλλιά
λες και αύριο δε θα ‘ναι κει
η θάλασσα που κολυμπά στις καρδιές μας.

Άλλη απ’ την αγάπη δεν έχουμε
να μας μετανοιώνει
που αφήσαμε γυμνά τα κορμιά μας
να γδαρθούν στα ελαφρά πατήματα
της αβεβαιότητάς μας.

Γιατί άλλη πιο σίγουρη απ’ αυτήν
δεν έχουμε.
Να μας γυρεύει και να μας περιμένει
τη θάλασσα και την αγάπη.