Ως φιλίας δεσμόν εχαρακτήριζαν οι αρχαίοι γενικώς και την σχέσιν μαθητού προς διδάσκαλον, και αν ακόμη τους εχώριζε μεγαλυτέρα ηλικίας διαφορά, εν αντιθέσει προς την σημερινήν αντίληψην, η οποία διαβλέπει εις την σχέσιν αυτήν κάτι ανάλογον προς την σχέσιν γονέως και τέκνου. Εις τον Φαίδωνα, οι μαθηταί του Σωκράτους έχουν προς στιγμήν την εντύπωσιν, ότι με τον θάνατόν του θα μείνουν ορφανοί, αλλά κυρίως εταίρος των είναι ο Σωκράτης και εταίρον ή φίλον τον ονομάζει ρητώς και ο Απολλόδωρος ο φανατικός και ο Πλάτων ο νηφάλιος εις την 7. επιστολήν του. Δεν πρόκειται περί απλής διαφοράς εις τας λέξεις. Είναι διαφορά εις τον τρόπον του σκέπτεσθαι. Ο μαθητής έχει απέναντι του διδασκάλου του το αίσθημα της αυτοτελείας του και την προοπτικήν του να συνεχισθή η σχέσις αυτή και εις την νέαν ζωήν, που θα δημιουργήση. Δεν βλέπει την σχέσιν αυτήν ως μίαν κηδεμονίαν χρήσιμον κάποτε, αλλ' άχρηστον εις το μέλλον και δυσάρεστον ίσως, αφού είναι ο ζωντανός μάρτυς της εξαρτήσεώς του. Έτσι εξηγείται και το περίεργον φαινόμενον, ότι δυναμώνει η ευγνωμοσύνη σου προς τους διδασκάλους σου και γίνεται περιπαθεστέρα, όταν αρχίζεις να ωριμάζεις τόσον, ώστε να ημπορής να τους αντικρύσης ως συναδέλφους και φίλους.

Πλάτωνος,Συμπόσιον, κείμενον, μετάφρασις και ερμηνεία υπό Ι. Συκουτρή, Ακαδημία Αθηνών,Ελληνική Βιβλιοθήκη, Αθήναι 1934, σελ. 58 (δικές μου οι εμφάσεις στο κείμενο)