Πόσο με γέλασες χρόνε
με δοκίμασες καθώς περίμενα
μ’ ολάνοιχτη καρδιά
κι ύστερα στα δίχτυα της συνήθειας
με σοφία μ’ έμπλεξες.
Έκπτωτη απ’ του κορμιού μου
τους μυώνες
απ’ του μυαλού μου
τα αισθητήρια
αρνούμαι την ενσώματη ψυχή μου.
Τώρα πρέπει να παγώσω την καρδιά μου
να θάψω τη ζωή
να κλάψω πάνω απ’ το άφθαρτο μάρμαρο.
Στα μνήματά μας
να γκρεμίζω τους σταυρούς
να σβήνω τα καντήλια
μήπως κι οι νεκροί με ξυπνήσουν
και συνέλθω
απ’ την εθιστική αγάπη σου.
Τα χρόνια που περίμενα
δεν τα σεβάστηκες
στυγνέ εργοδότη της φθοράς.
Όσα μόχθησα ν’ αποχτήσω
μου τα στέρησες.
Και τώρα δεν έμεινε άλλο
παρά να σου φωνάζω.
Γιατί κι εμένα δουλικό σου
με κατάντησες
αφού εθίστηκα σε όσους αγαπώ.
Θεσσαλονίκη, 18/5/09
2 σχόλια:
Δυστυχως...εθίστηκα σε οσους αγαπώ...
Είδες Μαρία; Τελικά συμβαίνει σε πολύ κόσμο...άλλο ένα νομοτελειακό στοιχείο της φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων.
Η τριβή, η συνήθεια. Η στιγμή της κατάκτησης, της επίτευξης είναι ανεπανάληπτη, αλλά μετά από αυτήν νομίζω ακολουθεί η συνήθεια...
Βέβαια το "δυστυχώς" είναι υποκειμενικό, διότι πολλές φορές η συμβίωση, η τριβή, η επαφή με τον άλλον μπορεί να μην είναι όμοια...κι έτσι συνεχώς να υπάρχει ενδιαφέρον...
Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι απ' τα συναισθήματα της κατάκτησης, που είναι αναμφίβολα πολύ έντονα περνάς στην ηρεμία και στη σιγουριά της συνήθειας...για αυτό το πράγμα μιλάει το ποίημα. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι...είναι στη φύση των δύο ανθρώπων, αν θα κάνουν τη σχέση τους (οποιασδήποτε μορφής σχέση) ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη κι ικανή να φέρνει συγκινήσεις...
Δημοσίευση σχολίου